پاییز خیلی خوشگله

یه روزهایی رو بین روزهای عادی زندگیم نیاز دارم که فقط روز استراحت مطلق باشه ینی حتی هیچ کسی رو هم نبینم فقط توی اتاقم باشم و روزمو به هیچ کاری نکردن بگذرونم و اون روزها جز عمرم حساب نشه.

یه وقتایی پیش میاد خودمو گم می‌کنم، نمی‌تونم خودمو احساس کنم، اینکه چی میخوام؟ مسیرم چیه؟
غرق میشم توی "دنیای بیرون" و سعی می‌کنم خودمو از توی اونا پیدا کنم... آدم‌های دیگه، اشیا، موقعیت‌ها، حرف‌ها، احساسات...
اینجور مواقع انگار توی یه دریای طوفانیم و بین موج‌های خروشان همینطوری اینور اونور میرم... سعی می‌کنم برگردم به خودم، برگردم به درونم و ببینم "من" کجاست، "من" چه احساسی داره.
وقتی دوباره با خودم متصل میشم انگار همه‌چیز یدفعه شفاف میشه و دیگه هیچ ترسی ندارم، همه‌چی توی جهان سر جای درست خودش قرار می‌گیره.
اونوقته که انگار می‌تونم درست ببینم که عه آسمون آبیه چقدر زیباست، صدای پرنده‌هارو می‌شنوم و زیبایی درخت ها رو میبینم و فکر می‌کنم چقدر طعم چایی رو دوست دارم! می‌تونم دوباره عشق رو احساس کنم، به خورشید، به ماه، به آدمای دیگه. مولانا میگه:
تو مبین جهان ز بیرون، که جهان درونِ دیده‌ست
چو دو دیده را ببستی، ز جهان، جهان نماند!

این روزا بیشتر از همیشه به اهمیت این جمله پی می‌برم."رنج انسان در تمنای اوست."
اگه بلد نباشی چطور از چیزایی که الان داری لذت ببری، در آینده هم هرچیز بیشتری بدست بیاری بلد نیستی ازشون لذت ببری. مشکل ما چیزهایی نیست که نداریم، مشکلمون بلد نبودن هنر لذت بردنه!
خواستن هیچوقت تمومی نداره، این خیلی برام پیش اومده که دنبال چیزی باشم و بعد از اینکه بهش رسیدم تا یه مدتی کیف کردم باهاش و بعدش برام عادی شده. از موقعیت گرفته تا وسیله‌های کوچیک و بزرگ. این انگار یه دویدن بی پایانی رو برای آدم بوجود میاره. دویدن دنبال خوشی‌های کوچیک موقت... منظورم این نیست که نباید دنبال هدف‌های خوب و عالی باشیم، انسان همواره باید رشد کنه، چیزی که مهمه اینه که سعی کنه از همین روند رشد کردنش هم لذت ببره.

روحیاتم هر روز این رو بهم گوشزد میکنه که من واقعا برای زندگی در شهر ساخته نشدم.