اثر زکریا هاشمی تلاش می‌کند نشان دهد که جنگ نه‌تنها هیچ چهره‌ی قدسی‌ای ندارد، بلکه از پسِ آن تنها خون و چرک و بوی تعفن است که بیرون می‌زند.

با پیشنهاد تلویزیون برای ساختِ مستندی از زندگی خمینی، هاشمی به قم می‌رود. تأثیر این سفر در صحنه‌ی نخستین، در فضای گورستان و آخوندهایی که قبرها را خطاب قرار می‌دهند و تمرینِ روضه‌خوانی می‌کنند، عیان است. پس از مدتی اما موضوعِ سفارش ساختِ مستند تغییر می‌کند: «پشت جبهه و کمک‌رسانی مردم».
بنابراين زکریا هاشمی با دوربینش به مناطق درگیرِ جنگ می‌رود و این تجربه‌ی بی‌واسطه، تأثیر عمیقی بر او و اثر پیشِ رو می‌گذارد.

هاشمی در این اثر با نثری گزارش‌گونه می‌کوشد واقعیت را همان‌گونه که می‌بیند ثبت کند. اما این رَویه‌ای پایدار نیست؛ در موقعیت‌های اضطراری و دهشتناک، نثرِ اثر کُند می‌شود، گویی هاشمی دوربینش را بسیار آهسته حرکت می‌دهد مبادا هیچ‌یک از جزئیات و مناسبات نامرئیِ پشت جبهه از قلم بیفتد.

دخالت‌های سوبژکتیو نویسنده به‌واسطه‌ی نیروی عاطفی‌اش، ضمن دراماتیزه‌کردن موقعیت‌ها، نشان از تباهی و ویرانی و چهره‌ی شومِ جنگ دارد.

«چشم باز و گوش باز» نه‌تنها زیرِ پای پروپاگاندای حکومت از جنگ ایران و عراق را با موضعی رادیکال خالی می‌کند، بلکه بیش از آن، مخاطب را در موقعیتی انتقادی نسبت به مفاهیمی همچون ایثار، شجاعت، عشق و از این قبیل قرار می‌دهد، مفاهیمی که ممکن است آن‌رویشان چیزی جز چهره‌ی ترسناکِ تاریکی و تباهی نباشد.
#چشم_باز_و_گوش_باز
#زکریا_هاشمی

__ امّا راسّی می‌دونین این جنگ واسه کیا خوب شد؟

من و گروهبان نگاهِ او کردیم؛ سرباز با لبخند گفت: «واسه لاشخورا».

«چشم باز و گوش باز»، اثر زکریا هاشمی، تقریباً ۲ دهه پس از جنگ ایران و عراق منتشر شد. در این مدت و حتی‌ سال‌های بعد از انتشار این اثر، روایتِ مسلط از جنگ کماکان روایتی قدسی‌ و برساخته‌ی حاکمیت بود. آنچه بیش از هر چیز تقدیس می‌شد نفیِ زندگی و درعوض، ستایشِ مرگ به‌عنوان حقیقت بود: طی‌کردن سلوک عرفانی و نائل‌شدن به شهادت که در این روایت، انسان را رستگار می‌کرد.

دوستان این اپیزود ما تو یوتوب دلارته چیز باحالی شد. درمورد هنر دوران رنسانس و نوابغش یه چیزایی می‌گیم ولی از تاریخ صِرف به دوره، بیشتر بررسی آثار هنری اون موقع‌‌س. اینکه چرا مهمه، خلاقیتش در چیه و...
روز تعطیل‌تون یه وقتی رو بذارید ببینید و نظر بدید بهم. شمایی که این کانال رو دنبال می‌کنید، مطمئنم خوشتون میاد از این محتوا. ارادت ?

لینک ویدیو:
https://youtu.be/WbcyWBUMCLI?si=ofAEMJSKuhlmspOE

کودکی‌ام. روستایی دورافتاده اطراف شهریار. آفتاب غره‌ی مرداد پهن شده بود روی مانده‌آبی لجن‌آلود و من نشسته بودم به تماشا. در دل آب لزج هزار بچه قورباغه می‌لولیدند؛ می‌دانستم دیر یا زود هر چه آب بخار خواهد شد و این جانورکان مضحک مثل پارسال و سال قبل‌ترش ناتمام خواهند مرد.

و این تصویر زندگی امروز من است. بی‌هیچ کم و کاست.

همیشه از بهترین‌های موسیقی ایران.
داس - کوروش یغمایی

@Pure_Dudes

©شماره ۱- لباس پالادیوم اثر Gianfranco Ferré

©شماره ۲-Zuhair Murad (2013) درخت کلاغ‌ها اثر کاسپار دیوید فردریش(1822)

©شماره۳-Carven's Guillaume Henry (2012) باغِ لذت‌های زمینی اثر هیرونیموس بوش (1503- 1515)

©شماره ۴- لباسِ اثر ایلی صعب (2015) - برکه نیلوفرهای آبی اثر کلود مونه(1899)

©شماره ۵- اثر Rodarte (2012) شب پرستاره اثر ونسان ونگوگ (1889)
«به سهم خود، من هیچ‌ چیز را با قطعیت نمی‌دانم، اما دیدن ستاره‌ها باعث می‌شود رؤیا ببینم» نقل‌ قولی منسوب به ونگوگ.

©شماره ۶- پرتره مادام دو پومپادور اثر فرانسوا بوچر (1758) - ویوین وست وود (1990)

©شماره ۷-گل‌های آفتاب‌گردان اثر ونسان ونگوگ (1888) - ژاکت ایو سن لورن که اولین‌بار نائومی کمبل در سال 1988 پوشید.

©شماره ۸- لباسی اثر ایو سن لوران (1965) - ترکیب دوم با استفاده از قرمز، آبی و زرد.
«آثار موندریان خالص هستند. من فکر نمی‌کنم در دنیای هنر چیزی خالص‌تر وجود داشته باشد.» -ایو سن لوران

©شماره ۹- ساخت کریستین دیور (2007) - موج بزرگ کاناگاوا اثر کاتسوشیکا هوکوسای (1831)

©شماره ۱۰-مجموعه‌ی سال 2013 دولچه و گابانا - موزاییک‌های سبک بیزانسیِ کلیسای جامع مونرئاله، سیسیل (قرن سیزدهم)

@Pure_Dudes

عجیبه این اولین نقاشی از ویلیام ترنره که اینجا گذاشتم. درصورتی که از نقاش‌های موردعلاقه‌مه.

خوبم، خوشم، کجام؟ هیچ جا! نیمه شب است یا نزدیک سحر؟ نمی‌دانم! انگار در مکثی خالی میان دو دقیقه‌ پرهیاهو نشسته‌ام، میان بی‌نهایت گذشته و بی‌نهایت فردا...

@Pure_Dudes
درخت گلابی
داریوش مهرجویی

لحظه‌هایی هست که تنهای تنها می‌شوی و به آخر هر چیزی که ممکن است برایت اتفاق بیفتد می‌رسی. این آخر دنیاست. خود غصه. غصه‌ی تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی، وسط آدم‌ها، هر که می‌خواهد باشد. در این جور لحظه‌ها به خودت سخت نمی‌گیری، چون حتی به خاطر اشک ریختن هم باید به آغاز هر چیز برگردی، به جایی که همه‌ی دیگران هستند.

@Pure_Dudes
سفر به انتهای شب
لوئی فردینان سلین

از مراتب متعالی خودآزاری

به خودت می‌آیی و می‌بینی که چند ساعت است به نبودنش، به رفتنش فکر نکرده‌ای. که غریق ابتذال روزمره شده‌ای و بغض همیشه‌ات را فراموش کرده‌ای‌. شروع می‌کنی به محاکمه‌ی خودت. می‌ترسی غمش کمرنگ شده باشد.
می‌ترسی لایق اندوه او نباشی.
چه این سوگ تنها یادگار اوست.