چون امروز روز خوبیه، از شهرام شب‌پره. با اینکه حتی شب نشده ولی یکی از آهنگ‌های پلی‌لیستِ
سی شب، سی‌ موسیقی پاپ ایرانی(شب ۲۱)

@Pure_Dudes
توی هر شهر غریبی با تو میشه موندنی شد...

‏«تو با خود خیالی کردی، و از خیال خود می‌رنجی. از خیالی خیالی دیگر زائید و به آن یار شد، و باز دیگری و دیگری. سه بار بگو: ای خیال برو، اگر نرود تو برو.»

@Pure_Dudes
مقالات شمس تبریزی

عماد رام - شاید تو را دیگر نبینم

@Pure_Dudes
سی شب، سی‌ موسیقی پاپ ایرانی(شب ۲۰)

بچه‌ها اگه می‌خواید راجع به هنر بودن این موز معروف بدونید، این ویدیو رو نگاه کنید.

داستان یک موز ۶ میلیون دلاری | چطوری این موز هنره؟

@Tehranaca

اینم سه سال پیش نوشتم درمورد محصص.

نامه بهمن محصص به سهراب سپهری

امیدوارم سر به تن‌ات نباشد تا بخواهی شرح «یک جور زندگی خاص» را که نمی‌دانی کی به آن طرز زندگی دست خواهی یافت، بعد از سه ماه برایم بنویسی!
اگر آن جانور مسخ‌شده که می‌خواهد بعدها بالای درخت بنشیند و خواهر و مادر مولوی مادرمرده را دربیاورد، از شدت علف‌خواری نا ندارد که جواب کاغذ بدهد، تو عثمان لنگ که از صبح تا شب توی خانه نشسته‌ای و …. چرا جواب نمی‌دهی؟! … تو که همیشه «زندگی خاص»‌ می‌کنی، آخر کمی زندگی عام نیز لازم است.
اگر من فقط برای «زندگی خاص» تو به درد می‌خوردم، خرج‌ام را بکش و توی اتاق‌ات نگهدار. شماها فقط بلدید ناله کنید، فقط «زندگی خاص» به رخ مردم بکشید.
اگر آن‌قدر ولنگ‌و‌‌واز است که نه سر دارد و نه ته، از زمان بابا آدم تا عصر جنابعالی … هنوز ادامه دارد، هر گوشه‌اش را بگیری زندگی خاص است: پرواز پرنده‌ای، صدای آبی، مردمی که می‌گذرند، فلان کره‌ای که سقط می‌شود و الی غیرالنهایه، همه‌شان «زندگی خاص» هستند و هر کدام از این‌ها، چه آگاه و چه ناآگاه برای خودش «زندگی خاص»‌ داشته و دارند.
ولی مثل این‌که توی این بیابان درندشت، علاوه بر «زندگی خاص» زندگی عام نیز لازم است، نه؟ نظر خودت را بگو. بدون این‌که از بی‌بی‌طوطی گوشتخوار چیزی بپرسی. شاید هم این عصبانیت‌ام بی‌خود باشد. شاید هم تو حق داشته باشی که هر سه ماه یک دفعه نامه بدهی. شاید من حق نداشته باشم که سر تو و خدای‌نکرده اگر گیرم افتاد سر امثال تو حساب کنم. شاید! ولی من نمی‌توانم تغییر پیدا کنم. خوب یا بد همین موجود لعنتی‌ای هستم که ملاحظه می‌فرمایید. و این هم همیشه یادت باشد که من نه حالا و نه هیچ‌وقت چیزی از تو یاد نخواهم گرفت. اگر این آرزوی توست، آن را با خود به گور خواهی برد و اگر آرزویت نیست، خیال‌ات راحت باشد. معلوم نیست که اگر مثلاً بخواهم از تشنگی بمیرم، باید از کدام‌یک از آشنایان و دوستان تقاضای آب کنم.
من نمی‌توانم مهربانی‌های تو را فراموش کنم. من هم میل دارم یک‌ بار دیگر با هم همان زندگی را داشته باشیم. من هم میل دارم تو را ببینم. من هم در آن زمان «زندگی خاص» داشتم. ولی هیچ‌وقت این مسئله باعث نمی‌شود که من همه را فراموش کنم؛ بی‌اعتنایی نشان دهم. تو می‌نویسی: «از این که گرفتاری‌هایی در رم برای تو پیدا شده متأسف‌ام.» جمله‌ای غیردوستانه است. ولی همین تو حاضر نیستی که بخواهی یک نامه برایم بفرستی.
معلوم نیست که در این زندگی روی چه کسی می‌توان حساب کرد. امیدوارم که موفق بشوی که به رم بیایی. من از تو یاد نمی‌گیرم ولی تو از من یاد بگیر و جواب نامه را بده. خیلی دوست‌ات دارم.

@Pure_Dudes

اثر زکریا هاشمی تلاش می‌کند نشان دهد که جنگ نه‌تنها هیچ چهره‌ی قدسی‌ای ندارد، بلکه از پسِ آن تنها خون و چرک و بوی تعفن است که بیرون می‌زند.

با پیشنهاد تلویزیون برای ساختِ مستندی از زندگی خمینی، هاشمی به قم می‌رود. تأثیر این سفر در صحنه‌ی نخستین، در فضای گورستان و آخوندهایی که قبرها را خطاب قرار می‌دهند و تمرینِ روضه‌خوانی می‌کنند، عیان است. پس از مدتی اما موضوعِ سفارش ساختِ مستند تغییر می‌کند: «پشت جبهه و کمک‌رسانی مردم».
بنابراين زکریا هاشمی با دوربینش به مناطق درگیرِ جنگ می‌رود و این تجربه‌ی بی‌واسطه، تأثیر عمیقی بر او و اثر پیشِ رو می‌گذارد.

هاشمی در این اثر با نثری گزارش‌گونه می‌کوشد واقعیت را همان‌گونه که می‌بیند ثبت کند. اما این رَویه‌ای پایدار نیست؛ در موقعیت‌های اضطراری و دهشتناک، نثرِ اثر کُند می‌شود، گویی هاشمی دوربینش را بسیار آهسته حرکت می‌دهد مبادا هیچ‌یک از جزئیات و مناسبات نامرئیِ پشت جبهه از قلم بیفتد.

دخالت‌های سوبژکتیو نویسنده به‌واسطه‌ی نیروی عاطفی‌اش، ضمن دراماتیزه‌کردن موقعیت‌ها، نشان از تباهی و ویرانی و چهره‌ی شومِ جنگ دارد.

«چشم باز و گوش باز» نه‌تنها زیرِ پای پروپاگاندای حکومت از جنگ ایران و عراق را با موضعی رادیکال خالی می‌کند، بلکه بیش از آن، مخاطب را در موقعیتی انتقادی نسبت به مفاهیمی همچون ایثار، شجاعت، عشق و از این قبیل قرار می‌دهد، مفاهیمی که ممکن است آن‌رویشان چیزی جز چهره‌ی ترسناکِ تاریکی و تباهی نباشد.
#چشم_باز_و_گوش_باز
#زکریا_هاشمی

کودکی‌ام. روستایی دورافتاده اطراف شهریار. آفتاب غره‌ی مرداد پهن شده بود روی مانده‌آبی لجن‌آلود و من نشسته بودم به تماشا. در دل آب لزج هزار بچه قورباغه می‌لولیدند؛ می‌دانستم دیر یا زود هر چه آب بخار خواهد شد و این جانورکان مضحک مثل پارسال و سال قبل‌ترش ناتمام خواهند مرد.

و این تصویر زندگی امروز من است. بی‌هیچ کم و کاست.