قراره بریم بیمارستان برای کارورزی و چند روز دیگه دوباره همو میبینیم(:

هر جا هر اتفاقِ قشنگی از هر کسی دیدی بهش بگو باریکلا?‍↔️
آدما با تشویق جونِ دوباره میگیرن :))

هر چقدر به کسی احترام بذارید در نهایت اون به اندازه فهمش، به شما پاسخ میده(:

بچه‌ها واقعن فکر‌ کردید استادای ما توی امیرکبیر از فضا اومده بودن؟ از کل دانشکده‌ی ریاضی و علوم کامپیوتر ته ته‌ش ۳ تا استاد خوب درمیومد. یکییا بیشعور و عرزشی بود، یکی سکسیت بود، یکی منیست بود (متضاد فمنیست، زن بودا فقط با پسرا لاس می‌زد)، یکی از یکی هم فن بیان بدتر داشتن. هیچکس بلد نبود درست درس بده و سطح علمی دانشجوها خیلی بیشتر از اساتید بود. پس اگه به امید استاد خوب می‌خواید برید دانشگاه‌های سراسری، باید بگم خودتون رو علاف نکنید. همچین چیزی نیست. نه فقط امیرکبیر، دوستانم توی شهید بهشتی، بین‌ال قزوین، تهران، خواجه نصیر، علم و صنعت هم همینا رو می‌گفتن. وقتی سیستم داغونه، دانشگاهاشونم داغون‌تره.

توی کامنتا که داشتم چرخ می‌زدم خیلی به چشمم خورد افرادی که کنکورشون رو ته مسیر زندگی می‌بینن. بچه‌ها جون این دنیا به اندازه کافی پزشک و مهندس کامپیوتر داره. همه‌ی مسیر تحصیلی و کنکور شما به این درس‌ها ختم نمی‌شن. نذارید این کنکور مسخره‌ی ایران که روزی یه ساز می‌زنه براتون، اعصاب و روانتون رو تحت کنترل بگیره. درسته کنکور یکی از راه رسیدن یه خواسته‌هاست، ولی موازی با اون هزاران راه دیگه هست. اگر هم واقعن فکر می‌کنید بدون پزشکی قبول شدن و دانشگاه تهران رفتن زندگی‌تون معنایی نداره، باید برید از اول مسیر خودشناسی رو طی کنید و به شخصیت اصلی خودتون پی ببرید و ببینید شما چقد ارزشمندید فارغ از رشته تحصیلی و دانشگاهی که می‌رید. اگر نگران خونواده هستید، من بهتون این اطمینان رو می‌دم که وقتی شما خودتون رو بزرگ ببینید و رشد کنید، خونوادتون کوچک‌ترین تاثیری روی کاری که شما می‌کنید، یا مسیری که می‌رید، نخواهند داشت. تا وقتی تاثیرپذیر باشی، تا وقتی بشینی یه گوشه و به فکر حرف بقیه باشی، تا وقتی کل ارزش و هدف وجودیت رو توی یه رشته و دانشگاه ببینی، بزرگ نخواهی شد، رشد نخواهی کرد. بسه اینقد خودتون رو وصل به یه مسیر دیدن.

توصیه‌ی صبر و استقامت به دیگران آسان است ؛
وقتی مصیبت، مصیبت شما نباشد.

چگوارا