امروز رفتم گلخونه و کلا فراموش کردم باید برای سر مزار گل نسترن بخرم 😔

دلبر که در طَرف چمن، خوابیده یکتا پیرهن
ترسم که بوی نسترن از خواب بیدارش کند
از نکهت گل دوختم، پیراهنی بهر تنش
از بس لطیف است آن بدن،ترسم که آزارش کند
ای ماهتاب آهسته رو، اندر حریم یار من
ترسم صدای پای تو از خواب بیدارش کند

امیدوارم وقتی میانسال شدم موهام مثل مامانم بشه و وقتی پا به سن گذاشتم مثل مامانجونم

چقد منتظر بودم این خونه آماده بشه
الان اصلن خونه خودم نمیدونمش
حتی هر چی اونی نشه که دلم می خواد برام مهم نیست
فقط میخوام زود پروسه اسباب کشی تموم‌بشه بعد بتونم به دغدغه های دیگه زندگیم برسم

در آخر به گریه پناه می بریم
چون فقط چشم هامونن که بهتر هر کسی می تونن آروممون کنن

زندگی دیروز برام خیلی قشنگ بود خیلی زیاد
کم کم شیراز رو خیلی بیشتر اون چیزی که فک
می کردم دوست دارم
حس بدم داره با حس علاقه بی نهایت بهش جایگزین می شه
این خیلی برام آرامش بخشه

با کسی معاشرت کنید که نخواید کنارش چیزی روسانسور کنید
چیزی رو بزرگ تر نشون بدین
واقعیت اتفاقات رو نگید و به خاطرش پرده خوشبختی رفاه و رضایت بکشید روی همه چی
باکسی معاشرت کنید که نخواید خودتونو به رخش بکشید
با کسی دوست باشید که ساعت ها کنارش حرف بزنید و خودتون باشید ؛ بدون اغراق
باکسی دوست باشید که ساعت ها از خلع های درونیتون با هم حرف بزنید و به هم کمک کنید برای پر کردنش
من کنار کسی قرارگرفتم که راحت از روزنه های تاریک زندگیم حرف می زنم و بهم نشون میده چطوری یکی یکی روشنش کنم
اینجا پنجره شفافی از خودمم
خیلی وقته کنار خیلیا این احساس رو نداشتم
خیلی وقت بود چهار کلمه حرف نزدم که طرف مقابل تلنگر بزنه بهم فلانی یواش زندگی آروم می گذره
حس های که تجربه کردی عالیه
حرف دل زدن این روزا برای هر کسی سخته
فکر های توی سر رو ریختن رو زبون و خالی کردنش سخته
ما درد هایی داریم که دربارش نباید به خودمون غر و لند کنیم
فقط کنار آدم (مناسب)حرف بزنیم

دلم برای تنهایی، سکوت ، خونه و لیوان چاییم تنگ شده بود.
تو این یه بیست روز به خاطر مرگ مهرزاد همش دورمون شلوغ بود و من دیگه نمی تونستم آدما رو تحمل کنم.

تو شرایطی ام که مجبورم چاییمو با قند بخورم ?