به رهبری آرش فولادوند

تلفیق دوستان و کلمات، خطرناک است،
آنها قادرند سوالات تازه‌ای خلق کنند درست وسط یک تصمیم کبکی در برف.

#سپیده_مختاری
#یادداشت

این‌همه گفتگوی و مشغله و بانگ و حرکت و آرزو بیرون پرده است؛
درون پرده خاموشی و سکونت و آرام است.

#بایزید_بسطامی

آنگاه تو را دیدم بر لبه‌ی هستی
که در گوارشِ ستارگان، لاشه‌ای مجلل نمی‌یافتی
بدن‌ها تو را در سلوکشان نمی‌فهمیدند
و اینگونه جا ماندی چون معادله‌ای برهنه در بیهوا

اما
من از آغاز جهان بدنی را پوشیدم که بسیار می‌دوید

#برش_شعر
#سپیده_مختاری

مرگ پرسید چگونه؟

هستی
به هر لاشه‌ای فضیلتی بخشید
بدن‌ها رفتار کردند

#برش_شعر
#سپیده_مختاری

دهانش فلاخن بود
و زبان افزوده‌اش
طبیعت تنهای آدمها را می‌بلعید

اما گاهی از آن شکاف دریده می‌شد
شعری که هیچکس نگفته بود را شنید

#برش_شعر
#سپیده_مختاری

برای همه‌ی ما (شاعران) پیش آمده تکه‌هایی از شعرهای‌خود را لابلای سطور اشعار دیگران دیده‌ایم
تکه‌هایی که عینا آنجاست
یا گاهی با تغییرات جزئی( که  ذاتی را دچار دگرگونی نمی‌کند)

در اینصورت برای ما دو حالت متصور است:
یا مالباخته‌ایم (شعرباخته)
یا دزد

آیا واکنشی داشته‌اید؟
من خودم که بارها...

اما موضوع، سوی دیگری هم دارد
نکته‌ای که معمولا از نگاه من و شاید همه‌ی مال‌باختگان پنهان مانده است
و مربوط به همان سطر بی‌خانمانی‌ست که شخص دزد آن را  تحت مالکیت فکری خودش درآورده است

احتمالا این سطر خواب و خوراک دزد را گرفته است
اصلا شاید این سطر عجیب یک گوشه از راز زندگی را در جهان دزد بدبخت ما عیان کرده و حتی به او جنون دست داده
ما که نمی‌دانیم!!!

در هر حال او خطر بی‌آبرویی ناشی از سرقت ادبی را به جان خریده و برای دزدی شعر ما ، شانس خود را امتحان کرده است

او می‌داند فاقد توانایی نگارش جهان فردی خود است
به فقر اندیشه‌اش آگاه است
و از اینرو تمام کلماتش وابسته است
ما با چنین فرد بدبختی باید مدارا کنیم و آبرویش را بخریم
همین

اما اگر دزد باشیم

در این حالت حتما از کسی بدزدیم که فقط در جهان ما دست نیافتنی و بزرگ نیست
شاید خلق این شعرهایی که ما با این حجم از استرس یا وقاحت می‌دزدیم از هر ذهن چموشی برمی‌آید و چندان شگفت‌انگیز نیست که بابت آن دزد باشیم

گفت:
بی‌معرفت!
چطور آن عواطف و خاطرات را قورت دادی؟
هسته‌ی آلبالو که نبود

عباس معروفی

وقتی به دنبال جنازه‌ی خواهرم در قبرستان می‌دویدم آرزو می‌کردم برگردد حتی اگر مثل گذشته، به هنگام نزاع کودکانه، در دهانم تف کند

تقدیس، ویژگی مرگ است
همه‌ی ما یکروز وقتی که نیستیم از آن منتفع می‌شویم
وقتی که زمانش فرابرسد همه‌ی ما در نظر اکثر آنانی که ما را می‌شناخته‌اند
زیباتر ،بی‌گناه‌تر، انسان تر، محق‌تر و هر تری که داعیه‌دار خیر است به نظر خواهیم رسید.
جمله‌ی پرکاربرد "پشت سر مرده حرف نزن" جزو قدرتمندترین پرهیزه‌هاست که راه سنجش و قضاوت را در اذهان مردم هم‌روزگار می‌بندد

مرگ احتمالا پدیده‌ی هوشمندی‌ست
اگر این ویژگی مکار تقدس‌پروری را نداشت هرگز کسی برای کسی نمی‌گریست

حالا مردمی زار را می‌بینم که به دنبال تابوت‌هایی دوانند
من هم روزی مانند این مردم دویده‌ام
و آرزو کرده‌ام آنکه رفته است برگردد و یکبار دیگر در دهانم تف کند

#مرگ