دلم می‌خواد بیام بهت بگم دیگه مسخره‌ بازی بس.

اینجوریم که یا دیگه حرف نمی‌زنم یا حرفم رو تایپ می‌کنم
بعدش با خودم میگم که چی بشه پاک کن حوصله داریا.

جایی نوشته بود رها کن تا راه‌های جدیدی به روی تو باز بشه ولی دروغ چرا، باز هم در عمق افکارت می‌خوای که اون راه جدید هم به چیزی یا کسی که مربوط به گذشته‌ست وصل بشه.

هیچ‌وقت نتونستم بفهمم چرا از میزم برای انجام کارهام استفاده نمی‌کنم!

حرف‌های پراکنده /اول مهر:

دستم خورد قهوه ریخت روی دفترم. نقاشی روی دیوار کج شده و داره میوفته. امروز از اینکه پاییز شده بود حس خوبی داشتم و با صدای مدرسه‌ی نزدیک به خونه بیدار شدم، چقدر همه‌چیز تغییر کرده حتی صداها. هرکی هرچی گفته دروغه یعنی منظورم اینه که گاهی تصمیم می‌گیرم نبخشم، چرا ببخشم؟ بخاطر خوبی‌هایی که می‌تونست دوام داشته باشه ولی یک روز از خواب بیدار شدی و دیدی یواش یواش داره از دیدگانت محو میشه؟. ماکارونی ظهر خوشمزه شده بود چون تنها غذاییه که وقتی درستش می‌کنم هرچی ذوق تو وجودمه بهش منتقل می‌کنم. درگیر تغییراتی هستی که یک روز می‌دونستی اتفاق میوفتن و قرار هم نیست به خودت بگی زندگی همینه، نه زندگی همین نیست فقط مهمه که چه چیزهایی رو کنار هم می‌چینی و اونجا فقط تو نیستی که برای ادامه‌ی داستان تصمیم می‌گیری. هنوزم عکس چیزهایی که دلم می‌خواد داشته باشم رو سیو می‌کنم، امروز هم مثل روزهای قبل عکس جوراب‌های خوشگلی که می‌خوام داشته باشم رو سیو کردم.

«قلب حافظه‌ی خودش را دارد.»

@asymmetrylife

چندین روزه انگار تیر خوردم و یجوری حال و هوام عجیبه که
دلم می‌خواد کسی خونه نباشه همه جا رو تاریک کنم و بیدار هم نشم.