من می‌دونم خوب نیستم و واقعا می‌دونم افسردگی داره خفه‌م می‌کنه، ولی اینطوری‌ام که it’s okay.
نگران هیچی نباشید،من واقعا حالم خوبه…
فقط ممکنه یک روز جنازمو تو اتاق پیدا کنید.

میدونی، از یه جایی به بعد انقدر با تاریکی خو میگیری که عضو جدانشدنی ترینش میشی و از اینکه بقیه بخوان درموردش بدونن میترسی و بدت میاد
مثل یه راز میشه برات
که هم از ماهیتش میترسی هم از عواقبش

دوسته خوبی نیستم چون هیچکس برام دوسته خوبی نبوده تا ازش یاد بگیرم دوستیِ سالم و واقعی به چه معناست.

گاهی با خودم میگم ،
شاید اگه میدونستم اون روز آخرین باریه که بغلت میکنم،
آخرین باریه که نگاهت میکنم،
و آخرین باریه که دستاتو میگیرم،
بیشتر بغلت می‌کردم،طولانی تر نگاهت میکردم،
و دستاتو محکم تر ‌می‌گرفتم.
من دلتنگِ اون روزام
دلتنگِ روزایی‌ که میشد ثانیه به ثانیه‌شو کنارت بگذرونم
ولی نشد و الان چیزی حس‌ نمیکنم جز حسرت!

میدونی، انگار تو وجودم یه بچه مرده
یه بچه خوشحال و خوش ذوق
نمیدونم چرا،اما خیلی مسخرست که دیگه از چیزی عمیقا لذت نمیبرم
کارهای آدما،رفتاراشون،دغدغه هاشون
خیلی برام عجیبه
دغدغه همسن و سالام خیلی برام عجیب و خنده داره،نه اینکه بخوام مسخره کنم،نه
صرفا برام خنده داره،حتی میتونم سرش حرص بخورم،نمیدونم حالا
ولی دلم میخواست اون بچه درونم زنده باشه
که لذت ببره،زندگیو حس کنه و دغدغش دغدغه‌ی همسن و سالای خودش بود.

هر کسی را همدمِ غمها و تنهایی مدان!
سایه هم راه تو می آید
ولی همراه تو نیست...

- مولانا

the worst part about being strong is nobody knows you're hurting.

امشب تیغِ بغضی که هر شب
توی گلوم هست، تبر شده :)

اون‌جوری که لیاقتم نیست قضاوت میشم، اون‌جوری که حقم نیست دیده میشم، زیاد اتفاق افتاده، خیلی زیاد. هربار فکر می‌کنم دیگه عادت کردی، آدم‌ها تورو نمی‌شناسن، بذار هرجور دوست دارن راجع بهت فکر کنن، اون آدم‌ها اهمیتی ندارن، اون آدم‌ها در آینده‌ی تو نیستن. ولی یه چیزایی درونم می‌شکنه، به جز این‌که انگار بخشی از درونم تخریب میشه، همون‌طور که هر شکستگی‌ای بُرنده است، چیزی درونم زخم میشه، درد داره، اون موقع هست که میفهمم من چقدر نرم و لطیفم، و هربار که این اتفاق بیفته، احتمال آسیب دیدنم وجود داره، من هنوز پوست‌کلفت نشدم، شایدم ربطی به پوست نداره، چیزی درونم باید سفت و سخت میشد ولی من نتونستم. الان که دارم این پیام رو مینویسم، گریه نمیکنم ولی از درونم احساس خونریزی دارم. شما ممکنه اصلا نفهمید من چی می‌گم چون به کلمات درآوردن درون آدم‌ها خیلی سخته. من باید فکری به حال خودم بکنم، با این وضعیت نمیخوام تو زندگی دووم بیارم.

بودنت شبیه آرزو شده برای من.
آرزویی که تو عکسامون دنبالشم
تو آخرین مکالمه هامون دنبالشم
تو خیابون هایی که با هم قدم زدیم
خاطره هایی که باهم ساختیم.
ولی هر چی میگردم نیستی
تو رفتی و یادت رفت حتی درست خداحافظی کنی.
حالا شدی یه آرزویی که قرار نیست واقعی شه
مگه نه؟