خیال بودنت به اندازه‌ی تمام کتاب‌های شعر شد و تو باز هم قصد آمدن نکردی.

چه خانه‌ای گرم تر از صحبت با تو و آغوش تو؟

نه دیگر صدایم رنگی دارد، و نه دیگر دستم رمق نوشتن. فقط یک بار دیگر، دوستم خواهی داشت؟

حرف‌هایم چه پرشور و شاعرانه شده! نمی‌خواستم به این حد برسد؛ می‌خواستم خیلی ساده از تصاویر خوب و بدی که تو در من جا گذاشته‌ای بگویم، کشش‌هایی از سراسر وجودم به‌سوی آن کسی که بوده و به‌سوی آنچه انتظارش را دارم. خیلی خوب است! تو مرا چنین زیبا کردی! چه می‌خواهی: خودت باید بدانی!

-از نامه های آلبرکامو به ماریا کاسارس

ماهیمون هی می‌خواست یه چیزی بهم بگه تا دهنشو باز می‌کرد آب می‌رفت تو دهنش و نمی‌تونست بگه دست کردم تو آکواریوم درش آوردم، شروع کرد ازخوشحالی بالا پایین پریدن، دلم نیومد دوباره بندازمش اون تو اینقدر بالا پایین دوید، خسته شد خوابید. دیدم بهترین موقعه تا خوابه دوباره بندازمش تو آب ولی الان چند ساعته بیدار نشده، یعنی فکرکنم بیدار شده دیده انداختمش اون تو، قهرکرده خودشو زده به خواب.
این داستان رفتار ما با بعضی آدمای اطرافمونه دوسشون داریم و دوستمون دارند ولی اونا رو نمی‌فهمیم؛ فقط تو دنیای خودمون داریم بهترین رفتار رو با اونا می‌کنیم...

- خسرو شکیبایی

بگذار بگویند و بگویند و بگویند
بگذار ببرند و بدوزند و بپوشند
تو بخند، گوش بده، خیره بمان، هیچ مگو...!

|پویان گیلانی

تو عزیز جانم بودی، همان که وجودم بیشترین تعلق را به او داشت.