‏فردای شبی که تا مرز مردن بابت زندگیت گریه کردی:

@Cactos ?

احساساتم شبیه به یک کویر شدن که هیچ بارون سیل آسایی درونش نمیباره،
زمین ترک خورده
و سیاره، خشک و دور افتاده ست.

یک‌چیزهایی رو مجبور می‌شی بپذیری که کاش گرگ بیابون هم مجبور نشه بپذیرشون.
با فحش، با اصرار، با گریه‌وزاری، با استیصال، با لطفا توروخدا نه، با خواهش، با هرچیزی، هرجوری می‌خوای بچرخونی‌شون، می‌خوای بپیچونی‌شون ولی به خودت میای، زل زده تو آینه، پیچیده‌شده لای پتو، دو بازوت‌و گرفته و می‌فهمی که شاید این ماجرا راه‌دررویی نداشته هیچ‌وقت، تمام راه‌های دررویی که رفتی حتی، در همون مسیری بوده که نمی‌خواستی.
بعد از تمام راه‌های رفته و نرفته، قبول می‌کنی -مجبوری قبول کنی- و واستی جلوی چرخی که قرار نیست مسیرش رو عوض کنه،
مسیری که اگه عوض نشه، از روی تو رد می‌شه.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ از خودت بگو کجایی این مدت نیستی یکم صحبت کن برامون از روزمره ات؟

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
از خودت بگو کجایی این مدت نیستی یکم صحبت کن برامون از روزمره ات؟

یکی از مشکلاتی که به واسطه ی زیاد کار کردن برام پیش اومده شلخته و بی‌نظم شدنه
اتاق و خاک گرفته قشنگ

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ کجایی تو دختر جان

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
کجایی تو دختر جان

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ به حرف ?گوش بدم یا ?

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
به حرف ?گوش بدم یا ?