به یادتون هستم و اگه پیام دادین بم قطعاً خوندم و ببخشین که در شرایطی نبودم که جواب بدم. دوستون دارم و نمیدونم کی باز در اینجارو باز میکنم. شاید باز فردا، شاید یه سال دیگه. بوس به سروکله‌ی اکثرتان.

خلاصه اینکه با خودتون مهربون باشین عزیزانم چون احتمالش کم نیست که زندگی با شما مهربون نباشه.

این روزا راستش خیلی بهترن، بزرگسالی هنوز (و نه به اندازه‌ی قبل) سخته، با اینکه مشکلات بزرگ‌ترن ولی ما بهتر بلدیم باشون سروکله بزنیم، نه اینکه لزوماً حلشون کنیم، بلکه یاد گرفتیم چطوری به زندگی ادامه داد وقتی کلی مشکل رو سرت ریخته و حتی تونست از زندگی لذت برد.
آدما میان و میرن و پذیرش این رفت و آمد برای منِ ۲۸ ساله راحت‌تره، زندگی هرروز جنبه‌ی جدیدی از جبر خودش رو بهت نشون میده (این روزا بیشتر درکش میکنیم) و تو کم‌کم داری در امر زنده بودن و زندگی کردن زیر جبر خبره میشی. مگه چاره‌ای جز این داری؟

بعضی وقتا برای به یاد آوردن خاطره‌هام، سال‌های دانشجویی و اشتباها و دل‌شکستگیام، مرور یه عکس، به یاد آوردن خودِ چند سال قبلم، یا بعد از پیام یکی از شماها میام اینجارو میخونم باز.
همیشه ژورنال نویسی با من بوده، چه اون موقه که تو دفترچه خاطراتم با جلد خرسی و یه قفل کوچیک مینوشتم، چه بعدش که تو word لپ‌تاپ مینوشتم و هفته به هفته با کیمیا لپ‌تاپارو عوض میکردیم و نوشته‌های همدیگرو میخوندیم، چه زمان وبلاگ‌نویسی، چه این کانال و چه الان که پراکنده شدم بین توییتر و سال‌نامه‌م که فقط برای خودمه، ژورنال کردن روزانه بخشی از من بوده.
اینجا برای من هنوز امنه، شماها امنید، یا اگه همو میشناسیم ممکنه که زمانی امن بودید و من برای اون تایم ازتون سپا‌س‌گزارم.

چطور رو روال زندگی میمونین؟ کمکم میکنین؟

طاقت بیار رفیق، داریم میرسیم?

بچه‌ها، فکر کنم تو این دو سال غم و سردرگمی و ناامیدی من رو خورده بود ولی بعد تصمیم گرفت من رو ببخشه به خوشی بی‌پایان و رقاقت قلب و لطافت روح و حلاوت زندگی :))) این مدت بعضیاتون اومدین و بم پیام دادین و من هربار از خوندنش کیف کردم و شرمنده‌ی مهربونیتون شدم. برای همتون بغل میفرستم و افتخار میکنم از داشتنتون♥️
الانم نمیدونم قراره بیام دوباره بنویسم اینجا یا باز میزنه به سرم و غیب میشم دوباره. اون موقع که رفتم نمیدونستم دارم میرم، الانم که اومدم پیس پیس کردم براتون تا ۲ دقیقه قبلش نمیدونستم قراره بیام:)) ولی دو سال پیش اینارو بهتون نگفتم و لازمه الان بگم که ممنونتونم که برای خوشحالی و غمم اینجا بودین و منو خوندین، اگه این دو سال حالمو پرسیدین بی‌نهایت ممنونتونم، اگه با خودتون فکر کردین راستی اون دختره چی شد ازتون ممنونم، اگه تو دنیای واقعی از عزیزان و دوستای من هستین و چندوقتیه بهتون نگفتم الان میگم که دوسِتون دارم، و اگه فقط اینجا منو میشناسین بازم قدردان بودنتونم?

Anybody who doesn’t feel like a friend anymore and is still a member is welcome to leave.
Others, hi, i missed you ♥️