مواجه ناگهانی با مرگ در میان‌سالی، و بعد رجعت به زمان از دست رفته، بسیار در روایت‌ها تکرار شده‌است. یعنی فهم سایه مرگ در مقام یک تلنگر و شروع کنش یادآوری برای بازشناسی دوباره خویش.

انتظار مرگ در آینده نزدیک، وضعیت حال را به بحران می‌کشد، و برای فهم وضعیت زمان حال، او نیازمند بازگشت به گذشته‌است. مرکزی‌ترین سوالی که برای این فرد پیش می‌آید اساس معنای زندگی‌اش است. چیزی که تا لحظه پیش از مواجه با مرگ، از آن غافل بوده‌است. حال برای رسیدن به پاسخ این سوال باید دست مرور و یادآوری بزند. از خود بپرسد، چه مسیری آمده تا به اینجا رسیده‌است. مرگ، شخصیت را به گذشته می‌برد، تا چیزی بیابد، و با خود به آینده (لحظه مردن) ببرد؛ چیزی که در زمان حال از دست رفته‌است.
به تعبیری، زندگی شخصیت تا پیش از آن لحظه، درست به دلیل آن که در نسیان مرگ سپری شده، از معنا تهی بوده‌است. و درست زیر سایه مرگ است، که زندگانی‌اش می‌تواند معنادار شود.

متن کامل در لینک زیر
https://vrgl.ir/4ZReu

یادداشت دانیال عماری بر رمان
#هیچ_شبی_بی‌پایان_نیست
اثر #مائوریتزیو_کارلتی
ترجمه #ابوالحسن_حاتمی

📣 #چاپ_دوم
#تاریخ_هنر_با_۲۱_گربه

🔸تاریخ هنر از مصر باستان تا پاپ‌آرت را، به زبان ساده با گربه‌ها مرور کنید.

نویسنده: #نیا_گولد
مترجم: #نیما_ظاهری
#چاپ_اول شهریور ۱۴۰۳
#چاپ_دوم بهمن ۱۴۰۳

‌‎#نشر_هونار
@hoonaarpublication

🎙#موسیقی به وقت جمعه
قطعه خانه از ارکستر تبریز
#سارا_خاکزاد

@hoonaarpublication

https://www.instagram.com/hoonaar.publication

نیم‌فاصله، به معنای ایجاد فاصله بین کلمات دو بخشی بدون ایجاد فضای خالی در میان آن‌ها است. برای مثال با ایجاد نیم فاصله کلمه دو بخشی «می گذاریم» به شکل درست آن یعنی «می‌گذاریم» نوشته می‌شود.

#اشتباهات_متداول
@kalamat_k

شکسته‌نویسی ممنوع

شکسته‌نویسی از مواردی است که در صورت مشاهده توسط ویراستار می‌بایست اصلاح شده و متن عاری از وجود آن شود. برای مثال «می‌رم» اشتباه و «می‌روم» صحیح است. در متون علمی، رسمی و مقالات تخصصی از شکسته‌نویسی نباید استفاده شود. با این حال استفاده از شکسته‌نویسی در بعضی سبک‌های ادبی و در مواردی مانند گفت و گوی شخصیت‌ها اشکالی ندارد.

#اشتباهات_متداول
@kalamat_k

?«لئو تولستوی» بزرگترین نماینده‌ ادبیات واقع‌گرایانه و یکی برجسته‌ترین شخصیت‌های ادبی بود که موفق به دریافت جایزه‌ نوبل نشد. به نظر می‌رسد «جنگ و صلح» و «آنا کارنینا» از این رمان‌نویس روس که تا ابد در تاریخ ادبیات جهان ماندگار می‌مانند، برای اعضای آکادمی سوئدی کافی نبوده‌اند. «تولستوی» در سال‌های ۱۹۰۱ و ۱۹۰۲ نامزد نوبل ادبیات شد، امّا گفته می‌شود به‌دلیل عقاید مذهبی و تفکرات افراطی که با بالا رفتن سنش شدیدتر می‌شد، از دریافت این جایزه بازماند. یکی دیگر از گمانه‌زنی‌هایی درباره علت قربانی‌ شدن بزرگترین رمان‌نویس تاریخ روسیه مطرح می‌شود، انزجار تاریخی سوئدی‌ها نسبت به روس‌هاست.

?شاید باورکردنی نباشد، اما «ولادمیر ناباکوف» خالق «لولیتا و خنده در تاریکی» نیز موفق به دریافت جایزه‌ نوبل ادبیات نشد. او یکی از بزرگترین نویسندگان تاریخ ادبیات غیرانگلیسی است که مشهورترین آثارش را به این زبان ارائه کرده‌ است. او در سال ۱۹۷۴ نامزد نوبل ادبیات شد، اما او این جایزه‌ مهم را به «ایویند جانسون» و «هری مارتینسون» که هر دو از اعضای کمیته‌ی نوبل بودند واگذار کرد. «ناباکوف» جدا از آثار درخشانی که در زمینه‌ ادبیات داستانی دارد، در حوزه‌ نقد و ترجمه‌ شعر نیز دست توانایی داشت.

?«در جست‌وجوی زمان از دست رفته» اثر «مارسل پروست» را می‌توان یکی از بهترین آثار ادبی دانست که تکنیک جریان سیال ذهن را به اوج رسانده است، امّا به‌یادماندنی‌ترین رمان چند جلدی قرن بیستم نیز نتوانست جایزه‌ نوبل را برای آفریننده‌اش به ارمغان بیاورد. جایزه‌ نوبل سال ۱۹۲۰ به «نوت هامسون»، نویسنده‌ نروژی رسید. آیا آثار او از هفت جلدی «در جست‌وجوی زمان از دست رفته‌» مارسل پروست فرانسوی هم خواندنی‌تر بود؟

?«ازرا پاوند» شاعر و منتقد آمریکایی که نامش با شعر مدرنیسم گره خورده نیز از سوی اعضای تصمیم‌گیرنده‌ بنیاد نوبل شایسته‌ دریافت این جایزه شناخته نشد. او که با اشعار تصویرگرایانه‌اش انقلابی در دوران تسلط ادبیات مکانیکی ویکتوریایی به‌وجود آورد، از تاثیرگذارترین نویسندگان بر آثار «تی.اس. الیوت»،‌ «دبلیو.بی. ییتس» و «رابرت فراست» محسوب می‌شود. «پاوند» جدا از توانمندی ادبی‌اش از دوستان نزدیک «ارنست همینگوی» و «جیمز جویس» بود. ناگفته نماند که این شاعر پیشگام به طرفداری از فاشیسم و اظهارت تند یهودی‌ستیزانه‌اش شهرت داشت.

?«توماس هاردی» به‌عنوان نویسنده‌ای انقلابی شناخته می‌شود که در نقد ادبیات ویکتوریایی پیشگام بود. او که تا حدی تحت تاثیر رمانتیسیم قرار داشت‌، با رمان‌های معروفی مانند «تس‌»، «جود گمنام» و «به دور از اجتماع خشمگین» تا ابد در ذهن تاریخ ادبیات خواهد ماند. افسوس که هرگز موفق نشد مدال نوبل ادبیات را به گردن بیاویزد.

?«آنتوان چخوف» نویسنده ‌نمایشنامه معروف «باغ آلبالو» یکی دیگر از قربانیان تنگ‌نظری‌های سیاسی آکادمی نوبل است. این نویسنده‌ روس نیز به‌دلیل خصومت دیرینه‌ زادگاهش با سوئدی‌ها، نادیده گرفته شد. «آنتوان چخوف» که شاید شایسته‌ عنوان بزرگترین نمایشنامه‌نویس روس باشد، در دنیا به‌عنوان پدر داستان کوتاه مدرن شناخته می‌شود.

?«مارک تواین» به‌عنوان مبدع رمان آمریکایی با حس طنز نایابی که در رمان‌های «هاکلبری فین» و «تام سایر» آفرید نیز نتوانست جایزه‌ی نوبل را از آن خود کند. او را به جرات می‌توان یکی از برترین رمان‌نویسان‌، مقاله‌نویسان و طنزپردازان ادبیات آمریکایی دانست. «تواین» نیز مانند «تولستوی» ۱۰ بار نامزد دریافت نوبل ادبیات شد و هربار به نویسندگانی مانند «سولی پرودوم»،‌ «تئودور مامسن»، «فردریک میسترال»، «ژوزه اچراگی»، «رودیارد کیپلنگ» و «رادرلف کریستوف اوکن» باخت.

?«هنریک ایبسن» بزرگترین نویسنده‌ نروژی و یکی از برجسته‌ترین نویسندگان دراماتیک جهان شش‌بار شانس کسب نوبل ادبیات را به‌دست آورد، اما هربار شکست خورد. به‌نظر می‌رسد اعضای آکادمی نوشته‌های «ایبسن» را مطابق با وصیت‌نامه‌ آلفرد نوبل و «در راستای ادبیات ایده‌آل» ندیده‌اند.

?«جیمز جویس» نیز از دیگر ناکام‌های بزرگ نوبل ادبیات محسوب می‌شود که موفق به دریافت نوبل نشد.

@hoonaarpublication