مطالعات تاریخ ادیان نشان می‌دهد که واهمة انسان از مرگ و فناپذیری، محرّک و مشوّق او برای دستیابی به نگرش‌ها، بينش‌ها و برنامه‌هایی در جهت فناناپذیری بوده است و بن‏مایه‌هایی چون زمین و عالم گیاهان دستاویزی برای نشان دادن واقعيت جاودانگی و رستاخيز انسان. يکی از مهم‌ترين آيين‌ها که ايدة رستاخيز در هستة مرکزی آن قرار دارد و همواره از بيان اسطوره‌ای برای اين منظور بهره می‏گيرد، آيين‌های سرّی است. مفهوم رستاخيز و جاودانگی در اين آيين‌ها با مفاهيم همبسته با عالم گیاهان ارائه می‌شود. از سوی ديگر، اصل معاد و رستاخيز انسان و جهان از اصول پايه‌ای اديان ابراهيمی نيز نقش محوری در الاهيات آن‌ها بازی می‌کند. از قضا، اين اديان نيز برای تبيين آن از مفاهيم همبسته با عالم گیاهان بسيار بهره می‏گيرند. با وجود تفاوت‏های ماهوی بين اين دو دسته اديان، بررسی تطبيقی آن‌ها می‌تواند هم درس‌آموز و جالب باشد و هم پايه‏ای برای بازسازی اضلاع الاهياتی مفاهيم کليدی فراهم کند، به ويژه اگر در کانون مباحث انسان‏شناسی و نجات‏شناسی قرار گيرد.
@asre_ensan