مادر! کلاهی که برایم بافتی را باد برد. اما من غصه نمیخورم. میدانم که باد، مادر ندارد…

طلای چشمانت، دزدم کرد.

‌امشب یک بار دیگر دیدمت.
شاید به عمرم اضافه شد…

به راستی که مصائب تا چه حد حقیقت دارند؟ در جهانی که هر علتی معلولی و هر بیماری ای درمانی دارد، مصیبت مفهومی نا پیدا است.

ما آنقدر ها هم تفاوت نداشتیم،
تو باید قدر من را بیشتر میدانستی و من
قدر خودم را…

کاستی هایم را به یادم می آورد.

نامه ای به نیک دوستان و آشنایان، سلام
مدتی است در نبردی با سهمگین ترین آوای فکری خویش به سر می‌برم. باکی نیست! ما ورزیده تر از آنیم که زیر تیغ این شمشیر ها جان بدهیم. اما تنها برای تضمین و تمدید برخورد با احساساتتان،
اگر روزی از همین روز ها صبحی را بدون من از خواب برخواستید، متاسفم
یقینا نهایت توان بازو های خود را در گلاویز شدن با این دشمن خود ساخته به کار خواهم گرفت، اما چون خود ساخته است،
نمی‌دانم چقدر توان دارد.
بی من بمانید و اوقات خود را به نحوی سپری کنید،
من به کلبه‌ی احزان خویش سفر می‌کنم.

« هیچ یک از این قله ها، تو را به خدا نمی‌رسانند. مگر آنکه از آن با سر بر زمین فرود بیایی » کوهنورد گفت.

از صبر، به جبر

پرسید: بهتری؟
من نفهمیدم، منظورش از تر چیست. مگر بِه بودیم، که بِه تَر باشیم؟