چرا زندگی بو ندارد این روزها؟

آدم ها را باید بغل کرد، باید بوسید.
می‌دانید چرا؟
چون یک زنِ زیبا می‌گوید:
«یه‌ دقیقۀ دیگه توی این شهر معلوم نیست کی مر‌ده‌ست، کی زنده!»

خدایا، شما اگر مرا ول کنید که خود به خود زندگی را یاد بگیرم، زیاده از حد خونین و مالین می‌شوم.
شما یک کوچولو حواستان به من باشد که دو قدم یک بار نروم توی شیشه!
ممنونم از شما.

کاربری به اسم mi ka
نوشته:
این آهنگ یادآور تمام خاطرات خوش است؛زمانی که می‌شد امیدوار به آینده روشن بود، زمانی که دل خوشی در زندگیتان باقی مانده بود، زمانی که هرروز بخاطر فکر مشغول خالی از انرژی نبودید، زمانی که بچگی، بچگی بود و هر زمانی بویی داشت، مثل بوی رسیدن بهار در اواخر اسفند، بوی ماه مهر، بوی صدای پرستو ها که نوید رسیدن تعطیلات تابستان را می‌داد، بله این گروه از قلب تگزاس آهنگی ساخته که با تمام وجود حس می‌کنید که خود ما این آهنگ را ساخته ایم تا به یاد ایام قدیم مرثیه ای غمناک بخوانیم.

3:14
آنجا که آدمیزاد از دردِ دلتنگی میخکوب است.
آنجا که ناامید و بیچاره است،
چون کسی که باید برگردد، دست امید و چاره را گرفته و برای همیشه رفته است!

آنجا که می‌توان مطمئن شد درد پایانی نخواهد داشت، می‌توان پذیرفت و مرد!

گاها چیزی برای ما زیباست که به چشم دیگران جایش در سطل زباله است.
چشم هر کسی به قلب خودش وصل است، اگر چیزی را ببیند، اگر از آن چیز خوشش بیاید، مستقیم سرازیر می‌شود به قلب خودش، و خودش را شاد می‌کند!
نگاه خودشِ، قلب خودش!

همون فیلمه که آقاهه می‌گفت «چوخ آی لاو یو».
همون که یک ماه آزگاره می‌خوام ببینمش ولی وقت نکردم.

غم برای ما لباس است،
ما کلی از این دست لباس ها داریم که هی باید بشوریم و بسابیم و بچلانیم و پهن کنیم، هوا هم سرد است و دست تنهاییم!
لباس دیگری هم نداریم، بی‌حس و حال می‌مانیم تا رخت غممان خشک بشود.

رفتنش نیز بسیار آرام بود، به تدریج کم رنگ می‌شد،
چون عطری که از پیراهنی پر کشد.

شما که از اهل خانه‌اید دیگر! مرا بخوانید. خب؟