گوش شیطون کر، عجب صبح جمعه دل انگیزی

به سنی رسیدم صندلی ببینم، میشینم

احساس میکنم سردردام خصومت شخصی باهام دارن

اونجایی که از قصد رفتی یجا که شاید ببینیش، بگا رفتی.

‏”تورو زندگی داده به من کادو”

یه روز به مرحله ای از پختگی میرسی که کمتر حرف میزنی٫بیشتر فحش میدی.

خسته از گریه های فراوان و سردرد

تمام تلاشمو کردم برای اهمیت ندادن، اما هر لحظش واسه اهمیت ندادن داشتم اهمیت میدادم.

نمی‌خوام راجع بهش حرف برنم. می‌خوام راجع بهش بغلت کنم؛ محکم و طولانی.