باید دوام بیاورم تا روزی بتوانم برایت تعریف کنم چگونه درد سراسر وجودم را گرفته بود ،اما به استخوان هایم برایم شکستنش ،
نفوذ نکرد .

می‌توانیم منطقی باشیم؛به یکدیگر بگوییم دو تا تو ،دو تا من.
اما ترجیح می‌دهم من وَ تو ،در عشق دیوانه باشیم.بی قاعده ،غیر قابل پیش بینی ،گاها بی رحم ،بی اهمیت به انسان ها وَ تا مرز نابودی پیش رفتن.چه اشکالی دارد؟بی حد و مرز بودن ،یکی از علاقه هایم در رابطه با توست .

می‌شناسمشان.حوصله ندارم خصلت هایشان را بگویم یا توضیح بدهم چرا از آنها بدم می‌آید.تنها به من اعتماد کن.همه ی شان نفرت انگیزند .

من با تو هیچ مرز مشترکی ندارم
جز همین سیم خارداری که حتی تن رویا را زخم می‌کند
جز همین هوا
که هیچ پرنده ای را به رسمیت نمی‌شناسد
جز همین صدایی که به آن طرف دیوار هم نمی‌رسد
جز خدایی که سرِ بزنگاه اخم می‌کند ..

-مریم نوابی نژاد

کسی را دوست می‌دارید و سپس برایش تمام چیزهای منحصر به فرد و خوشحال کننده ی دنیا را فراهم می‌کنید.بعد از چیز دیگری خوشتان می‌آید و ترجیح می‌دهید او را بپرستید.این چرخه تا ناکجا اباد ادامه دارد.پرونده ی تان پر از آدم های نصفه و نیمه ست.ادم های شوم.ادم های غیر ضروری.همه چیز را با عشق اشتباه می‌گیرید.اطمینان دارم سر کلاس های ادبیات تماما فکر استراحت و بطالت بوده اید.نمی‌دانید شاعر وقتی از دل‌تنگی به ستوه رسیده بود ،یعنی چه.تنها یک چیزهایی شنیده اید برای درست کردنِ ایدئولوژی های خودتان.خوب است.رنج اینطور رفتار ها و کردار ها با شما همراه نیست.تنها با کسی که اینور خط ایستاده است و دنبال خط کشی ست ،تا ابد می‌مانَد .

افسردگی یا استیصال نبود؛غم اگر باشد هرچقدر هم عمیق راه نفوذ خوشحالی را مسدود نمی‌کند.اینطور است که هم غم را داری هم خوشی را.حتی اگر باهم یکسان نباشند تو هر دو را در جایی احساس می‌کنی..اما چیزی که وجود دارد ،واقعیت است.حالا اینکه واقعیت آنقدر تلخ و کشنده ست که همه چیز را تیره کرده است ،به من ارتباطی ندارد.قبولش کرده ام.امید دارم که دیگران هم قبولش کنند.نه برای راحتیِ خودشان.بلکه دست از سر من و واقعیت هایم بردارند .

آدم ها می‌آیند؛زندگی می‌کنند.می‌میرند و می‌روند.
اما فاجعه ی زندگیِ تو آن هنگام آغاز می‌شود که آدمی می‌رود ،اما نمی‌میرد..
می‌مانَد و نبودنش در بودنِ تو چنان ته نشین می‌شود ،
که تو می‌میری در حالی که زنده ای ..

-ناشناس

مرا آنطور که شاعری قلمش را ،کودکی آغوش مادرش را ،پدری موفقیت فرزندش را وَ عاشقی چشمان یارش را ،تمانا می‌کند ،در خود حبس کن.بگذار این واقعیت از افسانه ها بیرون بیاید.بگذار آدم فکر کند خواب می‌بیند.یا اصلا بگذار فکر کنم شاید جهان ارزشش را دارد .

یک چیزهایی اسمش سرنوشت است.نمی‌توانم متوقفشان کنم .

وَ در یاد و خاطرت بماند که چه کسی تو را پرستید ،هنگامی که دیگران طردت کرده بودند .