«شجاعت ابن تیمیّه مثال‌زدنی است. همیشه در ابتهال بود و بسیار از الله یاری می‌جست و توکلی سخت نیرومند داشت... انگار چشمانش زبانی گویا بودند!»
— ابن رجب (ذیل طبقات الحنابلة)

توضیح: حافظ ابن رجب از شاگردان ابن قیم و حدود هشت سال بعد از وفات شیخ‌الاسلام به دنیا آمده است.

«سوگند به آن که کتاب را بر محمد ﷺ فرو فرستاد، همان‌طور که اهل دنیا [در گذر زمان] زشت‌تر و پیرتر می‌گردند، بهشتیان زیباتر و خوش‌نماتر می‌شوند!»
— ابوهریره رضی الله عنه (روایت ابن ابی شیبه در المصنف)

«اگر می‌خواهی نمازت سودمند باشد، بگو: شاید این آخرین نمازم باشد!»
— بکر بن عبدالله مُزَنی (روایت ابن ابی الدنیا در قصر الأمل)

«اشاعره به حق چنگ نزدند و آن را دودستی نگرفتند؛ دستی را در دست معتزله نهادند و با دستی ادله را گرفتند!»
— عبدالعزیز طریفی (الخراسانیة)

«پیغمبر ﷺ فرمودند «هرکس پاهایش در راه خدا غبارآلود شوند، بر آتش جهنم حرام خواهند شد» و این راجع‌به غباری است که به صورت و پا می‌رسد، برف و تگرگ و گِل چگونه باشد؟!»
— ابن تیمیه (مجموع الفتاوی)

توضیح: آنان که در خون خود غرق شوند چون باشند؟! نسأل الله من فضله!

«دوری‌گزیدن از منابع شبهات برآمده از جهل یا ضعف نیست، بلکه نشان‌گر حکمت و نیرومندی ایمان است. مؤمن واقعی ارزش ایمان خود را می‌داند و می‌کوشد همان‌گونه که بدنش را از آلودگی‌ها و بیماری‌ها دور می‌دارد، ایمانش را هم از هر آلودگی حفظ کند.»
— عبدالله سوئدی

«مردمان بسیاری هنگام فتنه‌ها رسوا می‌شوند!»
— آجری (الشریعة)

«امروزه محبت بر اساس ثروت است یا این‌که قبیله و عشیره و قوم و وطن را اساس دوستی و دشمنی قرار می‌دهند؛ اگر فردی مثلاً از قبیلۀشان باشد -هرچند کافر و بی‌نماز باشد- دوستش خواهند داشت، و با فردی که از آن‌ها نباشد -هرچند درستکارترین و باتقواترین مردم باشد- دشمنی می‌کنند.»
— عبدالعزیز آل عبداللطیف (الحب في الله والبغض في الله)

«از خودپسندی می‌هراسم!»
— عبدالغنی مقدسی (به نقل از ذیل طبقات الحنابلة، ابن رجب)

توضیح: از حافظ عبدالغنی مقدسی پرسیدند که چرا احادیث را از روی کتاب می‌خوانید؟ در پاسخ گفت: «أخاف العُجب»، یعنی با اینکه احادیث را از بر بود، از ترس خودبینی چنین می‌کرد؛ اما در این روزگار از روی نوشته می‌خوانند و وانمود می‌کنند که همه از حفظ است!

«اگر یک پسر داشته باشم که در راه خدا جهاد کند، از داشتن صدهزار پسر برایم محبوب‌تر است!»
— ابوعبدالرحمن سُلَمی (روایت ابن ابی شیبه در المصنف)