الینای عزیزم،
امروز بالاخره بلندی‌های بادگیر رو تموم کردم، بعد چهارسال دوباره یادداشت تو رو دیدم.
کاش هنوز زمستون ۱۳۹۹ بود. من و تو برای اولین بار بعد از ۷-۸ ماه چت کردن هم‌دیگه رو توی باغ کتاب تهران می‌دیدیم. هردومون دو تا دانشجوی ترم اولی خیال‌پرداز بودیم.
من تازه شروع به درست کردن تابلوهای کلاژم کردم و اولیش رو به تو هدیه می‌دم. توی قسمت‌ آلبوم‌ها دوتا کاست ساوندترک “گلادیاتور” رو پیدا می‌کنیم. بخاطر علاقه تو بلندی‌های بادگیر رو می‌خرم و تو پشتش برام یادگاری می‌نویسی. همونجا به‌هم قول می‌دیم هرکتاب جالبی که خوندیم برای همدیگه بخریم و کنار یک نامه کوتاه پستش کنیم. این قرار تا دو سال ادامه پیدا می‌کنه. چندماه بعد باهم دیگه از فاصله ۸۹۸ کیلومتری Three colours کیشلوفسکی، رام‌کام‌های بیلی وایلدر و فیلم‌های هیچکاک رو نگاه می‌کنیم و شب‌ها درباره‌اشون تو کلاب هاوس گپ می‌زنیم.
حالا دوتامون بزرگ شدیم. یکسال از آخرین سفر من به تهران و دیدارمون می‌گذره. تو رسما یک معمار شدی و من طراح. مشغله ما رو از هم‌دیگه (و حتی خودمون) دور کرده.
به هرحال یادآوری تمام ماجراجویی‌هایی که داشتیم(همون‌هایی که توی یادداشتت روی آخرین صفحه بلندی‌های بادگیر بهم وعده دادی) هنوز روح من رو تازه می‌کنه و بهم حس زنده بودن میده. یک روزی دوباره می‌رسه که برای هم کتاب بفرستیم، توی خیابون‌های تهران قدم بزنیم و از هر دری صحبت کنیم، فیلم ببینیم و توی این دنیای شلوغ و گیج‌کننده به هم حس درک شدن بدیم.

و فکر کردم چه‌طور می‌شود تصور کرد که خفته‌های این خاکِ آرام، خواب‌زده‌هایی بی‌قرار باشند.
~ بلندی‌های بادگیر، امیلی برونته

Oh not I,
I will survive

#himmelsmusic
دیگر تو هم بیگانه شو
چون دیگران با سرگذشتم

«کاری نکن که خودت از خودت بدت بیاد، فقط همین.»

دنیا همه ویران شد. با دست خودم یا تو؟

من رو از این غم جاودانه آزاد کن.

کیف شلوغ من :)))))

- هیچی تا ابد‌ نمی‌مونه.
- چرا می‌مونه.
- چی مثلا؟
- نمی‌دونم… شاید هیچی.
~ کیک محبوب من