واقعا راستش رو بگم الان دیگه واقع گرایانه امیدی ندارم ولی خب ادامه میدم چون چاره ای ندارم.

واقعا به کسایی زندگی رو حس میکنن حسودیم میشه.

اگه خیلی وقته تنهایید و کسی نمیاد تو زندگیتون، اگه خیلی وقته که به فرد خاصی حسی پیدا نمیکنید شما هیچ مشکلی ندارید، فقط به آدمی تبدیل شدین که هر کسی رو تو زندگیتون راه نمیدین و دوست ندارید با هر کسی وارد رابطه عاطفی یا هر مدل رابطه‌ای بشید چون اولویتتون هدف‌هاتونه و این نشونه ی بزرگ شدنه، بهش احترام بزارید.

این‌روزا ؟
انگار هیچی سرجاش نیست راستش.
دارم تمام سعیم رو میکنم از لحظات لذت ببرم. از دور نگاه میکنی همه‌چیز خوبه ، اما درونم آشوبه‌.
مدام مضطربم ، نگرانم ، پریشونم. وَ ؟ استیصال تمام.
دلم میخواد متوجه گذر زندگی شم ، ولی نمیتونم.
انگار زندگی رو حالت دو ایکسه و منم اون دونده‌ی آماتور. نمیرسم بهش.
راستشو بخوای دلم سفر میخواد ، با کی ؟ مهم نیست. شاید با تو ! هوم ؟
اگه بودی شاید برات میگفتم چقدر دارم تمام زورمو میزنم کنترل شه همه‌چی. اما راستشو بخوای هیچی تحت کنترلم نیست.
غصه‌ای دارم که نمیدونم جنسش از چیه ! دلتنگی ؟ فشار ؟ شرایط زندگی ؟ اقتصاد ؟
نمیدونم !
فقط میدونم دلم استراحت میخواد. یه استراحت بدون دغدغه. از اون استراحتایی که نگران نباشی هفته‌ی بعد چی میشه.
از اون استراحتایی که روحت رو جلاء میده. روشن میشه. شفاف میشه.
اما الان ؟ تاریکم. فردا سراغم‌بیا.

تاکسیک بودن بامزه نیست، بزرگ شو و یادبگیر چطور باید یه نفر رو دوست داشته باشی.

مهم نیست چند وقته من رو میشناسی، مهم اینه چقدر من رو میفهمی، چقدر کنارمی، چقدر کنارت شنیده میشم، چقدر برام امنی.

تو حق داری هر احساسی داشته باشی و این اصلا بد نیست ؛ اما رفتار و عکس‌العملی که در قبالِ اون احساس میدی مهم و تعیین‌کنندس.

اما گاهی اوقات، زندگی کردن از شلیک به خود، شهامت بیشتری می‌طلبد.

[آلبرکامو]

ولی خب عزیزکم. باید یاد بگیری خودت مرحم تموم دردها و زخم‌های زندگیت باشی، چون که هیچ کسی از شدت و عمقشون خبر نداره و تنها خودت میتونی درمانشون کنی.

فقط یادت بمونه تو پروسه راضی نگه داشتن آدم‌ها خودت رو، احساست رو، حقت رو، روحت رو و ارزشت رو فراموش نکنی.