ما هرچه بود از دست دادیم، حتی خودمان. عشق چنین کاری با ما کرد، کاری که آتش با جنگلی سرمازده می‌کند.

باید مقدار زیادی تنها باشم. آنچه بدست آوردم فقط نتیجه تنهایی بود.

- فرانتس کافکا

من شیفته‌ی انسان‌هایی هستم که
تنهایی‌‌شان را شناخته‌اند؛
با او حرف زده‌اند،چای خورده‌اند و
او را در آغوش گرفته‌اند.

وقتی به من نگاه می‌کنی، یادم می‌رود که دیدنی نیستم و زخم‌هایی دارم که هنوز خونریزی می‌کنند
وقتی به من نگاه می‌کنی، فقط تو در یادم شکل می‌گیری.

‏حرف‌هایِ نگفتنی زخمی است
که همیشه باز می‌ماند، همیشه، تا ابد.

«من حتی آن قسمتی از وجودم را که برای خودم هم پنهان کرده بودم، به تو نشان دادم.»

من که یک روز التیام می‌یابم، اما تو چگونه دلت را از سنگینیِ زخمی که به من زدی رها می‌کنی؟

«تو تنها کسی بودی که وقتی از من پرسید "خوبی؟" نخواستم بگویم "بله، خوبم و همه‌چیز خوب است". تو تنها کسی بودی که می‌خواستم بدانی چقدر خوب نیستم.»

«آدمی‌زاد در مواجهه با عشق، یا خودش را بیشتر دوست خواهد داشت و یا کمتر؛ و امان از روزی که عشق باعث شود خودت را کمتر دوست بداری...»

« با هیچ جمعی حس نزدیکی نمی‌کنم و انگار هیچ بحثی به من مربوط نیست. دور ایستاده‌ام و از دور همه‌چیز کوچیک و آرام و بیهوده به نظر می‌رسد...»