من وقتی دارم با پروردگار حرف می‌زنم: غیرِ این نکته که حافظ ز تو ناخشنود است در سراپایِ وجودت هنری نیست که نیست

الان کسی جز خودم حسش نمی‌کنه، اما صدام پخته‌تر شده و این شادی‌بخشه برام.

آره خلاصه. ناراحتم می‌کنی، عزیزم، ولی دوستتم دارم.

بعد داشتم فکر می‌کردم این کانال چقدر ناراحتم می‌کنه. آدما که لفت می‌دن، بعضی پستایی که می‌ذارم و حس بدی به‌خاطرشون پیدا می‌کنم. همین چیزا دیگه، همین چیزا که ممکنه هر صاب‌کانالی‌و ناراحت کنه. فکر کردم بذارمش و برم، مثل هروقت دیگه‌ای که یه‌هو دلت می‌خواد بزنی زیر کاسه‌کوزهٔ زندگی و ول کنی بری.
ولی بعد دیدم دوسش دارم؛ خیلی هم زیاد. دوسش دارم، اما دلم نمی‌خواد ناراحتی‌ای برام داشته باشه. انگار شدنیه! انگار به هر دوست‌داشتنی توی این جهان یه نقصی رنجی غمی چیزی نچسبیده! هاه!

یه پستی خوندم امروز یه جا که در مذمت روابط انسانی بود و تنهایی‌و بزرگ می‌داشت. حرفشم حق بود واقعاً، اینکه آدم آسیب نمی‌بینه مگر از آدم. طبق معمول مواجهه با چنین محتواهایی فقط از ذهنم گذشت: هی آدمیزاد طفلکی، باز فکر کردی اگه فلان کار رو بکنی، دیگه درد و رنجی نخواهی داشت؟ بمیرم برات، انسان، بمیرم برات که تو چقدر کوچک و دلشکسته‌ای!

و خب، الهام راست می‌گفت یه بار که طاهره دلایل واقعی زیادی برای نفرت‌ورزی داشته و داره؛ برای آسیب‌زننده بودن. ولی باز مهربون مونده.
برای همینه که من انقدر خودم‌و قبول و دوست دارم و به خودم افتخار می‌کنم، بچه‌هاجون.

آره، بچه‌هاجون. فقط جغرافیا، جغرافیا، می‌تونه چنین تأثیری روی سرنوشتت بذاره. درحالی‌که دو فردای بعد این پسر کوچک بابت چنین جلسات درمانی‌ای ممنون و مدیون خواهد بود، برای من حتی از ✌️🏻جلسات درمانی✌️🏻 هم تروما به‌جا مونده، نه مهارتی که آموخته باشم و نه وضعیتی که بهتر شده باشه (راستش‌و بخواید حتی بدتر شدم بعدش). :))))

چهرهٔ زن سخت و خونسرد است، درحالی‌که دارد از تن و توان خودش استفاده می‌کند. تخته‌ای را روی ران پاهایش گذاشته و بچه را روی آن ایستانده‌است، بدون اینکه مثلاً کمر بچه را نگه داشته باشد. بچه را از پاهایش گرفته تا ایستاده بماند و از روی چند لوله به جلو هلش می‌دهد یا به نوع دیگری زیر پایش را خالی می‌کند. همه برای اینکه پسر کوچک آسیب‌مغزی‌دیده یاد بگیرد تعادلش را حفظ کند، بچه‌ای که در ابتدا حتی نمی‌توانست گردنش را نگه دارد.
پسرکوچولو ضجه می‌زند. تمرینات برای او شکنجه‌اند. با این‌همه، چهرهٔ زن هنوز خونسرد است، با وجود کارهای خطرناک و متهورانه‌ای که انجام می‌دهد. البته دو دستیار هم دارد؛ برای وقت‌هایی که پسرک در حفظ تعادل شکست می‌خورد و رو به سقوط می‌رود. با این حال، دستیارها در فاصلهٔ معینی ایستاده‌اند و تا جدی‌جدی بچه رو به افتادن نرود، حتی لمسش نمی‌کنند. همه‌چیز بستهٔ دست‌های زن است: اینکه بتواند وزن بچهٔ کوچک و جاذبهٔ زمین را تاب بیاورد، ترس والدینی که مجبورند بمانند و تماشا و حتی همکاری کنند را تاب بیاورد، گریه‌های پسرک را تاب بیاورد و بدون ذره‌ای ترس، خونسرد و کمی بی‌رحم ادامه دهد.
تصویر شکوهمندی از یک فیزیوتراپیست که شما را به بغض وامی‌دارد. من اما در تمام چهارپنج‌باری که ویدئو را تماشا کردم چون نمی‌توانستم چشم از آن بردارم، به‌جز بغضی که از شکوه زن به گلویم نشست، احساس می‌کردم که قلبم دارد آتش می‌گیرد.
قصهٔ طاهره چقدر فرق می‌کرد، اگر آن زن را در کودکی خود داشت؟
یادم می‌آید که من هم فیزیوتراپی می‌رفتم و اتاق‌هایش مثل شکنجه‌گاه‌های ساواک تاریک بودند و زنجیرهایی از سقفش آویزان. تخت فلزی ناراحتی داشت و هیچ خبری از ایمنی نبود. فیزیوتراپیستم هم درحالی‌که می‌دانست دارم درد می‌کشم، مدام مرا بابت گریستنم مسخره می‌کرد یا می‌گفت که گریه نکنم؛ مامان هم.
آخ!

تا قبل از رسیدن به این جمله، Auta i lómë، هیچ‌وقت دلم نخواسته بود تتو بزنم. ولی حالا می‌خوام. کوچولو. روی مچ دست راست.