به گمونم دل تو جای دیگه‌ست???
@Rosa_favorites

دیدی وقتی بهترین لباستو پوشیدی همش مواظبی که کثیف نشه؟ حالا فکر کن که دیگه کثیف شده. تمام اون مواظبت و مراقبت تبدیل میشه به بی‌خیالی و تن دادن به انجام کاری که تا پیش‌تر ازش واهمه داشتی. خواستم بگم روح آدمی هم همینطوره. مراقبی که کثیفش نکنند اما وقتی لک انداختن روش، بیخیالش. چیزی که شکسته و کثیف شده، با هیچ‌کاری شکسته‌تر و کثیف‌تر نمیشه.

خیلی هم باحال بود معرفی‌شدنش به‌م. بعد ساعت‌ها آنلاین شده بودم که دیدم هدیه اومده پی‌وی گفته یکی از اعضای کانالش من‌و به کامنتای پست آخرش فراخونده:)) منم پشم‌ریزون رفتم ببینم چه خبره، و چرا یه نفر تو کامنتای پست و کانال یه نفر دیگه من‌و صدا کرده، که دیدم فراخوان مذکور برای معرفی این سریاله بوده!:)))

همین‌جوری صبح از خواب یه زندگی مستقل پا می‌شی و تا مراحل خواب‌آلودگی به هوشیاری‌و طی کنی، یادت می‌آد زندگی مستقل برای تو که معلولیت خیلی شدید داری تقریباً نشدنیه و حالا مستقلش‌و ول کن، معمولی‌ترین شکل زندگی هم برای تو که توی ایران معلولیت خیلی شدید داری کاملاً نشدنیه. اینجاست که دلت می‌خواد به‌جای برگشتن به هوشیاری، مستقیم به یه خواب بزرگ‌تر، عمیق‌تر و بی‌بازگشت بری!

خیالتون راحت.
هیچکدوم نمی‌دونیم دقیقا داریم چه غلطی می‌کنیم، همه مون فقط بر اساس بهترین حدسِ فعلی‌مون تصمیم می‌گیریم.

هایده‌هیترا امیدوارم با زن ابی محشور شید.
@Rosa_favorites

Sometimes silence was the only song worth singing.

- Aristotle and Dante dive into the waters of the world

متوجه شدم که توی هر ناراحتی‌ای که ما از دیگری پیدا می‌کنیم، بخشی از احساسمون خودمون‌و نشونه گرفته: چرا اون حرف‌و زدم؟ چرا اون کار رو کردم؟ چرا اعتماد کردم؟ چرا گذاشتم اون کار رو باهام بکنه؟ لعنت به این زبون که جایی که باید لکنت می‌گیره! لال بودم چیزی نگفتم؟
به‌نظرم این بخش اتفاقاً تحمل‌ناپذیرتره. همین می‌شه که یا برای فرار از این حس و خفه کردن این صدا، شروع می‌کنیم به سروصدای زیاد تولید کردن و یک ناراحتی اغراق‌شده رو به طرف مقابلمون فرو می‌کنیم، و یا برعکس، چون خودمون‌و هم مقصر می‌دونیم، از او می‌گذریم و اشتباهش‌و پیش خودمون منطقی‌سازی و رو سینه‌مون تلنبار می‌کنیم.