بعضی وقتا لازمه آدمای دورتو از یه صافی رد کنی و کسایی رو نگه داری که دوستت دارن و برات ارزش قائلن. تو مجبور نیستی آدمایی رو تحمل کنی که بهت وایب بدی می‌دن. بابت تحمل کردنِ آدمای تاکسیک حقوق نمی‌گیری. پس چرا تو همین دو روزی که توی این دنیا زندگی می‌کنی آدمایی رو اطراف خودت نگه داری که خوره‌ی انرژی‌ان و بهت حس بد می‌دن؟

این حجم از ناامیدی، بی انرژی و بی‌حوصله بودن، فکر کردن، به همه‌چیز‌ گیر دادن و غم فقط از یه پیرزن ۸۰ ساله بر میاد که دیگه هیچ دلخوشی‌ای نداره و فقط منتظر نشسته تا تموم شه.

دستای منو ول نکن که تعادل ندارم.

انگار سر یه طناب رو میگیری و میری و میری تا میفتی تو یه اقیانوس، یه اقیانوس پر از فکر.

چشماتو از من برندار، من مات تصور تو ام.

شاید عجیب باشه ولی هر آدمی به من وایب یه حیوون خاص می‌ده. و هرکی بهم وایب مار داد کصکش دو عالم از آب در اومد.