غمزده و نا امید آواز می‌خوانم.

شب همان هیولای زیر تخت است، هوا که تاریک می‌شود از زیر تخت می‌خزد و کشان کشان به سمتت می آید و خرخره ات را میچسبد.

سلام اهالی حالتون چطوره.
ریدر آدونیا اینجا داشتیم؟
یه تیکه ی کوچولو و قشنگ از دیالوگ های آدونیا رو پادکست کردم. این قسمت از دیالوگش قلبمو لمس میکنه.
هستین بزارمش؟

غریبانه و حزینانه زیستن برایمان عادت شده.

*مرغِ شب‌خوان که با دلم میخواند
رفت و این آشیانه خالی ماند.

آهوان گم شدند در شبِ دشت
آه از آن رفتگان بی برگشت*

How lucky dead people are

سفر اینگونه ام آرزوست