اولین باره توی موقعیتی ام که دارم سعی میکنم خودم رو برای نشنیدن حرف‌هایی که چند ماه دیگه میشنوم آماده کنم.

ینی واقعا شما وقتی به این فکر میکنید که شاید یه روز مجبور شید از مجردی خداحافظی کنید گریه‌تون نمیگیره؟

شاید یکی از مراحل بزرگ شدن اینه که پذیرش درک نشدن از سمت بقیه و حتی نزدیکانت، خیلی برات راحت و معمولیه و ذره ای باعث دور شدنت از کسی نمیشه. طبیعیه. مگه چقدر شرایطش شبیهمه که بتونه کامل درکم کنه؟ چه بسا تمایل به کاملا درک شدن از سمت دیگران پر توقعی باشه.

احساس میکنم وسط معرکه ای افتادم که هیچی از قواعدش نمیدونم و خبری از تیمم نیست.

مردی که کنده بود در خیبر را ز جا
وا می کند پس از تو در خانه را به زور

پژمرده ای و از همه ی اسم های تو
یادآور است روی تو “ریحانه” را به زور

وقتی میگم به نجف زنده ام یعنی توان عوض کردن افق بادصبا از نجف به تهران رو ندارم. قصدشم ندارم. و کاش کسی سعی نکنه مجابم کنه به این تغییر افق.

نامه‌هایی که از رجال الله توی خونه‌های جنوب لبنان به جا مونده، سوژه‌ی بی‌نظیری برای ساخت فیلم و کتاب و هر اثر هنری در این باره میتونن باشن؛ حتی اگر غیرحقیقی. چقدر فرا زمینی و باورنکردنی. برگردی به اتاقت و ببینی خون یک مرد خدا روی سجده‌گاه هر نمازت، نقش بسته و کنارش روی یک کاغذ، مجاهدی نوشته حلال کنید، یک مرد خدا در این اتاق به شهادت رسید. لغتی برای وصفش پیدا نمیکنم.

ینی چی که خانطومان سقوط کرد؟
ما هنوز یه سری شهید مفقودالاثر داریم اونجا!

دلم برای صدای زوزه گرگ و شغال از پشت پنجره‌اتاق توی شبای برفی شهرم تنگ شده و انقدر دور شدم ازش که باورم نمیشه یه اتفاق طبیعی و بارها تجربه‌ شده‌ست.