پایان خفت‌بار رفاقت با ترامپ!

اشرف‌غنی و زلنسکی دو گزینه قابل تامل از نتیجه اعتماد و رفاقت با ترامپ و آمریکا هستند.

در لینک زیر بخوانید 👇
https://farsnews.ir/Jamalsajjadi/1740890833566440597

آیا تاجیکستان احمد مسعود را اخراج می‌کند؟

در روزهای اخیر برخی گزارش‌ها درباره جلوگیری دولت تاجیکستان از برخی فعالیت‌های سیاسی، نظامی احمد مسعود، رهبر "جبهه مقاومت ملی" منتشر شده است.

احمد مسعود بهمراه فامیل و تعدادی از نزدیکانش پس از سقوط افغانستان به تاجیکستان نقل مکان کرده و فعالیت‌های خود را در خارج از افغانستان ادامه می‌دهد.
با توجه به روابط تاجیکستان و حکومت سرپرست طالبان، به نظر می‌رسد تاجیکستان از ادامه فعالیت‌های سیاسی و امنیتی "احمد مسعود" جلوگیری کرده و یا او را از تاجیکستان اخراج کند.

ادامه مطلب در لینک زیر👇
https://farsnews.ir/Jamalsajjadi/1740564080289190135

تصویر بازسازی شده از شهید مزاری

اخیرا برخی هنرمندان تلاش می‌کنند و عکسهای رهبر شهید مزاری را با نرم‌افزارهای تخصصی بازسازی می‌کنند.
اگرچه این اقدامات از روی عشق و ارادت به رهبر شهید انجام می‌شود، اما باید مراقب تحریف واقعيت باشیم.
اگر اینگونه پیش برویم، طی چند دهه آینده تصاویری غیرواقعی و فانتزی از شهید مزاری باقی می‌ماند که با واقعيت زندگی ایشان ممکن است در تضاد باشد.

شهید مزاری از جمله انسان‌هایی است که سختی زیادی در مسیر زندگی کوتاهش کشید و بارها توسط حاکمان طاغوتی زندان و شکنجه شد.
به گفته نزدیکان و همرزمان شهید مزاری، آثار شکنجه‌های #ساواک در دوران انقلاب اسلامی، تا پایان عمر روی صورت ایشان مشخص بود.
علاوه بر این شهید مزاری انسانی ساده زیست، متعهد، متعبد و پرهیزکار بود.
ازینرو باید مراقب باشیم که حتی با نیت خیر، باعث تحریف واقعیت‌های تاریخی نشویم.

"شهدا را یاد کنیم با ذکر صلوات"

@mohajerpress ⬛️

مادر و همسر شهیدان سجادی بعنوان یک تن از دریافت کنندگان نشان مشهد الرضا(ع)

امسال چهار نفر نشان مشهد الرضا را دریافت کردند.

نفر اول که نشان ویژه مشهد الرضا را دریافت کردند، خانم دکتر علم الهدی، همسر شهید رییسی بودند.

در کنار ایشان آقایان حجت الاسلام صداقت و فرزند آیت‌الله مروارید نشان مشهد الرضا را دریافت کردند.
همچنین خانم مرضیه ناصری، مادر و همسر شهیدان سجادی نیز نشان مشهد الرضا را دریافت کردند.
خانم ناصری به پاس یک عمر مجاهدت فرهنگی و اجتماعی از سوی هیات داوران نشان مشهد الرضا(ع) را دریافت کردند.
آقای سیدجمال‌الدین سجادی، به نمایندگی از مادرشان نشان مشهد الرضا را دریافت کردند.

@mohajerpress ✅

کلاه‌برداری ترجمان‌های افغان در هندوستان را جدی بگیرید!

مطمینا خیلی از شهروندان کشور که برای تداوی به هند می‌روند با معضله زبان دچار بوده‌اند. اکثریت هموطنان برای حل مشکلات شان در شفاخانه‌ها از «ترجمان‌های» افغان کمک می‌گیرند. تعداد این ترجمان‌ها فعلا به صدها نفر می‌رسد، از خانواده‌هایی که در هند درخواست پناهندگی داده‌اند تا دانش‌جویان افغان (دختر و ‌پسر) در هند.

عجب زدن زدن است!

داستان‌های این ترجمان‌ها تقریبا روی زبان‌های همه است، ولی هیچ کس اقدامی نمی‌کند.
پیره‌مردی را دیدم که گاو و زمینش را فروخته تا نواسه‌اش را تداوی کند. پیره مرد می‌گوید ۱۵۰۰۰ دالر مصرف کرده و نواسه‌اش چنان می‌نمود که هنوز در وضعیت اولی باشد.

منفعت ۵۰/۵۰

بر بنیاد روایت چند دوستم در هند، هر ترجمان با تمام شفاخانه‌ها، کلینیک‌ها و دواخانه‌ها قرارداد دارد و از مجموع صورت‌حساب‌ها ۵۰ درصد پول به جیب ترجمان می‌رود.
داستان پیره‌مرد را فرض کنید. ۱۵۰۰۰ دالر مصرف کرده، ۷۵۰۰ دالرش به جیب ترجمان و ۷۵۰۰ باقی مانده به شفاخانه رفته. حتما شفاخانه از این ۷۵۰۰ - ۳۰۰۰ دالر خدماتش را بلندتر حساب کرده. پول باقی‌مانده ۴۵۰۰ دالر می‌ماند و مشخص است نواسه پیره‌مرد باید تداوی نشده باشد.

آسانسور - ام آر آی ترجمان‌ها

خانم کهن‌سالی برای زنی که کنار دستش نشسته بود یکی دیگر از داستان‌های هولناک این کلاهبرداران را تعریف می‌کرد. این خانم سرطان دارد و دار و ندارش را فروخته تا به هند بیاید و عمل شود. یکی از ترجمان‌ها این خانم را سه بار در آسانسور (لفت) شفاخانه بالا و پایین می‌کند و می‌گوید شما «ام آر آی» شدید. یک مقدار ادویه احتمالا پراستامول و این‌طور چیزها را برایش می‌گیرد و می‌گه بی‌بی جان شما تک و تکله شدید - برین به‌خیر!

جدی بگیریم!

از همه رسانه‌های عزیز خواهش‌مندم این موضوع را جدی بگیرند. دلیلی که هموطنان ما پول زیاد مصرف می‌کنند و جور نمی‌شوند این است که نصف پول را دزد می‌برد و نصف دیگرش را فالبین.
من‌هم این موضوع را به طور جدی با دوستانم در سفارت/کنسولگری‌های هند و مسوولان مربوطه افغان در میان می‌گذارم.

از پیج طاهر قادری، سفیر پیشین افغانستان در هند

@mohajerpress ✅

وصیت آخرم این است که همیشه به یاد داشته باشید که مقاومت بی‌معنا نیست و فقط گلوله‌ای که شلیک می‌شود نیست؛ بلکه زندگی است که با شرف و کرامت زندگی می‌شود. زندان و محاصره به من آموخت که نبرد طولانی است و راه سخت؛ اما همچنین به من آموخت که مردمی که تسلیم را نمی‌پذیرند، معجزه‌های‌شان را با دستان خودشان می‌سازند.

منتظر نمانید که دنیا به شما عدالت بدهد، من زندگی کرده‌ام و دیده‌ام که دنیا در برابر درد ما سکوت می‌کند. منتظر عدالت نباشید؛ بلکه خودتان عدالت باشید. رؤیای فلسطین را در قلب‌های‌تان حمل کنید و از هر زخمی سلاح بسازید و از هر اشکی چشمۀ امید.

این وصیت من است: سلاح‌تان را کنار نگذارید، سنگ‌های‌تان را دور نیندازید، شهدای‌تان را فراموش نکنید و بر سر رؤیایی که حق شماست، معامله نکنید.

ما اینجا می‌مانیم، در سرزمین‌مان، در قلب‌های‌مان و در آینده فرزندان‌مان.

شما را به فلسطین وصیت می‌کنم، به زمینی که تا مرگ عاشقش بودم و به رؤیایی که آن را روی شانه‌هایم مثل کوهی که هرگز خم نمی‌شود، حمل کردم.

اگر من سقوط کردم، شما با من سقوط نکنید؛ بلکه پرچمی را که هرگز سقوط نکرده است، به دوش بگیرید و از خون من پلی بسازید تا نسلی که از خاکستر ما متولد می‌شود، قوی‌تر باشد. فراموش نکنید که وطن فقط داستانی نیست که نقل شود؛ بلکه حقیقتی است که باید زندگی کرد و در هر شهیدی که از رحم این زمین متولد می‌شود، هزار مقاوم به دنیا می‌آید.

اگر طوفان بازگشت و من در میان شما نبودم، بدانید که من اولین قطره در امواج آزادی بودم و اینکه من زنده ماندم تا شما را ببینم که مسیر را ادامه می‌دهید. خاری در گلوی‌شان باشید، سیلی که عقب‌نشینی نمی‌شناسد و آرام نمی‌گیرد تا زمانی که جهان اعتراف کند که ما صاحبان حق هستیم و فقط اعدادی در اخبار نیستیم.

وصیت شهید قهرمان یحیی السنوار
نویسنده: شهید یحیی السنوار
مترجم: هیوا راشدی

برای شادی روح همه شهدای راه عدالت و آزادی صلوات

@mohajerpress ?

وصیت‌نامه شهید طریق القدس یحیی سنوار !

من یحیی هستم، فرزند پناهنده‌ای که غربت را به وطن موقتی تبدیل کرد و رؤیا را به مبارزه‌ای ابدی.

در حالی که این کلمات را می‌نویسم، هر لحظه از زندگی‌ام را به یاد می‌آورم: از کودکی‌ام در میان کوچه‌ها تا سال‌های طولانی زندان و هر قطره خونی که روی خاک این سرزمین ریخته شد.

من در سال ۱۹۶۲ در اردوگاه خان یونس به دنیا آمدم، زمانی که فلسطین خاطره‌ای تکه‌پاره و نقشه‌هایی فراموش‌شده روی میز سیاست‌مداران بود.

من مردی هستم که زندگی‌ام در میان آتش و خاکستر شکل گرفت و زود فهمیدم که زندگی زیر سایۀ اشغال چیزی جز زندان دایم نیست.

از کودکی دریافتم که زندگی در این سرزمین عادی نیست و هر کسی که اینجا به دنیا می‌آید باید در قلبش سلاحی شکست‌ناپذیر حمل کند و بداند که راه آزادی طولانی است.

وصیت من به شما از همین‌جا شروع می‌شود، از آن کودکی که اولین سنگ را به سمت اشغالگر پرتاب کرد و آموخت که سنگ‌ها اولین کلماتی هستند که در برابر جهانی که در برابر زخم ما سکوت می‌کند، بیان می‌کنیم.

در خیابان‌های غزه آموختم که انسان به سن و سالش سنجیده نمی‌شود؛ بلکه به آنچه برای وطنش انجام می‌دهد و این چنین بود زندگی من: زندان‌ها و نبردها، درد و امید.

اولین‌بار در سال ۱۹۸۸ به زندان افتادم و به حبس ابد محکوم شدم؛ اما هرگز راهی برای ترس پیدا نکردم.

در آن زندان‌های تاریک، در هر دیوار پنجره‌ای به افق دور می‌دیدم و در هر میله‌ای نوری که راه آزادی را روشن می‌کرد.

در زندان آموختم که صبر فقط یک فضیلت نیست؛ بلکه سلاحی است، سلاح تلخ، مانند کسی که قطره قطره دریا را می‌نوشد.

وصیت من به شما این است: از زندان نترسید، زندان فقط بخشی از راه طولانی ما به‌سوی آزادی است.

زندان به من آموخت که آزادی فقط یک حق سلب‌شده نیست؛ بلکه ایده‌ای است که از درد متولد می‌شود و با صبر صیقل می‌خورد.

زمانی که در معاملۀ «وفاء الأحرار» در سال ۲۰۱۱ آزاد شدم، همان آدم قبلی نبودم؛ قوی‌تر شده بودم و ایمانم بیشتر شده بود که آنچه ما انجام می‌دهیم فقط مبارزۀ گذرا نیست؟ بلکه سرنوشتی است که آن را تا آخرین قطرۀ خون‌مان به دوش می‌کشیم.

وصیت من این است که به سلاح، به کرامتی که قابل مصالحه نیست و به رؤیایی که هرگز نمی‌میرد، پایبند بمانید. دشمن می‌خواهد ما از مقاومت دست برداریم و مسئلۀ ما را به مذاکراتی بی‌پایان تبدیل کند؛ اما من به شما می‌گویم: بر چیزی که حق شماست مذاکره نکنید. آن‌ها بیشتر از سلاح شما، از ایستادگی شما می‌ترسند. مقاومت فقط سلاحی که در دست داریم نیست؛ بلکه عشقی است که به فلسطین در هر نفسی که می‌کشیم داریم. اراده‌ای است که می‌خواهیم بمانیم، با وجود محاصره و تجاوز.

وصیت من این است که به خون شهدا وفادار بمانید، به کسانی که رفتند و این راه پر از خار را برای ما گذاشتند. آن‌ها راه آزادی را با خون‌شان هموار کردند، پس آن فداکاری‌ها را در حساب سیاست‌مداران و بازی‌های دیپلماتیک به هدر ندهید.

ما اینجا هستیم تا کاری که پیشینیان آغاز کرده‌اند ادامه دهیم و هرگز از این راه منحرف نخواهیم شد، هرچقدر هم که برای ما هزینه داشته باشد. غزه بود و خواهد ماند، پایتخت مقاومت و قلب فلسطین که هرگز از تپش نمی‌افتد، حتی اگر زمین بر ما تنگ شود.

زمانی که رهبری حماس را در غزه در سال ۲۰۱۷ به عهده گرفتم، فقط یک انتقال قدرت نبود؛ بلکه ادامۀ مقاومتی بود که با سنگ شروع شد و با تفنگ ادامه یافت. هر روز درد مردمم را زیر محاصره احساس می‌کردم و می‌دانستم هر قدمی که به سوی آزادی برمی‌داریم هزینه دارد؛ اما به شما می‌گویم: هزینۀ تسلیم شدن بسیار بیشتر است. برای همین، به زمین‌تان مانند ریشه‌ای که به خاک چسبیده است، پایبند بمانید، هیچ بادی نمی‌تواند مردمی را که تصمیم به زندگی گرفته‌اند، از ریشه بکند.

در نبرد طوفان الأقصی، من فقط فرماندۀ یک گروه یا جنبش نبودم؛ بلکه صدای هر فلسطینی بودم که رؤیای آزادی داشت. ایمان من این بود که مقاومت فقط یک گزینه نیست؛ بلکه وظیفه‌ای است. می‌خواستم این نبرد صفحه‌ای جدید در کتاب مبارزۀ فلسطینی باشد، جایی که همه جناح‌ها متحد شوند و همه در یک سنگر بایستند، در برابر دشمنی که هرگز بین کودک و پیر، یا بین سنگ و درخت تفاوتی قایل نشده است.

طوفان الأقصی نبردی برای ارواح بود پیش از اجساد و برای اراده پیش از سلاح.

آنچه به جا گذاشتم، میراث شخصی نیست؛ بلکه میراث جمعی است، برای هر فلسطینی که رؤیای آزادی داشت، برای هر مادری که فرزند شهیدش را روی شانه‌هایش حمل کرد، برای هر پدری که با تلخی برای دخترش که با گلوله‌ای خیانت‌کارانه کشته شد، گریست.

آیا میدانید قدیمی‌ترین نقاشی‌های رنگ روغن جهان در بت‌های بامیان است؟

صلصال و شه‌مامه که بزرگترین تندیس‌های ایستاده جهان می‌باشند، یادگار دوران شکوه و عظمت شهر باستانی بامیان هستند.

این دو مجسمه غول‌پیکر توسط هنرمندان بودایی و با ابتدایی‌ترین ابزارها در دل کوه ساخته شده‌اند و ابهتی مثال زدنی دارند.

بلندی صلصال به ۵۳ متر و شهمامه به ۳۵ متر می‌رسد.

بر اساس تحقیقات انجام شده شه‌مامه(بت کوچکتر) در سال ۵۰۷ میلادی و صلصال(بت بزرگ) ۴۷ سال بعد یعنی در سال ۵۵۴ میلادی ساخته شده است و عمری به درازای تاریخ دارد.

علاوه بر این دو تندیس، مغاره‌ها و دالان‌های تو‌ در توی بسیاری نیز در دل این کوه ساخته شده که همگی آنها به هم مرتبط هستند.

یکی از نکات جالب در ساخت و تزیین این تندیس‌های ایستاده، استفاده هنرمندان سازنده از رنگ روغن است.

اگرچه بخش عمده قامت بلند این تندیس‌ها از بین رفته و جز جای خالی‌شان چیز دیگری در دل کوه باقی نمانده است، اما درون این مجسمه‌ها اتاق‌ها و دالان‌هایی است که با گذشت چندین قرن، از گزند آفات در امان مانده است.

سقف بسیاری از اتاقک‌های درون صلصال و شه‌مامه با رنگ روغن تزیین شده و یادآور هنرمندان کهن یونان باستان است که برای اولین بار از این تکنیک استفاده کرده‌اند.

به تایید محققان، نقاشی‌های موجود در سقف اتاق‌ها و مجسمه‌های صلصال و شه‌مامه در بامیان قدیمی‌ترین نقاشی‌های رنگ روغن تاریخ هستند و قدمتشان به قرن هفتم پس از میلاد بازمی‌گردد.

بخشهایی از سقف مجسمه‌های بامیان وجود دارد که نقش و نگارهایی با رنگ روغن دارد و با وجود گذشت قرن‌ها و از سر گذراندن وقایع تاریخی از تخریب و تراشیدن صورت تا بمباران و منفجر کردن، همچنان سالم مانده است.

این نقاشی‌های رنگ روغن تنها یادگارهای باقیمانده در پیکره‌های خالی صلصال و شه‌مامه است که نشان از قدمت و پیشینه تاریخی آنها دارد.

این بت‌های بزرگ تنها مجسمه نیستند، بلکه از پایین پای آنها دروازه‌هایی برای ورود به داخل وجود دارد و از طریق پله‌کانی باریک به طبقات بالاتر منتهی می‌شود.

فضای داخلی بت بزرگ دارای اتاقک‌هایی است که هر کدام چندین جایگاه کوچک برای عبادت بوداییان دارد.

اگرچه دیوارهای داخلی با قیر یا چیزی شبیه آن اندود شده‌اند، اما در بخشهایی از آن می‌توان رد پای نقاشی‌های باستانی را به وضوح دید.

پله‌کان داخلی بت بزرگ تا محدوده سر صلصال ادامه دارد و در نهایت به پیشانی صلصال ختم می‌شود.

تندیس‌های صلصال و شه‌مامه با عمری نزدیک به هزار و پانصد سال همچنان در دل کوه ایستاده‌اند و به شهر بامیان نگاه می‌کنند.

سیدجمال‌الدین سجادی

@mohajerpress ✅