غرور و اعتماد بنفس وقتی در کنار هم جذابن که خود ساختگی و تلاش ریشه اونها باشه.
قبلا گفته بودیم که برای ثابت شدن هرچیزی فقط و فقط باید گذر زمان را قاضی اون اتفاق قرار بدیم.
نسل ما شاهد صحبت های مغرورانه و البته با اعتماد بنفسِ سالهای اول فوتبالی کریس رونالدو بود.
روزهایی که وقتی حتی اول هم نبود و یا در رقابت های افسانه ای با رقیبش برنده نبود بازهم مصرانه و بدون اونکه صداش بلرزه،بانگِ بهترین بودن رو سر میداد.

حالا رسیده به ایستگاه چهلم از زندگیش.
همچنان همونطور معتقده که بهترینه و چه کسی میتونه جرات اینو داشته باشه که اونو تو ترکیب بهترین های تاریخ جا نده.
حالا بهترین و برترین بودنش به همه ثابت شده.

یک الگوی بزرگ برای همه نسل ها.
یک هدف گذار هوشمند همراه با بالاترین تلاش و تمرین و تکرار.
زلزله ای که هنوز رقیبان و مدافعین برای مهارش در دردسری بزرگ گرفتار میشوند.

هنوز هم سن و سال برای کریس رونالدو یک شوخی سادس و بنظر نمیاد حالا حالا ها قصدی برای آویختن کفش هاش داشته باشه ولی از همین حالا میشه دلتنگ پسری شد که برای رسیدن به خواسته هاش حاضر بود با همه حتی خودش هم بجنگه.

@ruzgarifootball

در یک جنگ سرد،مبارزان هر لحظه در حال یارکشی برای قوی تر شدن هستن.
برخی از مهره ها شبیه به یک لشگرن.
آنقدر تاثیرگذارن که جبهه روبروی برای آنکه او را کمرنگ و یا حذف کند دست به هر کاری میزند.
میزان غیرت،شرافت و افتخارِ یک جبهه با داشتن چنین وزنه ای سنگینی چندین و چند برابر میشود‌.
علی دایی همان مهره ای سنگین و اسطوره ای واقعی و لمس شده در نسل ماست،که وقتی با او در یک صف مقابل دشمن قرار گرفته ایم امید در قلبمان میدرخشد.

در سالهای اخیر او مقام اولی در آقای گلی را به دو اسطوره دیگر تقدیم کرده ولی گویا بیشتر از قبل در قلب مردم ایران جاباز کرده.
شاید روزی تقابل رنگ ها و تضاد منافع در بازیگری او باعث میشد شبیه به امروز محبوب نباشد و تنها دلیل این مهم فقط و فقط پشت نکردن به مردم و حفظ عزت نفس خودش بوده.
او سالهاست که در کنار مردم بودن را به هر منفعتی ترجیح داده و حالا دیگر کسی او را بخاطر درخشش های افسانه ای و گل های بی شمارش به یاد نخواهد آورد که مهم تر از آن،او را در تاریخ به عنوان کسی که روزگاری امید و پشتیبان مردمش بوده به یاد خواهند آورد.

۵۵ سال پیش مردی به دنیا آمد که هیچگاه با ظلم سازش نکرد.

@ruzgarifootball

پنج سال گذشت..
که چند ده سال دیگر باید بگذرد تا عمقِ قربانی کردن همنوعان خود را در راستای رسیدن به اهدافی شوم و غیرانسانی دیده باشیم و داغی بزرگ در قلب و روحمان تا ابد همراه ما باشد.

پنج سال گذشته اما وقتی به یاد می آوری،خشم،غم و اضطراب بازهم به جانت می افتد.
ناباور،مبهوت و رنجیده،طوری غرق در فکر میشوی که گویی دوباره لحظه سقوط قرار است تکرار شود.

به یاد کیانای رئالی که در آخرین مکالماتش گفته بود "در اینجا نمیتوانم به آرزوهایم برسم" افتاده ام.
به این فکر میکنم که یک حکومتِ ناسالم حتی میتواند در آخرین ثانیه ها اساسی ترین ضربات ممکن را به رویاهای شما بزند.
به اینکه یک حکومت شوم همیشه یک تهدید باقی میماند.
در سکوت آسمان، دل‌های بی‌گناهی خاموش شدند که هرکدام خواب‌ها و آرزوهایی در دل داشتند.
اما باید هنوز سالهای بیشتری بگذرد تا بیش از پیش ثابت شود که در آن بامداد شوم،آنی که سقوط کرد کسانی بودند که دو بار به غیر انسانی ترین حالت ممکن به مسافران آن هواپیما شلیک کردند.
نَنگ اینکه تنها حکومتی هستند که هواپیمای مسافربری خودش رو در خاک خودش هدف قرار داد تا ابد بر پیشانی آنهاست.
#هواپیمای_اوکراینی

@ruzgarifootball

جایی گفته که اگه میخاستم داستان زندگی ام رو بنویسم،قطعا همینی که زندگیش کرده ام رو مینوشتم.

آدمی باید به چه درجه ای از فهمیدن عمق زندگی رسیده باشد تا اینچنین همه چیز را درک کند.
شاید در نگاه اول همگی به افتخارات پائولو فکر کنیم،ولی نه!
به قول خودش کم شکست نداشته است.
در فینال های مهمی طعم تلخ شکست را چشیده از جمله آن فینال تا مغز استخوان سوزنده استامبول.

موضوع برد و باخت نیست.
موضوع پذیرفتن این برد و باخت های همیشگی هم نیست.
مالدینی بهتر از همه میداند که ملاک همیشه بردن و پیروز شدن نیست که باختن و شکست خوردن جزء مهمی از همان تجربه های زندگیست.

ولی چرا ما نمیتوانیم قصه خود را همینی که هست بنویسیم؟!
چون ما نمیبازیم.
ما را میبازانن.
به ما شکست را تحمیل میکنن.
میدان را طوری میچینن که برای نباختن فقط باید میدان را ترک کنی.
کسی که بخواهد،بتواند،مقاومت کند و بجنگد بازهم در یک فضای ناعادلانه به نتیجه مطلوب نمیرسد.

شاید هم منظور پائولو بردن و باختن نیست.
شاید همان جنگیدن ها.
همان سکوت و مبارزه کردن ها
همان مقاومت و استمرار بعد از شکست ها
و یا همان پایان خوش داستانش باشد.

@ruzgarifotball

انگار که همیشه وقتی یک مسئولیتی روی زمین افتاده بود به خودش میگرفت.
زمانی که بازیگری دلربا و خوش نقش در میانه میدان بود وقتی همه چیز به هم گره میخورد خودش بدون هیچ مقدمه ای وارد عمل میشد.
اصلا گره خوردن های زمان بازیش بماند،او وقتی حس میکرد هیجان تماشاگر و بیننده هم افت کرده پا به توپ میشد تا چشمان همه رو برق بندازد.
وقتی هم از فوتبال فاصله گرفت،او کسی بود که نتوانست مسئولیت بزرگ حفظ شرافت و فریاد ظلم ستیزی مردمش را نادیده بگیرد.
پس علی،مثل همیشه دست به کار شد و چند سالی هست برای حفظ شرافتش به سبک خودش،مسئولیت صدای مردم بودن را به دوش کشیده.

علی کریمی نماد خشم نمایان شده ما فوتبالی هاست .
کسی که به نظر شبیه دوران بازیگری تاوان به دلِ دشمن زدنش را با زخم های ناجوانمردانه رقیب به جان خریده.
کسی که برای مبارزه کردن هیچوقت بهانه ای نداشته و همچنان شبیه به بک انسان آزاده تریبون انسان های رنج دیده است.

تولدت پرتکرار هشتِ تمام نشدنی.
داستان ما با تو فراتر از سن و سال و گذر عمر در قلب هایمان همیشه ادامه خواهد داشت.
چراکه خانه ات قلب مردم سرزمینت خواهد بود.

❤️

@ruzgarifootball

آبان شده...
و مگر میشود همه آنچه بر ما گذشت را به زبان بیاوریم.
جسم هایی که از کنارمان رفتند و روح هایی که در درون ما کشته شدند.

جنایت ها در روزگار ما بسیار بوده و هست ولی جنایت آبان جنسی متفاوت از بقیه دارد.
جنایت بر قشری ضعیف که تمام دارییشان را برای گرفتن حداقل حقوق شهروندی بر کف دست گرفتند.
نه برای باج خواهی که برای جلوگیری از یک تجاوز آشکار به میدان آمدند.
که اگر قرار بر این باشد که با هر اعتراض هزاران نفر به آغوش خاک بروند،پس چه امیدی به اصلاح و چه تعریفی از دموکراسی در ذهن ما نقش بسته بود.

آبان یعنی آغازِ یک پایان.
آغازِ کشته شدن روح امید به هر چیزی که معنای درست شدن را داشت.
آغازِ آغوش هایی شبیه به دکتر سوکراتیس.
اینکه از او فقط آغوش باز کردن هایش در زمین فوتبال به یادگار مانده.
نه رقص ساق ها و شِیهیه شوت هایش.
نه جادوی نامش و چهره برآشفته اش.
که انگار فقط همین که دست هایش را برای هم دردهایش باز میکرد تا هم را به آغوش بگیرند.
دست ها را باز میکند تا به فراخ وطن را کنار هم وطنانش به آغوش بگیرد.

آری آبان یعنی هم را به آغوش کشیدن برای یک درد مشترک و شعله گرفتن امید به تغییر..

@ruzgarifootball