صدا وزن ندارد
این‌سکوت است که شانه ها را میشکند و کمر را خم‌میکند.
سکوت، آدم کُشِ بی رحم است.
خون نمی ریزد
آشوب می انگیزد
گلو را میگیرد
با نفس می ستیزد.
سکوت سنگین است.

خیلی سنگین است آن وقت که تو آخرین
حرف هایت
را هنوز نگفته باشی.

Hafsa movahed✍

و مشکل
کم توجه یی آنها نیست
توجه بیشتر ماست.

و درد
از همین جا رشد میکند.

( # پس تمرکز فقط به رضای الله! )

Hafsa movahed✍

باور کن حتی اگر فقط بخواهی خودت را اصلاح کنی قدم برای خدمت به اسلام بلند کرده یی.
چون ما با فاسد ساختن خودمان است که جامعه اسلامی را به تباهی سوق میدهیم.
هر فرد مسلمان از ارزش والای برخوردار است که کوچکترین آسیب عقیدتی، اخلاقی، شخصیتی... بر او وارد گردد تاوان اش را همه ی جامعه اسلامی پرداخت میکند.
پس ای جنگجوی مسلمان مبارزات زندگی تو یکی‌از نبرد های اسلام است تو اگر پیروز شوی افتخار را برای خودت نه، برای دینت کسب کرده یی.
با گناهان و خواهشات نفس خود مقابله‌ کن.
زندگی هر یک از ما میدانی از میدان های جهاد است ولی ما این میدان را ترک کرده نمی دانم به کجا به جهاد رفته ایم.
همه آنچه دوست داری در زمین الله تطبیق شود اول در زندگی خودت تطبیق کن.
چگونه‌ممکن است دولت اسلامی شعار،آرزو و خواست ماباشید ولی خودمان سبک درست اسلامی زندگی کردن‌را نداشته باشیم.
Hafsa movahed✍

بیچاره میشویم
و صبر لبریز میشود
تا اینکه به همه آن چیزی که در درون ما است آگاه میشویم
احساساتی سرکش مجبور میشود
نرمی کند. دستش را بدهد خودش را معرفی کند.
ولی این چقدر زیباست
بدانیم چی حسی داریم
این که قلب مان به کدام جهت میخواهد پرواز کند.
همین که بفهمیم چی دعای کنیم و چی چیزی را آرزو کنیم
به چی چیزی بها بدهیم و برای چی سر به انتظار سفید کنیم
باورم‌کن
ارزش دارد.

( این که خودت را میان آیینه ها پیدا نتوانی ارتباطِ میان چشمان و قلبت برقرار نتوانی دست بلند کنی جز مادیات چیزی برای معنویت،روح و روانت طلب نتوانی، مردن در حکم زنده ماندن است. )

( گم شده ها وطن ندارند
و این غربت را با خاک دیگران چگونه تحمل میتوان کرد؟ )
Hafsa movahed✍

نمی توانم،
زندانِ دست ساخته ی بشر است زندانی که قبل از انجام کاری خودمان را محکوم به حبس در آن می کنیم. مگر واحد اندازه گیری کار شروع ناکرده شده چیست؟ چگونه از پایان راهِ نصف ناشده خوب میدانیم؟
یقینی که ما به توهمات خود داریم اگر به اهداف خود میداشتیم هرگز دست روی دست آرام نمیگرفتیم.
ما همان زندانی های استیم که خودشان نمیخواهند آزاد شوند.‌
Hafsa movahed✍

شاید از تاریکی درونت ترسیده باشی، ولی باید به چشمان آن ستاره ها هم دیده باشی که در وجودت درخشیدن را فراموش نکرده اند.
از آشفتگی درونت نترس
حتی آنجا اگر شب است به سمت نور حرکت کن
شاید آن شب، ستاره های زیادتری را میخواهد.
و این است دلیلِ دوام یک شب در هزار شب.
پس دایم به یاد صبح شدن نباش
در جستجوی ماه باش.
که ماه شاهِ شب هاست و تو برای درخشیدن به شب نشستن ها نیاز داری.
ای شب نشین
رشد شبانه، روح نشین است
بذر شب را صبر کن
که عاقبتش، میوه ی شیرین است.
Hafsa movahed✍?

( به چه میبینی؟
به کنار ماه رسیدن و پریدن.
نه.
خوب چی؟
به حسرت و نگاهِ ماه که نمی تواند بپرد!!! )
تقصیر تصویر نیست گاهی قضاوت های ما خطاست.

( هرکس و هر چیز، نتوانستنِ خودش را دارد ولی پای نتوانستن ها نشستن سودی ندارد.
ماه درخشیدن خودش را دارد و پرنده پریدن خودش را.
واین نه از زیبایی ماه کم میکند و نه پرنده را به زشتی محکوم میکند. توانایی ها بر اساس ماموریت ها تقسیم شده است و لباس همه موجودات به اندازه تن خودشان دوخته شده است. کمال در هر لباس جور آمدن نیست در نقش واقعی خود دخیل شدن است. هیچ یک از ما قادر به انجام همه آنچه دوست داریم نیستیم
واین معنای انسان بودن است
وانسان ضعیف خلق شده است. و ضعیف بودن ناکارآمد بودن نیست.
بلکی رهنمایی برای رسیدن به قدیر مطلق است.
خودت را دوست بدار و از شادی دیگران هم لذت ببر که این راز خوشبخت زندگی کردن است. )

Hafsa movahed✍?

یا رب
اجازه مده روزگار برایمان سخت بگیرد و مجبوریت هایمان اوج بگیرد.
همان ناچاری های که دردش روز ها در خواب و شب ها بیدار مان‌نگه می دارد.
یا رب!
سختی ها را موجب گمراهی ما نگردان،
و اجازه مده که دل هایمان را سفت و سخت بگرداند.
اجازه مده در برابرت جرات کنیم گاهی درد، ادب را از انسان میگیرد،
نگذار که هوش را از سر و ایمان را از قلب هایمان بگیرد.
گاهی در برابر درد هایمان عاقل نیستیم
نگذار این همه ضعف و نقص جان شکر و صبر مان را بگیرد.

Hafsa movahed✍