✳️ زندگی مکانیکی

مردم زندگی می‌کنند، بدون اینکه چیزی بیاموزند. آنان زندگی را سپری می‌کنند، بدون اینکه در آن رشد کرده و تکامل یابند.

همه تقریباً در خواب به سر می‌برند و مانند کسانی که در خواب راه می‌روند زندگی می‌کنند و در حالتی از مستی و بی خبری باقی مانده‌اند و نمی‌دانند به چه کاری مشغولند، و چرا آن کارها را انجام می‌دهند.

نمی‌دانند از کجا آمده و
به کجا می‌روند ...؟!
آنان درست مانند قطعه چوبی شناور بر روی آب دستخوش امواجند.
زندگی‌شان تصادفی است.

این کلمه را به خاطر بسپارید:
"... تصادفی ..."
میلیون‌ها نفر فقط به طور تصادفی زندگی می‌کنند.
تا زمانی که اختیار زندگی خود را به دست نگیرید و آن را از حالت تصادفی و ناآگاهانه به حالت وجودی و آگاهانه در نیاورید، هیچگونه دگرگونی در شما ایجاد نمی‌شود.

تمام عرفان در این خلاصه می‌شود:
"کوشش برای بیداری و تغییر زندگی تصادفی و ناآگاهانه به زندگی آگاهانه و وجودی"

زندگی شما حتی یک زندگی نیست،
نمی‌تواند باشد.
وقتی که در شما نور عشقی وجود ندارد و تمام اعمالتان مکانیکی است،
چگونه می‌تواند یک زندگی باشد.
یک ربات چگونه می‌تواند عشق بورزد؟
و تا عشق نورزی، طعمی از زندگی را هم نخواهی چشید.

زندگی و عشق تنها با آگاهی می‌آیند
نه با تولد.
تنها یک مراقبگر است که زندگی می‌کند. دیگران فقط خودشان را گول می‌زنند.
آنها واقعاً زندگی نمی‌کنند.
آنها ممکن است هزار و یک کار انجام داده و آنها را ادامه دهند، مال و قدرت بیندوزند و به آرزوهای خود دست یابند و به این جاه‌طلبی‌ها همچنان ادامه دهند، اما باز حاصل جمع تمام زندگیشان "صفر" است ...
#اوشو
@oshowords

✳️ مرگ

هیچ چیزی نه متولد می‌شود و نه می‌میرد. بلکه بین حضور و غیاب، حرکت می‌کند ــ پیدا می‌شود و سپس پنهان.

پنهان شدن، محلی است برای آرامش و راحتی. شما هر شب، نیاز به خواب احساس می‌کنید، خوابیدن برای سرزندگی و شادابی و طراوت... به همین ترتیب، پس از هر زندگی، نیاز به مرگ پیدا می‌کنید. مرگ، چیزی بیش از خواب و استراحتی عمیق نیست.

پس از هر زندگی، جسمتان خسته می‌شود و به جسم جدید و حضور جدیدی نیاز پیدا می‌کنید. موج قدیمی از روی آب ناپدید می‌شود ولی آب همچنان باقی می‌ماند، و به شکل موج‌هایی جدید می‌آید ــ پیوسته، کهنه نو می‌شود.

به زندگی رخصت بده و با اعتمادی عمیق، همراهش شو؛ این، تعریفی است که من از دیانت دارم ــ این نوع از اعتماد.

و این باور نیست. باور همیشه حالتی جزم اندیشانه، نظریه و فلسفه به همراهش دارد. این نوع رویکرد، باور نیست بلکه اعتماد به هستی است.

مبدا ما هستی است، ما از آن آمده‌ایم. ما بیرون از هستی نیستیم، بلکه از اعضای درونی آنیم. و به مبدا خودمان برخواهیم گشت؛ هستی، مبدا ماست.

آفرینش از هستی و بازگشت دوباره به آن، خوب است. همه چیز خوب است! درک این پدیده، شور و شعف می‌آورد.

همه چیز خوب است.
و این معنای اعتماد به خداست: همه چیز خوب است.

💜اشو
📚«من آنم»
ترجمه: Devakavido
@oshowords

✳️ اعتماد

معمولا ما با حیله‌گری و زیرکی زندگی می‌کنیم. مثل کودکان، معصومانه زندگی نمی‌کنیم. برنامه‌ریزی می‌کنیم و محتاط زندگی می‌کنیم، کلّی دیوار امنیتی دور خودمان می‌چینیم. اما نتیجه و عاقبت این کار چیست؟

همه‌ی دیوارها فرو می‌ریزند. و همه‌ی زرنگ‌بازی‌ها، فقط حماقتمان را به اثبات می‌رساند. تائو می‌گوید: زرنگ‌بازی و حیله‌گری، کمکی به تو نخواهد کرد. چون حیله‌گری چیزی جز ایستادگی و جنگ با کل نیست.

در مقابل چه کسی زرنگ‌بازی در می‌آوری ــ طبیعت، تائو یا خدا؟! فکر کردی سر چه کسی کلاه می‌گذاری؟! سر منبعی که از آن آمده‌ای و سرانجام به آن باز خواهی گشت؟! آیا موج می‌خواهد به اقیانوس کلک بزند؟ یا برگ به درخت و ابر به آسمان؟ خیال می‌کنی به چه کسی کلک می‌زنی؟

فقط وقتی که این حقیقت برای یک بار عمیقاً درک و پذیرفته شود، انسان معصوم می‌شود و حیله‌گری و زرنگی را رها می‌کند و به آسانی می‌پذیرد. هیچ راه دیگری جز پذیرفتن طبیعتِ ذاتی همانگونه که هست، و همسو شدن با آن، وجود ندارد. پس از این حسِ پذیرش و اعتماد، دیگر مقاومتی باقی نمی‌ماند و انسان همانند کودکی است که با اعتمادی عمیق به آغوش پدر می‌رود.

* «روزی، پسر ملانصرالدین به خانه برگشت و گفت: به دوستم اعتماد کردم و اسباب بازی‌ام را دادم تا بازی کند، ولی او اسباب بازی‌ام را پس نمی‌دهد. حالا چکار کنم!!؟

ملانصرالدین به فرزندش نگاهی کرد و گفت: از این نردبان برو بالا. و پسر به پدر اعتماد کرد و از نردبان بالا رفت. وقتی به حد کافی از زمین فاصله گرفته بود، نصرالدین گفت: بپر بغلم.

پسر مکثی کرد و گفت: اگر بیافتم زمین، زخمی می‌شوم. نصرالدین گفت: تا وقتی که من اینجا هستم، نگران نباش، بپر.
پسر پرید و نصرالدین به کناری رفت. پسر زمین خورد و آه و ناله و گریه‌زاری می‌کرد.

ملانصرالدین گفت: حالا می‌فهمی. هیچگاه به هیچکس اعتماد نکن؛ حتی به آنچه که پدرت می‌گوید، حتی به پدرت هم اعتماد نکن. به هیچ کس اعتماد نکن، در غیر این صورت در طول زندگی کلاه گشادی بر سرت خواهد رفت.»

این تمام چیزهایی است که همه‌ی پدران، والدین، مدرسه و معلمان به شما یاد می‌دهند. این کل آموخته‌ی شماست: “هیچکس را باور نکن و به هیچکس اعتماد نکن، وگرنه بر سرت کلاه خواهد رفت.”

شما حیله‌گر بار می‌آیید. به اسم زرنگ‌بودن و هشیاری، حیله‌گری و بی‌اعتمادی را به شما می‌آموزند. و درست لحظه‌ای که فردی بی‌اعتماد می‌شود، ارتباطش با منبع قطع می‌شود.

اعتماد تنها پل و میانبر است. در غیر این صورت زندگی‌تان بر باد می‌رود و هدر می‌شود، شما وارد جنگی نابرابر می‌شوید که شکستتان حتمی است. بهتر است همین الان متوجه این حقیقت شوید، چون در لحظه‌ی مرگ، همه متوجه خواهند شد که عمرشان با دروغی که یادشان داده‌اند، به هدر رفته است. اما دیگر در آن لحظه کاری از دستتان بر نخواهد آمد.

هشیاری، ربطی به حیله‌گری ندارد، این دو کاملا متفاوتند.
هشیاری، شاهد اتفاقات و حوادث بودن است. و زمانی که به مسائل عمیق نگاه کنید، متوجه خواهید شد که شما فقط موجی هستید در این هستی که اقیانوسی وسیع است. در آن لحظه دیگر نگرانی نخواهید داشت. کل، تو را آفریده و از تو مراقبت خواهد کرد. نیازی نیست که تو نگران باشی و برنامه‌ریزی کنی. تو از کل به وجود آمده‌ای و نیازی به دشمنی با آن نیست. و درست در لحظه‌ای که نگرانی و برنامه‌ریزی نداشته باشی، زندگی آغاز می‌شود. برای اولین بار از نگرانی‌ها خلاص می‌شوی و "زندگی" برایت رخ می‌نماید.

این نوع از هشیاری، دیانت است. این هشیاری، اعتماد تو را بیشتر و بیشتر می‌کند تا به اعتماد کامل برسی. این هشیاری تو را به طبیعت غایی، به پذیرش رهنمون می‌کند.

بودا می‌گوید: هرچه اتفاق افتاد، افتاد. چیز دیگری نمی‌تواند اتفاق بیافتد، اتفاق دیگری غیر ممکن است که رخ بدهد. خواهان چیز دیگری نباش، در آسودگی کامل باش، و به کل اجازه بده تا کار خودش را بکند. زمانی که به کل اجازه می‌دهی کارش را انجام دهد، و مانع آن نمی‌شوی، دیگر شکست نمی‌خوری.
?اشو
?«قایق خالی»
ترجمه: Devakavido
@oshowords