منِ دیوانه به زنجیر تو دیوانه‌ترم.

منِ دیوانه به زنجیر تو دیوانه‌ترم.

چند هفته‌ای بود که زندگی را رها کرده بودم، می‌گذاشتم جسمم به هر کجا که می‌خواهد سفر کند. حوالی پنج صبح به ناکجاآباد راهی‌اش می‌کردم و خود در کنجی از اتاقِ مرطوب‌م به تماشای دار و دیوار می‌نشستم. می‌گذاشتم برود و یاغی شود، می‌گذاشتم برود و عیاشی کند، می‌گذاشتم برود تا هر چه بافته بودم را پنبه کند. اهمیتی هم نداشت. همین که "او" می‌دانست من آن بیرون نیستم کفایت می‌کرد، هر روز هنگام غروب خورشید می‌آمد و دستهٔ گل استکانی‌ آبی رنگ‌م را می‌داد و می‌رفت ،، ماه‌شید ۳.