بیا پیش‌خودم، خودم دوستت دارم.

«حاول ان تحب أحزانك، لعلها ترحل كما رحل كل شي أحببته.»

‏تلاش کن اندوهت را دوست بداری؛ شاید برود به‌رسم تمام چیزهایی که دوست داشتی و رفتند.

پارتنری می‌خوام که بشه انگیزم برای ساختن یه زندگی خوب، کسی که پا به پای هم پیشرفت کنیم و خیلی از کارارو باهم انجام بدیم.

می‌دونید مغز دقیقا کی رو یه گوشه مظلوم و بی‌دفاع گیرمیاره و تا می‌تونه آزار میده؟ بدنت رو
بدنی که هیچ اطلاعی نداره و فقط یک‌سری داده رو دریافت می‌کنه؛ و اگه تو نری گوش اون مغزِ وراجِ منفیِ استرسی رو پیچونی، بدنت با این تصور که تمام این فکر‌ها در واقعیت اتفاق افتاده مجبوره با موجی از چالش‌های تخیلی دست‌پنجه نرم‌کنه. و اینو بدون، اون چیزی که به مغزت فشار میاره عذابِ گذشته‌‌ی دردناک و استرسِ آینده‌ی ترسناکته، در حالی که خودت می‌دونی تنها لحظه‌ی حاله که تورو به مقصد می‌رسونه.

چند روزی مستمر دنبال کار پاره‌وقت بودم، سر دعوایی که با خانواده سر همین کارا داشتیم تقریبا دو روزم رو از دست دادم.
انگیزم برای کار رو هم همینطور، و خودم رو با جمله‌ی تمرکز کن روی رشته‌ی خودت قانع می‌کنم. هرچند مطمئنم بعد از فارق‌التحصیلیم میشه درست ترین کاری‌که باید انجام می‌دادم.

تلاشت را برای پیدا کردن یار دیدم؛ خنده‌‌دار است که حتی می‌خواهم دست ردی که به سینه‌ات خورده را قلم کنم تا دیگر معشوقه‌ی کسی را غمگین نکند.

امشب، امشب، امشب مهتابم باش، یک امشب را مهمان خوابم باش..

امروز استادم رو به حرف گرفتم و تقریبا بیشتر تایم کلاس رو به حرف زدن توی مسائل بازاریابی و کار اختصاص داد. هیچ وقت به این اندازه به ارتباط گرفتن و نگه داشتن اطرافیان اهمیت نداده بودم، داستان از این قراره کسایی که تقریبا کارشون آزاد حساب می‌شه مثل معماری و…

زمان نه درمان‌گره و نه تسکین‌دهنده؛ بلکه فقط یک عادت‌سازنده‌ست.