دیگه یک قهرمانِ معمولی توی زره‌ی نقره‌ای نمیخوام. یک مردِ ۵۰۰ساله‌ی مرموز میخوام، که شب‌ها با سایه‌ها حرف میزنه و روزها برام شکلات میخره. لطفا بیا و منو از این دنیای فانی و بی‌هیجان نجات بده.

نیازمندِ یکی که بیاد fangs of fortune ببینیم و باهم گریه کنیم.

این ملودی وقتی پخش میشه یعنی اوجِ درد و مصیبته. دیگه رسما با شنیدنش قلبم درد میگیره.❤️‍?

کاش فقط میتونستم یک‌بار بغلش کنم. هیچ‌کس تو این همه غم و درد بغلش نکرد. هیچ‌کس بهش نگفت که تنها نیست، هیچ‌کس نگفت که مقصر نیست. همیشه تنها بود، همیشه سرزنش شد، همیشه مجبور بود جبران کنه. حتی واسه چیزایی که اصلا تقصیر اون نبود. ولی کسی ندید، ندید که اون چقدر شکست و بی‌صدا درد کشید.

میشه جویان همچی رو تنهایی تحمل نکنه؟ این شونه‌ها دیگه طاقتِ این همه درد و سختی رو نداره. داره زیر بارِ تمامِ غم‌هاش له میشه.

میشه هر روز همین‌جوری بارون بزنه؟ واقعا وقتی بارون میزنه آدمِ خوشحال‌تریم.