وقتی با آدم‌ها زیادی صمیمی میشی، باید انتظار هر چیزی رو داشته باشی،نه که پیامد این ماجرا ضرورتن مضر باشه ها! فقط می‌گم باید آماده بود؛ برای هر چیزی.

اگه می‌بینی داری بخاطر آسیب‌هایی که بهت زده درکش می‌کنی، باید همون لحظه فرار کنی و همچی رو تموم.

بیا که در غم عشقت مشوشم بی‌تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی‌تو
شب از فراق تو می‌نالم ای پری‌رخسار
چو روز گردد گویی در آتشم بی‌تو
دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر فراقت همی چِشَم بی‌تو
اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی‌تو
پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی‌تو

سعدی

همیشه عکسی هست که دیر یا زود باید پاکش کنی، پیغامی که تا ابد نمیشه نگهش داشت، شماره‌ای که دیگه با بقیه فرقی نداره و اسمی که قراره از زبونت به حافظه‌ منتقل‌بشه، آدم هرکاری هم کنه باز از این تکرار خلاصی نداره، تکرار لحظه‌‌هایی که باید آگاهانه و با اراده‌ی خودش تصمیم به فراموشی بگیره، گاهی از خودت می‌پرسی لزومی داشت؟ تمام اون چیزهایی که از سر گذروندی لازم بود؟ و خب هیچ‌وقت نمی‌تونی مطمئن باشی، به این آه و ناله‌ها نگاه نکن، شاید تحمل خاطرات تلخ سخت باشه، اما چیزی که محاله، بدون خاطره موندنه، توی فیلم سلن سیاما، یه‌جایی هست که اون دو نفر برای آخرین‌بار کنار هم می‌خوابن، یکیشون میگه یه‌حسی دارم شبیه حسرت، اون‌یکی بهش میگه حسرت نخور، بجاش بخاطر بسپار، درست که نگاه کنی میبینی هر تصمیم و انتخاب ما در نتیجه‌ی مقایسه‌ با تصمیمات و اتفاقات قبلیه، حالا خبر بد اینه که همیشه تصمیم بعدیت همین چند لحظه‌ی دیگه‌ست، و خبر بدتر اینه که مهم و غیر مهمشم خیلی قابل تشخیص نیست، ینی طرفای ما که نبود، دیگه سمت شماها رو نمی‌دونم، خلاصه اون عکس و اسم و شماره هیچی نیست، مهم تویی، زمانی که نشستی و داری به عقب نگاه میکنی، اون‌موقع‌‌ که گاهی به تلخ‌ترین‌ها میخندی، و گاهی از شادترین‌ها اشک میریزی، البته که به قول آلیس‌مونرو گریه‌کردن بد نیست، اگر کار آدم گریه‌کردن نباشه.

این شعر اولند رو باید یکبار برای همیشه فهمید؛ «وقتی نکوشیم امر ناگفتنی را بگوییم، هیچ‌چیز از دست نمی‌رود، چراکه امر ناگفتنی -به نحو ناگفته- در امر گفته‌شده موجود است»

نه مرا طاقت غربت
نه تورا خاطر قربت
دل نهادم به صبوری
که جز این چاره ندانم

_سعدی

آدما رو تا باهاتون یه مدت سرد میشن،کنارنذارید.شاید مشکلی تو خانواده،کارشون،توزندگیشون یا هرچیز دیگه ای پیش اومده باشه.
همه راحت نمی تونن راجع به مشکلات شون حرف بزنن.بعضیا فقط از همه دور میشن و خودشونو تو ذهنشون و مشکلی که دارن باهاش دست و پنجه نرم میکنن حبس میکنن.
همو درک کنیم.

فقط یک لحظه آسودگی بی ندامت.

از یک جایی به بعد،این مفت بودن رنج هااست که اذیتت می‌کنه،نه سخت بودنشون