به نظرم به صلح رسیدن با خاطرات ضرورت سال‌های نیمه دوم عمر است، پیدا کردن روایتی که همه چیز را بیهوده تصویر نکند، تفسیری که گذشته را تماما تیره نشان ندهد. همین هم هست که من را می‌ترساند. چند نسل چطور باید با این خاطرات به آرامش برسد؟ چطور و با چه میزان تقلا باید راهی پیدا کند برای واژگونه فهمیدن این روزها؟ چه میزان جان کندن لازم است تا روایتی بسازد که خبر از ویرانی محض ندهد؟ با کدام قلم و رنگ نقشی بکشد که تصویر زیبایی از این روزها بدهد؟ چقدر در لابلای ترک‌های این صخره دنبال اندکی نور بگردد؟

چه نیمه دوم عمری در انتظار چنین نیمه اولی است؟

دنيا خوش است و مال عزيز است و تن شريف
ليكن رفيق بر همه چيزى مقدّم است...

پیش فرض‌های ذهنی، و الگوهای ذهنی، چه بر سر ما می‌آورند؟

پیش فرض‌های ذهنی، بر اساس شناخت و دریافت ذهن، از زندگی و مسائل آن، شکل گرفته است. هر موضوعی به یک شکل و روایتی خاص، دسته‌بندی شده و نگاه آدم‌ها را نسبت به آن موضوع، مشخص میکند. برای همین افراد تا جایی پیگیر چیزی هستند که طبق دانسته‌های آن‌هاست. چیزی را تأیید میکنند که طبق دریافت قبلی آن‌ها، از موضوع مورد نظر است. به محض آنکه یک نفر ساز مخالف بزند، ترجیح میدهند آن را دنبال نکنند. این چرخهٔ تکراری، هم توهم آگاهی ایجاد کرده، هم برداشت هر فردی از «حقیقت» طبق تعریف خودش خواهد بود. اگر تغییر برای بسیاری از آدم‌ها سخت است، یکی از دلایل آن، همین موضوع بوده، چون مدت زیادی با ذهنیت و تصورات غلط، زندگی کرده‌اند.

الگوهای ذهنی در راستای همان پیش‌فرض‌های ذهنی است. با این تفاوت که، این الگوها؛ میتوانند با هر اتفاق تازه‌ای که قبلا تجربه یا دیده نشده، هر لحظه شکل بگیرند، و تغییر کنند. و بعد از ثبت یک الگو، نگاه آدم‌ها به مسائل مشابه، طبق همان الگو خواهد بود.

توماج می‌گه که:
شعله من زاده آتیش شلیک خودته.

تا نسوزی خاموش بشو نیستیم.

آرشیو استوری‌ها.
گالری.
هیستوری سرچ‌هاتون.
ایمیل‌ها.
تلگرام.
توییتر.

بعضی شب‌ها اینترنت یه جوری خرابه که می‌تونه برای بچه‌های آخوندها پدری کنه. (اگر اینترنت شما هم خرابه ایموجی کرج ? بذارید.)

وضعیت جمهوری‌اسلامی:
از صبح تو دانشگاه امیرکبیر برق رفته و همه تو گرما و خاموشی گیر افتادند، از اونجایی که دوربین‌ها خاموشه نگهبان‌ها با چراغ قوه راه افتادن تو ساختمون‌ها که کسی حجاب از سر برنداره!
فراتر از کمدی، فراتر از فاجعه

esmaeils1169
@mamlekate

باز رشتی‌ها زدن دم در آخوند رو زخم کردن؟ ناز نفس‌تون. البته این نوع حرف‌ها پارسال زیاد می‌زدیم، خیلی روحیه‌بخشه واقعاً. ولی از طرفی «اضطرار» و «ضرورت» رو حذف می‌کنه. انگار ما همین‌طوری قوی‌تر باشیم. انگار ما نشستیم، اون‌ها اون بچه پرروئه‌ان که گوزگوز می‌کنه…

چند شب پیش توی خواب واسه کیان/محمد حسینی گریه کردم. نمی‌دونم چطوری شد. یه خواب عادی بود، یهو داشتم اسمش رو صدا می‌زدم و گریه می‌کردم.
این آدم‌ها حداقل واسه ما فراموش‌شدنی نیستن. من با پوست و استخون می‌دونم که تا آخر عمر به یادشونم. اگر اسم همه رو حفظ نباشم، عکس‌ها رو می‌شناسم. اگر عکسی رو نشناسم، قصه‌ش رو حتماً می‌شناسم.

تو این سریال سکرت اینویژن اسکرول‌ها اپوزیسیون دارن. به ولاه بااینکه سریال مال ماروله اپوزیسیون‌شون از مال ما واقعی‌تره. برنامه دارن، سازماندهی دارن، کار انجام می‌دن. حالا مال ما همه بیانیه‌هاشون شده اینکه فلانی بود اومده بود کنار ما چایی خوردیم؟ این دیگه باهاش نمی‌گردیم ها، خیال‌تون تخت. نهال کاشتیم جاش.