انسانِ رقت‌انگیز، در محیطی مشمئز‌کننده و ناامن به نام کُره‌ی زمین. چه ترکیب کثافتی.
@blanchee

گفت آدم‌ها وقتی هستند شاید حتی دیده نشوند ولی وقتی نیستند ممکن است چای ته‌مانده‌ی استکانشان هم اشکمان را در بیاورد. یادم افتاد یکبار وقتی در چند متری‌ام و داخل آشپزخانه بود، خیره به سوشرت روی مُبل‌اش بودم، که کاش چند متر نزدیک‌ترم بود.
بلند شدم و نزدیک‌تر رفتم.
من همیشه چند قدم جلو‌تر از حسرت‌ها هستم.
@blanchee

روز عروسی بر سر عکاسی دعوای عمیقی با نامزدش کرد و تا مرز طلاق پیش رفت. من آن گوشه ایستاده بودم و صدای شلیک کلماتی که به سوی هم می‌کردند، می‌شنیدم. یک حساسیت عمیق بر سر عکس‌هایی که قرار است به عنوان یادگاری نگه داشته شود. از آن سو زندگی هر یک از ما ممکن است چند دقیقه یا حتی چند ثانیه بعد تمام شود. بعد از آن اینکه ما چگونه زیسته‌ایم برای چه کسی اهمیت خواهد داشت، چه رسد به اینکه چگونه‌ای عکس گرفته‌ایم!؟
آنگاه به پیرمردی فکر کردم که یک کلکسیون از ساعت‌های گران و قدیمی را با دقت جمع‌آوری و نگه‌ داشته بود و اکنون در میانه‌ی پیری از خودش یک سوال مهم داشت؛ "که چه؟"
موقع بازگشت از عروسی هوا تاریک شده بود. سوار خودروی گذری شدم و یک نفر دیگر سوار صندلی عقب شد. داخل خودرو بوی  کهنگی و دود و روغن سوخته و سیگار می‌داد. چند دقیقه بعد آقای راننده سیگارش را روشن کرد و من بدون اینکه نگاهش کنم فهمیدم پک عمیقی به سیگار زد. زیر چشمی نگاهی به سمت راننده انداختم و دیدم یک بسته استامینوفن کدئین پشت‌آمپر ماشین گذاشته شده است. فکر کردم احتمالا باید دچار سردرد باشد چون معمولا آدم هایی که سردرد‌های مزمن دارند را می‌شناسم.
راستی گفتم مزمن. چه واژه‌ی کلافه‌کننده‌ای.  می‌دانم هر چیزی مزمن شود، از دایره‌ی درمان خارج می‌شود و کمی بعد از تلاش برای خلاصی، آدمی به این نتیجه‌ می‌رسد باید با چیز های مزمن مدارا کرد، خواه درد باشد، خواه غم و خواه بی‌حالی و افسردگی.
در حالی که توجهم به صدای موتور ماشین بود که بیش از اندازه‌ی نرمال است و ممکن است هر لحظه یک خرج حسابی روی دست راننده‌ی بی‌نوا بگذارد، به اجتماع، به سیاست حاکم بر جهان، به میزان حقوقم، به خاورمیانه، به توهمات، به خواب‌هایم و به تولید مثل فکر کردم و ناخودآگاه لبخند زدم :))
جالب اینکه
"از من بپرسند چه می‌خواهی، میگویم هیچ."

@blanchee

حدود ۲ دقیقه جلوی آینه مسواک زدم و خودم را ندیدم.
@blanchee

نور آفتاب از میان پرده‌های پنجره‌ی بیمارستان به روی تخت بیمار افتاده بود. نور مانع مرگ نمی‌شد.
@blanchee

[.....................................]
@blanchee

امروز می‌خواستم برای آدمیزاد صفت "بی‌کیفیت" را استفاده کنم، یاد تو افتادم و پشیمان شدم.
@blanchee

ناچیزم.
@blanchee

مثل شعری در میانه‌ی جنگم،
تاثیر‌گذار، غیر مهم و تقریبا هیچ.
@blanchee

در طول رانندگی یک ساعته در پشت فرمان، تماما به پیرمرد ۷۰ ساله‌‌ی تنهایی فکر کرد که دچار آلزایر زودرس شده و از اطلاعات دارویی جوانی‌اش هیچ به یاد ندارد. اکنون یک درد شدید نوروپاتیک در سر و گردنش در حال براندازی است و نمی‌داند باید چه کند، چه بخورد، کجا برود و دائم از خودش می‌پرسد؛
با این درد باید چه کرد؟
با این درد باید چه کرد؟
با این درد باید چه کرد؟
...
@blanchee