کاش می‌شد گاهی آدمی، فقط گاهی به اندازه نیازش بمیرد، بعد بلند شود خاک هایش را بتکاند. بعد اگر دلش خواست برگردد به زندگی، اگر هم که دلش نخواست بخوابد تا ابد.

- خسرو شکیبایی

پیشنهاد استخدام در یک کافه امروزم را استارت زد.
میگه بفرما! این همه کافه رفتن کار دستت داد!
میخندم و لنگ روی لنگ می‌اندازم
خیلی هم عالی! آدرس میدهم با هم از غصه و سیگار دلبری کنیم.

یه نخ سیگار به نیت جای خالی‌ات میکشم الی قربت الله.

سیگار کشیدن‌هایم این اواخر زیادی، زیاد شده است، با این استایل نیمه سیاه ِ مشکی خودم را تا مرز خفگی پیش میبرم و مدام با خودم تکرار میکنم"این آخریشه‌ها!" بعد میگویم"جهنم! چه فرقی میکنه اصلا!"

تقصیر من نیست که مکان‌ عکسا "همیشه" کافه‌اس.

نه مثل سگ عاشقم، نه مثل سگ پشیمانم، نه مثل سگ خسته‌ام، نه مثل سگ میترسم، نه مثل سگ عصبی‌ام،نه مثل سگ، سگ شده‌ام
من مثل خر در گِل گیر کرده‌ام.

دیگه شورش و در آوردی زن.

یه حس ِ بی حسی از حس‌های ته مونده‌ات نیشگونت میگیره و تو ناخواسته یه جا از کار می‌افتی، ولی حقیقت اینه که همه چی سر جای خودشه و تو هم مجبوری سر جای خودت باشی و ادامه بدی.

سرت تو کار خودته که یهو استپ میشی
داری میری اتاق که یهو مکث میکنی
میخوای بخندی که یهو خشک میشی،
آخه چیه این یادآوری!

"و ۱۹ شهریور"
که بچسبد به تمام ِتمامَم و یادم نرود این نوزده‌ ‌ها چه خفت‌ی را برای هم‌آغوشی با من به میدان آورده و می‌آوردند.که صبح در حالی که به شایان یادآوری میکنم رنگ نارنجی به او نمی‌آید لاک‌های نارنجی ِ روی ناخن‌هایم را فوت میکنم.