‍ چگونه می‌توان بیدار شد، بدون رنج؟ دوباره آغاز کرد، بی‌وحشت؟ خواب، مرا به آن سرزمینی بُرد که در آن اثری از زندگی نیست، و من بی‌جان و بی‌روح می‌مانم
بی ‌هیچ شور و اشتیاقی.

چگونه می‌توان تکرار کرد، روز از پس روز، همان حکایت ناتمام را؟ چگونه می‌توان تاب آورد، شباهت چیزهای ناگوارِ فردا را با چیزهای ناخوشایند امروز....  چگونه می‌توانم خود را محافظت کنم در برابر زخم‌ها...؟ ظلم ها....!
زخم‌ هایی که پیشامدها در من پدید می‌آورند، هر پیشامدی که یادآورِ زمین و جنون بنفش‌اش است. و بیش از همه آن زخمی که لحظه‌ به‌ لحظه، به غیر این ظالمان...  دوستان، یا خودم به خودم می‌زنم،
پاسخی در کار نیست،
زندگی ستم‌کارُ پوچ است.

با خودم گفتم حالا که به اندازه‌ی کافی شکست خورده‌ام و شکسته شده‌ام فرصت خوبیست که آرام‌تر از هر فصلی که در چهارفصل نیست. گوشه‌ای بنشینم و منتظر باشم....

حالا تمام حرف‌هایی که باید بزنم زده‌ام.اندازه خودم زحمت تمام بودنها را کشیده‌ام
و از خیر تمام خواستن‌ها هم گذشته‌ام... اگر باران بنیان‌کنی بوده، باریده . اگر قرار بنیان ‌گذاری بوده، برقرار شده.از اینجا به بعد،شروع چیزی نیست. ادامه‌ی آمدگان و رفتگان است.

تا اینجای زندگی معجزه‌ای یا شبه معجزه‌ای اگر اتفاق افتاد، به خواست خدا......؟
یا خواست بندگانش، پس گرفته شد. حتی با این همه استعداد در عاشق ‌پیشگی به پیشه‌ی خودم پشت کردم و گفتم : نه حافظ عزیز! عشق هم مثل هنرهای دیگر، حتی بیش از هنرهای دیگر موجب حرمانمان شد،از خیرش گذشتیم.به جناب سعدی هم با احترام گفتم : ما حدیث عشق را دانستیم و بیش از اندازه‌ سرمان را به سراهای مختلف کوبیدم. دیگر نه سری داریم نه سودایی.

من و شاید بعضی مثل من، بهتر است با یاد زندگی....!  زندگی کنیم،  با یاد آزادی ، با یاد آدم ها زندگی کنیم تا با خودشان _حتی اگر بدانم آزادی هیچوقت دست نمی‌دهد قبل از اینکه خبرها،الکل مانده در هوا را محو کند برای چند دقیقه کشورم را به تاریخ مرده بادُ زنده بادش پس میدهم به گل‌های دامن مادرم فکر می‌کنم که به راحتی در خشکی مذهب پیر شدند، از من بپرسی اگر دوباره به این دنیا برگردی دوست‌داری در کدام سرزمین اولین دیوانگی‌ات را تجربه کنی؟ به تو می‌گویم :

در سرزمینی که نمی‌شناسم
و هیچ آشنایی ندارم، این روزهایی که اینها برای من درست کردن به چیزی بیشتر از معجزه نیاز دارم در این خاک نفرین شده،
البته.....از ماست که بر ماست .

این بشقاب هم که پُر است از «یاد بعضی نفرات» با گل‌های قرمز بماند به یادگار، از پاییز خون‌آلود ۱۴۰۱.

«یاد بعضی نفرات، روشنم می‌دارد، قوتم می‌بخشد، ره می‌اندازد،
و اجاقِ کهنِ سردِ سرایم ،  گرم می‌آید از گرمیِ عالی دمشان...

موفق باشید. به امید روزهای خوب .
@Omidomiomid2

Telegram

attach 📎