حجم عظیمی از احساسات هضم‌شده دارم که می‌تونن متن‌هایی بشن که ممکنه باهاشون همذات‌پنداری کنین و یا زاویه‌دیدی رو ببینین. ولی هیچ‌کدوم نوشته نمیشن به خاطر ملاحظات. ملاحظه‌ی احساسات دیگران رو می‌کنم، ملاحظه‌ی پرایوسی‌شون رو و ملاحظه‌ی پرایوسیِ خودم رو می‌کنم که نقضش مترادف با توضیح‌پس‌دادن‌های اجتناب‌ناپذیرِ خسته‌کننده‌ و شوخی‌های بی‌مزه‌ی اذیت‌کننده‌ست.

رو مخِ بچه کار کردم، ترغیبش کردم که بالاخره برنج و خورشت بخوره. ناهار نخورده بود و به جاش آدامس خرسی پشت آدامس موزی، شکلات پشت نقل و کیک پشت بیسکویت می‌خورد. درحالی که می‌گفت: «گشنمه. تو گشنه‌ت نیست؟»

پسرعموی کوچولوم، تیتاپ رو توی کیفش می‌ذاره و در حالی که داره چی‌پف که یه چیزِ شیرینه می‌خوره، میگه: دایکه! پفک و چیپس ممنوعه توی مدرسه.
عمو: چون مضره.

پ.ن: چرا واقعاً؟! جداً ضررِ چیپس بیشتره یا تیتاپ؟ تیتاپ هیچیِ هیچی نداره، جز قندِ زیادِ مصنوعی که دوپامین زیادی رو به همراه داره. چیپس روغنه و نمکه. یادمه خوردن چربی واسه قشر کودک، که انرژی زیادی می‌سوزونه و در حال رشد هم هست، یه چیز‌ نسبتاً اوکی بود اگه اشتباه نکنم. البته درمورد پفک خیلی موافقم. معلوم نیست چیه. با آب که قاطی میشه، شبیه قیری، چسبی، چیزی میشه!

هنوز مزه‌ی خون توی گلوم حس می‌کنم انقدر که با بار و ساک و وسایل دویدیم و دویدیم. راستی می‌دونید چرا میدوییم مزه خون حس می‌کنیم؟

لحظه‌ی نود رسیدیم به قطار! پسرخاله‌م توی لباس‌های مرتب و تنگ و رسمیش انقدر گاز داد، انقدر دوید، جان‌فشانی کرد تا رسیدیم.

?بچه‌ها کتابایی که میگم، ایناس: درسنامه جامع زبان ارشد علوم‌ پزشکی لزگی چاپ ۹۳ اوایلِ کتاب نکته‌نویسی شده قیمت: ۱۶۰ هزار تومان تست ژنتیک IQB همراه با پاسخ تشریحی تالیف دکتر خلیلی چاپ ۹۷ جواب‌ها خط‌خوردگی ندارند قیمت: ۳۰۰ هزار تومان اصول ژنتیک و ژنومیک…

یه کشف مسخره کردم!

دو نفری که با هم زیاد وقت می‌گذرونن، مخصوصاً اونایی که توی رابطه‌ن، نه تنها عطر طرف مقابل میشه عطر طرف، بلکه عطر خودشون هم میشه عطر‌ طرف مقابل!

می‌دونم گرفتن دستِ یار توی زق سرما خیلی شاعرانه‌ست، ولی شعر کم گفته شده واسه گرفتن دست سردِ یار توی زل گرما که مثل یه بطری آب خنک می‌مونه.

قد بلند و اندامِ پُر، موهای بلندِ مشکیِ موج‌دار، چشم‌های درشت سرمه‌کشیده، لب‌های سرخ طبیعی، پوست سفید و گونه‌های برجسته، مجموعاً نیم‌رخِ چهره‌ای جدی و جذاب زنانه که مثل ماهه... عکسیه که از حدودهای ۳۰ سالگیِ دادا، مادربزرگم، توی قاب روی میزشون می‌بینم.