فکر عرب مثل دُمَلی که سر باز کند دنیای متمدن را ملوث کرده.

-صادق هدایت
آخرین لبخند

به دوستم گفته بودم این اولین کریسمسیه که توی یه کشور کریسمسی دارم تجربه‌ش می‌کنم. امیدوار بود که خوش بگذرونمش ولی واقعیتش خوش نگذشت. نیم ساعتی بیرون رفتم از خونه‌ای که غروب جمعه بود از صبحش. مترو و مغازه و همه‌چی تعطیل بود، حتی رستوران‌هایی که منِ نوعی باید غذام رو ازشون بگیرم؛ توی خیابون معمولی قدم زدیم، جز ما فقط بی‌خانمان‌ها و عرب‌های مستِ احمق بودند و ایتالیایی‌هایی که با کفش‌های تمیز از یه مهمونی در میومدند و به مهمونیِ دیگه‌ای می‌رفتند. برای خودمون وایساده بودیم که یهو یه اسکوتر، از این اسکوترهای مالِ خودِ شهر، از زیرِ یه عرب که دوستِ عربِ دیگه‌ش داشت باهاش شوخی می‌کرد، پرتاب شد به سمتم و خوشبختانه جاخالی دادم وگرنه الان صورتم خون بود. سرد بود و تاریک و تخمی. کریسمسِ خوبی نبود. امیدوارم زودتر مغازه‌ها و ادارات به حالت عادی برگردند.

این مدت از بین چایی‌هایی که بی‌قوری پختم، یکیش دم کشید و شفاف شد.

ولی مردمِ میلان مهربونن. از هر هشت نفر، یکی نامهربونه که حتی اطرافیان بعد از نامهربونیِ اون یه نفر، میان جلو که از دلت درارن.

متروهای میلان بوی تاناکورا میده، متروهای تهران بوی عرق‌.

یکی از چیز‌هایی که میلان رو نسبت به تهران یوتوپیا می‌کنه، ندیدنِ کودکِ کاره. دیدن کودک کار و گدا همیشه روح و روان من رو می‌آزرد. دلم رو می‌فشرد و احساسِ بی‌چارگی بهم می‌داد.

حجم عظیمی از احساسات هضم‌شده دارم که می‌تونن متن‌هایی بشن که ممکنه باهاشون همذات‌پنداری کنین و یا زاویه‌دیدی رو ببینین. ولی هیچ‌کدوم نوشته نمیشن به خاطر ملاحظات. ملاحظه‌ی احساسات دیگران رو می‌کنم، ملاحظه‌ی پرایوسی‌شون رو و ملاحظه‌ی پرایوسیِ خودم رو می‌کنم که نقضش مترادف با توضیح‌پس‌دادن‌های اجتناب‌ناپذیرِ خسته‌کننده‌ و شوخی‌های بی‌مزه‌ی اذیت‌کننده‌ست.

رو مخِ بچه کار کردم، ترغیبش کردم که بالاخره برنج و خورشت بخوره. ناهار نخورده بود و به جاش آدامس خرسی پشت آدامس موزی، شکلات پشت نقل و کیک پشت بیسکویت می‌خورد. درحالی که می‌گفت: «گشنمه. تو گشنه‌ت نیست؟»

پسرعموی کوچولوم، تیتاپ رو توی کیفش می‌ذاره و در حالی که داره چی‌پف که یه چیزِ شیرینه می‌خوره، میگه: دایکه! پفک و چیپس ممنوعه توی مدرسه.
عمو: چون مضره.

پ.ن: چرا واقعاً؟! جداً ضررِ چیپس بیشتره یا تیتاپ؟ تیتاپ هیچیِ هیچی نداره، جز قندِ زیادِ مصنوعی که دوپامین زیادی رو به همراه داره. چیپس روغنه و نمکه. یادمه خوردن چربی واسه قشر کودک، که انرژی زیادی می‌سوزونه و در حال رشد هم هست، یه چیز‌ نسبتاً اوکی بود اگه اشتباه نکنم. البته درمورد پفک خیلی موافقم. معلوم نیست چیه. با آب که قاطی میشه، شبیه قیری، چسبی، چیزی میشه!

هنوز مزه‌ی خون توی گلوم حس می‌کنم انقدر که با بار و ساک و وسایل دویدیم و دویدیم. راستی می‌دونید چرا میدوییم مزه خون حس می‌کنیم؟