دیگر چیزی برایم اهمیت نداشت. آدم یک لحظه ناچار می‌شود واگذارد و برود. احساس می‌کردم هستی‌ام را گم کرده‌ام، هویتم را از یاد برده‌ام، و دیگر چیزی ندارم که برایش بجنگم.

~ صفحه ۱۰۴ ~

دیکر گمت نمی‌کنم. دیگر گمت نمی‌کنم. دنیا پر از آدم‌هایی است که همدیگر را گم کرده‌اند. ولی من دیگر گمت نمی‌کنم.

~ صفحه ۹۳ ~

آیا در هوایی مه‌آلود و تاریک گم شده بودم؟ در پوچی حباب؟

~ صفحه ۶۵ ~

~ پایان ~

می‌توان گفت که سرآغاز یافتن راه‌حلی معقول برای اضطراب جایگاه اجتماعی، درک این موضوع است که جایگاه اجتماعی از دیدگاه انواع مخاطبان از صنعتگران تا بوهمی، از خانواده تا فیلسوف، متفاوت است و ما در انتخاب دیدگاه آزاد و مختاریم.

~ صفحه ۲۳۱ ~

انسان با دنباله‌روی از عقاید دیگران درباره‌ی چگونه زیستن، پوشیدن، خوردن یا نوشتن به تدریج حالتی مضحک به خود می‌گیرد. به گفته‌ی امرسون افراد اصیل باید این شعار را سرلوحه‌ی کار خود قرار دهند: "آنچه باید انجام دهم امری است تنها مربوط به خود من، نه فکر دیگران در مورد من."

~ صفحه ۲۲۴ ~

این که کسی را عامه‌ی مردم درک نکنند خود نشان دهنده‌ی آن است که چیزهایی درک کردنی در او بسیار است. به خاطر بال‌های بزرگ است که شاعر قادر به راه رفتن نیست.

~ صفحه ۲۲۴ ~

برخی از ما ممکن است بی‌رحم یا ناشکیبا باشیم، و برخی کم‌هوش یا کندذهن، ولی آنچه ما را به هم پیوند می‌دهد تشخیص و درک آسیب پذیری‌های مشترک است. در پس نقاط ضعف ما دو عامل وجود دارد: ترس و تمایل به دوست داشته شدن.

~ صفحه ۲۰۰ ~

چه اهمیتی دارد اگر از نظر دیگران آدم موفقی نباشیم، یا اگر تندیس یادبودی به افتخارمان به جا نماند یا در آخرین دورهمی کسی به ما لبخند نزده باشد؟ در هر حال همه چیز محکوم به زوال است.
همه عواملی که موجب برانگیختگی‌مان می‌شود در برابر ابدیت ناچیز به نظر می‌رسند.

~ صفحه ۱۹۷ ~

باید پیش از آن‌که درگیر روند آزارطلبانه جلب تایید دیگران شویم، از خود بپرسیم آیا نظراتشان ارزش شنیدن دارد یا نه؛ یعنی پرهیز از روندی که طی آن عشق را از کسانی طلب می‌کنیم که بعد از پی بردن به تفکرشان می‌فهمیم کمترین احترامی برایشان قائل نیستیم.

~ صفحه ۱۰۷ ~