~ پایان ~

می‌توان گفت که سرآغاز یافتن راه‌حلی معقول برای اضطراب جایگاه اجتماعی، درک این موضوع است که جایگاه اجتماعی از دیدگاه انواع مخاطبان از صنعتگران تا بوهمی، از خانواده تا فیلسوف، متفاوت است و ما در انتخاب دیدگاه آزاد و مختاریم.

~ صفحه ۲۳۱ ~

انسان با دنباله‌روی از عقاید دیگران درباره‌ی چگونه زیستن، پوشیدن، خوردن یا نوشتن به تدریج حالتی مضحک به خود می‌گیرد. به گفته‌ی امرسون افراد اصیل باید این شعار را سرلوحه‌ی کار خود قرار دهند: "آنچه باید انجام دهم امری است تنها مربوط به خود من، نه فکر دیگران در مورد من."

~ صفحه ۲۲۴ ~

این که کسی را عامه‌ی مردم درک نکنند خود نشان دهنده‌ی آن است که چیزهایی درک کردنی در او بسیار است. به خاطر بال‌های بزرگ است که شاعر قادر به راه رفتن نیست.

~ صفحه ۲۲۴ ~

برخی از ما ممکن است بی‌رحم یا ناشکیبا باشیم، و برخی کم‌هوش یا کندذهن، ولی آنچه ما را به هم پیوند می‌دهد تشخیص و درک آسیب پذیری‌های مشترک است. در پس نقاط ضعف ما دو عامل وجود دارد: ترس و تمایل به دوست داشته شدن.

~ صفحه ۲۰۰ ~

چه اهمیتی دارد اگر از نظر دیگران آدم موفقی نباشیم، یا اگر تندیس یادبودی به افتخارمان به جا نماند یا در آخرین دورهمی کسی به ما لبخند نزده باشد؟ در هر حال همه چیز محکوم به زوال است.
همه عواملی که موجب برانگیختگی‌مان می‌شود در برابر ابدیت ناچیز به نظر می‌رسند.

~ صفحه ۱۹۷ ~

باید پیش از آن‌که درگیر روند آزارطلبانه جلب تایید دیگران شویم، از خود بپرسیم آیا نظراتشان ارزش شنیدن دارد یا نه؛ یعنی پرهیز از روندی که طی آن عشق را از کسانی طلب می‌کنیم که بعد از پی بردن به تفکرشان می‌فهمیم کمترین احترامی برایشان قائل نیستیم.

~ صفحه ۱۰۷ ~

تایید دیگران معمولا به دو دلیل برای ما مهم است: به لحاظ مادی، چون نادیده گرفته شدن از سوی جامعه ممکن است سختی و ناامنی مالی به دنبال داشته باشد؛ و به لحاظ روحی و روانی، چون هنگامی که دیگران برایمان احترام قائل نیستند داشتن اعتماد به نفس امری تقریبا محال است.

~ صفحه ۱۰۷ ~

چیزی که متملقانه خرد جمعی می‌خوانیم در واقع همان بی‌خردی جمعی است که مشخصه‌های بارز آن ساده سازی، بی‌بهره بودن از منطق، تعصب‌ورزی و سطحی نگری است: پوچ‌ترین رسوم و مضحک‌ترین مراسم در همه جای دنیا به بهانه‌ی این که یک سنت است توجیه می‌شوند.

~ صفحه ۱۰۷ ~

اگر احساسات به حال خود رها شوند، قادرند همان‌قدر که به سمت افراط، خشم مهارگسیخته و خودتخریبی سوقمان می‌دهند، به سوی سلامت و فضیلت هدایتمان کنند. از آن‌جا که مشخصه‌ بارز احساسات این است که معمولا هدف اصلی را گم می‌کنند، فلاسفه توصیه کرده‌اند برای هدایت آن‌ها به سمت هدف صحیح از قوه منطقمان استفاده کنیم، و از خود بپرسیم آیا آنچه می‌خواهیم واقعا نیازمان را برآورده می‌سازد؟ یا آیا آنچه از آن می‌ترسیم واقعا چیزی است که باید از آن ترسید؟

~ صفحه ۱۰۵ ~