✍ اسماعیل حسن زاده؛
"اعترافات دیرهنگام مدیران و ابتذال آگاهی":

✅اعتراف به موقع به اشتباهات مدیریتی از پدیده های نادر در نظام های سیاسی ایران است. وقتی میرزا مهدی خان وقایع نویس درباره شکست نادر از عثمانیان نوشت "چشم زخمی به اردوی همایونی وارد شد"، نادر عصبانی شد و گفت بنویس سپاه نادر شکست خورد؛ چرا نادر به شکست سخت خود اعتراف کرد؟ چون به قدرت و محبوبیتش نزد زیردستان مطمئن بود و نمی خواست خون چندهزار سرباز ایرانی در تاریخ مغفول واقع شود. اما چند سال بعد هیچکس از ترس نادر نمی‌توانست نفس بکشد چه برسد به انتقاد.

✅ در دوره پهلوی نیز مدیران تا سقوط پهلوی  به اشتباه مدیریت کلان اعتراف نکردند. در حالی که آگاهان و دلسوزان خارج از قدرت بر ریل گذاری اشتباه تذکر می دادند. پس از سقوط حکومت صدها کتاب توسط مدیران و فرماندهان در خارج  و داخل از اشتباهات و فساد شاه و وابستگانش منتشر شد که تنها به درد تاریخ می‌خورد.

✅امروزه چندی است برخی از مدیران و امیران میانی، به برخی اشتباهات جزیی  مدیران بالا دستی حاشیه نشین اعتراف می‌کنند؛ اعترافات سردار اثباتی در باره چرخش سیاست بشار اسد، عبدالرضا داوری به علاقه احمدی نژاد و جلیلی به تداوم بحران جنبش سبز جهت جراحی عمیق و... گزار ش محدود شمخانی درباره دستگیر شدگان جنبش سبز، اعترافات نعمت زاده وزیر وقت درباره کرسنت، چه سودی به حال مردم دارد؟  در ادبیات عامیانه ترکی مثلی داریم" دالدان آتان داش، توپوغا دیر".

✅ اعترافات دیرهنگام ممکن است به علل عذاب وجدان، تغییر دیدگاه، یا انحراف اذهان مردم از عاملان اصلی مشکل و فریب افکار عمومی و... باشد. به نظر می‌رسد این افراد از حسن نیت برخوردار نیستند. زیرا خودشان از مجریان بودند، اگر انسان وجدان بیدار داشته باشد وقتی مقام عالی آگاهانه و ناآگاهانه دستور  خلاف منافع ملی می دهند، زیر دست نباید اجرا کند باید در برابرش مقاومت کند، حتی اگر از مسند برکنار کنند. آیت الله منتظری نمی‌توانست مدتی سکوت کند یا همصدا با دیگران باشد تا بعداز اینکه به قدرت رسید خواسته های خود را اعمال کند؟ مهندس میرحسین موسوی نمی‌توانست بعد از اعلام نتایج انتخابات سکوت کند و به رابطه خود با رهبر ادامه دهد.

✅ اعتراف دیرهنگام در وضعیت کنونی به معنی به ابتذال کشیدن روند آگاهی جامعه است. آنان با فرار به جلو، روند آگاهی واقع بینانه جامعه را مخدوش کرده، آگاهی محدود و مدیریت شده به جامعه تلقین می کنند. در تلاشند مردم  وجود فضای آزاد بر اعتراف آزادانه خطای دولتمردان را باور کنند. اگر هانا آرنتی فکر کنیم آنان نه تنها شر را به ابتذال می کشند، بلکه آگاهی و دموکراسی را نیز به ابتذال می کشند. منظورم از ابتذال آگاهی این است که آنان شعار آگاهی حق مردم است مطرح ساخته، اخباری به مردم می‌دهند که عملا کارآیی و سودی برای مردم ندارد؛ آنان اخبار بی خطر یا مدیریت شده را با نظر موافق نهادهای بالادستی به مردم ارائه می‌دهند تا تصویری دموکراتیک از وضع موجود  بسازند یا دست داشتن برخی از مقامات بلند مرتبه را پاک کنند.

✅چطور یک روزنامه نگاری مانند یاشار سلطانی از روند قاچاق گسترده سوخت پرده بر می دارد، نهادهای انتظامی، نظامی، امنیتی،  ومهمتر از همه مسئولان نفتی از چنین قاچاقی خبردار نیستند. یا وقتی رئیس جمهور و رئیس مجلس با فرار به جلو اعلام کردند بین ۲۰ تا ۳۰میلیون لیتر سوخت قاچاق می شود، برخی به فکر مبارزه با قاچاق می افتند؟ این اطلاع رسانی توسط مقامات بلند مرتبه ارزش خبری و آگاهی بخشی ندارد. زیرا احمدی نژاد هم از داشتن بندر اختصاصی قاچاق سوخت توسط برادران قاچاقچی و دزدیده شدن دکل نفتی سخن گفته بود. برای تحقق بخشیدن به مبارزه با قاچاق سوخت، هفته اخیر، خط لوله قاچاق ۷۰ هزار لیتر در روز کشف شد تا مسئولان انتظامی اعلام کنند ما در حال مبارزه هستیم. اما در واقع، روند درست آگاهی بخشی را مختل می‌کنند.

✅ قاچاق سوخت و مواد مخدر  و سایر فسادها هیچگاه در این کشور در وضعیت فعلی متوقف نخواهد شد. چون سود غیرقابل تصوری برای قاچاقچیان دارد. این حجم از سود می‌تواند همه سیاستمداران را بخرد یا در صورت لزوم آنان را با اعلام جرم‌های ساختگی و واهی تخریب شخصیت کرده، از میدان حذف کند. نظام قضایی بجای اینکه با اخذ دستور ویژه از رهبر، با قاچاق سوخت و فساد مبارزه کند، کانال تلگرامی آگاهی بخش یک استاد دانشگاه ( دکتر محسن رنانی) را مسدود و اعلام جرم می کند، چرا شما از امتناع توسعه در وضعیت فساد سخن می‌گویید؟ قاچاق و فساد تشویش اذهان عمومی نیست اما مقاله نوشتن  و اطلاع رسانی از وجود قاچاق تشویش اذهان عمومی است. این نوع اقدامات و اعترافات جهت به ابتذال کشیدن مسئله مبارزه با قاچاق و فساد و ابتذال آگاهی و فهم است. اعترافات برای انحراف افکار عمومی است.
سه شنبه. ۱۴۰۳/۱۰/۲۵
https://t.me/ishszh48

هگل در کتاب عقل در تاریخ(ترجمه حمید عنایت،۱۴۰۱: ۹۰) می نویسد:
"هر کشوری زمانی سامان درست دارد و به خودی خود نیرومند است که سود خصوصی شهروندانش با غایت کلی آن کشور یگانه شود و سود خصوصی و غایت کشور راه ارضاء و تحقق خود را در یکدیگر بجویند.ولی سود خصوصی و غایت کشور تنها در دو حال باهم به راستی یگانه می شوند. نخست زمانی که آن کشور با پیکارهای دور و دراز فکری، از غایت کلی آگاهی یابد و نهادهای بسیاری سزاوار این غایت پدید آورد. و دوم پس از پیکار با سودهای خصوصی و پرورش، ممتد و دشوار آنها، روزگاری که این یگانگی در آن دست دهد روزگار شکستگی و مردانگی و نیرومندی و بهروزی آن کشور است."
۱۴۰۳/۱۰/۱۸
https://t.me/ishszh48

✍ اسماعیل حسن زاده:
"تمدن سازی از پندار تا واقعیت "؛

✅ تمدن سازی یکی از رویاهای بزرگ برخی از فرمانروایان  ایرانی از قدیم تاکنون بوده که هرکدام به نوعی برای تحقق آن کوشیده اند. اگر در دوره سنت فرمانروایان از ابعاد مشروعیت ساز آن آگاهی نداشتند و نوعی شکوهمندسازی دربار و عوامل دیگر مورد نظرشان بود، در دوره اخیر، مشروعیت سازی نیز بدان افزوده شده است. فرمانروایان قدیمی برای تحقق آن اقدام به ساختن مساجد، کاخ ها، کاروانسراها، پلها، مدارس و... می کردند. در دوره جدید نیز، فرمانروایان گاهی به چنین اقداماتی دست زده اند. هنوز تصور سنتی تمدن سازی از ذهن آنان زدود نشده است.

✅ محمدرضاشاه از دهه ۱۳۴۰ با اعلام مدرنیسم پهلوی با این نیت، شعار دروازه تمدن بزرگ یا ژاپن دوم را سر داد. این شعار در جشن های سالانه شیراز و جشن بزرگ و پرشکوه دوهزار و پانصدساله شاهنشاهی به اوج خود رسید.

✅در حالی که ۷۰درصد جامعه ایرانی، روستایی و بیش از این درصد بیسواد بوده و بیش از ۹۰درصد روستاها و اغلب حاشیه شهرها برق و آب آشامیدنی نداشتند. آنچه واقعیت داشت رویای شهریاری بود. برای بستن دهان مخالفان غربی، برای سیاست دیکتاوری خود، ایده دموکراسی شاهنشاهی را جعل کرد، که فاقد هر گونه جنبه نظری بود و معلوم نیست این دو وجه چگونه باهم سازگاری پیدا می کرد؟ واقعیت این است شاه دچار توهم قدرت و خودبزرگ بینی شده بود.

✅ در دوره جمهوری اسلامی بازهم عده ای از روشنفکران خودخوانده، صور تکوین تمدن نوین اسلامی را در ساختار قدرت دمیدند. بعداز گذشت بیست سال و برگزاری دهها همایش موفق به تولید و صورت بندی نظری تمدن نوین اسلامی نشده اند. با گذشت زمان، ستاد این ایده، تبدیل به نان دانی برخی از پول خواران شده است. خوشبختانه امروز از تب و تاب گذشته افتاده، اما هنوز عده ای آن را دنبال می کنند. به قول میرزا، اگر این چاه برای حاکمیت بهره ای ندارد، برای عده ای نان دارد. گویی مسئولان ستاد با این همایش سالگرد مرگ چنین ایده ای را برگزار می کنند. متاسفانه برخی چهره های آکادمیک هم خواه رودربایستی یا باور به چنین ایده ای در آینده دور به چنین نداهایی پاسخ مثبت می‌دهند.

✅واقعیت این است تمدن سازی در فضای آزادی بیان، تساهل و تسامح، مداراجو و آینده نگر، بی کینه و با گذشت، ارتباطات گسترده جهانی، سرمایه گذاری چند ملیتی، احترام به نخبگان و عالمان، تقویت طبقه متوسط و کاهش فقر، تولید چند محصولی، صلح طلبی، تنش زدایی با نظام جهانی، آگاهی مدنی، جامعه مدنی و شهروند مدار و... امکان‌پذیر است. هر جامعه روحی دارد روح آن باید آزاد باشد تا به شکوفایی برسد. روح دربند نمی تواند به کمال جویی بیندیشد.

✅جامعه ایران در سده چهاردهم خورشیدی، هیچکدام از شرایط ایجابی را برای تمدن سازی نداشته و ندارد. امروز برق و گاز برای مصرف مردم نیست. دارو  نیست یا آن قدر قیمتش گران شده مردم عادی و طبقه ضعیف شده متوسط توان خرید ندارند. درآمد طبقه متوسط حداکثر ۵۰۰ دلار شده و طبقه فقیر حدود ۱۵۰ دلار است؛ اخیرا یکی از استادان برجسته کشور برای خرید داروی ضد سرطان، ماشین زیرپای خود را فروخته و ناگزیر شده برای تداوم درمان منزل مسکونی خود را بفروشد. در این وانفسای تورم و گرانی طبقه فقیر جای خود دارد.

✅ فساد سیستمی فضای کلی جامعه را آلوده کرده و برخی از مسئولان یا فرزندان آنها در فساد غوطه ورند. نهادها ملال آور و ناکارآمد شده و بخش مهمی از ثروت کشور را نابود می سازند. پنهان‌کاری، قاچاق، فساد اقتصاد جامعه را در باتلاق فرو برده، ارزش پول را بی اعتبار کرده است. اخیرا یکی از روحانیان منتقد دولت فعلی با نقل قولی از وزیر نفت اعلام کرده که "ما روزانه از قاچاقچیان ۹میلیون لیتر سوخت می خریم. همان روحانی گفته پس شما قاچاقچیان را می‌شناسید" مسئله این است که به قول احمدی نژاد رئیس اسبق دولت، کیست که" برادران قاچاقچی" را نشناسد. نهادهای انتخابی به ذلت بی قدرتی فروافتاده و عملا ناکارآمد شده اند.

✅ امروز روح ملی جامعه، سرکوب و تحقیر شده و به زوال گراییده و به حیات نباتی رسیده است. تنها اصلاحی عمیق و  طرحی نو می تواند روند زوال آن را متوقف و به مسیر کمال جویی برگرداند. کشوری که بزرگان و دانشمندان بی ارج و منزلت و دانشمندان خودخوانده بر صدر نشسته؛ اقلیت کینه جو بر اکثریت کینه سوز غلبه کرده؛  آگاهان سیاست جو به حاشیه رانده شده و فرصت طلبان ستیزه جو جای آنان را گرفته اند،  نمی توان به تمدن نوین بزرگ اندیشید.

✅ آیا در چنین شرایطی امکان تمدن سازی مقدور است؟ آیا می‌توان با برگزاری همایش های سالانه مردم را بر تمدن سازی قانع کرد؟
آیا می‌توان پندار فردی را به جای بسترسازی تمدنی معرفی نمود؟ آیا می‌توان پندار موهوم را به جای پندار واقعی جا زد؟جستجوی تمدن بزرگ و نوین در ورای مکان و زمان و در ناکجاآباد امری بیهوده است. 
۱۴۰۳/۱۰/۱۰
https://t.me/ishszh48

✍ اسماعیل حسن زاده؛
"بایسته های سیاست ورزی در گرداب دو ماهه":

✅انتخاب دونالد ترامپ همچون زلزله ای جهان را تکان می‌دهد و پیامدهایش، پس از استقرار در کاخ سفید بتدریج خود را نشان خواهد داد. اما برای ما ایرانیان هنوز ملموس نیست. ندای "هریس یا ترامپ هر دو سر و ته یک کرباسند"،" برای ما فرقی ندارد جمهوری خواه یا دموکرات بر کاخ سفید راه پیدا کند"  این گزاره ها یک پیام عینی و قابل فهم دارد؛ یعنی فهمی عینی مبتنی بر منافع ملی نداریم. یعنی ما مردمان جزیره ای دورافتاده در جهان با فرمانروایان خاصی هستیم که اخبار واقعیت های جهان در ما تاثیری ندارد.

✅ملت و فرمانروایان ما باید به خود آیند که درگیری با اسرائیل در دو ماه پیش رو، دیگر روند پینگ پنگی نخواهد داشت. نباید فریب صحبت‌های نسبتا آرام ترامپ در قبال ایران را خورد. نباید فریب تاجر بودن و اجتناب تاجر صفتان از جنگ را خورد. او توسط کارخانه های تولید سلاح های کشتار جمعی و جناح رادیکال ملی گرا و توده های ماجراجو حمایت می‌شود. پاسخ به اسرائیل، روند بحران را حداقل به مدت دو ماه بشدت تشدید خواهد کرد و ممکن است خسارت‌هایی برای کشور وارد سازد که روند توسعه نیم بند آن را بیست سال دیگر، به عقب بیندازد. افراد و رسانه هایی که بر طبل انتقام و جنگ میکوبند، به پیامدهای دیگر جنگ، فکر نمی‌کنند، آنها به شعار می‌اندیشند. میدان جنگ صحنه نمایش، بازی احساسات و شعار نیست.

✅ جنگها اجتناب ناپذیر نیستند. جنگها عمدا آغاز، مدیریت و پایان داده می شوند. جنگها عرصه برد باخت هستند؛ اما سیاست، عرصه برد برد  و سپهر معامله است؛  اسرائیل اشتهای سیری ناپذیر برای شکست دادن ایران با اتکا به قدرت آمریکا دارد. اگر تاکنون آمریکا اقدامات دفاعی برای اسرائیل ارائه می‌داد، از این ببعد کمک‌های تهاجمی خواهد داد.

✅ اکنون بایدن هیچ انگیزه ای برای جلوگیری از تشدید کوتاه مدت جنگ ندارد.  ترامپ هم علاقه ای فراوان به تشدید جنگ کوتاه مدت دارد. پس از تخریب زیرساخت درون مرزی و بیرون مرزی و تضعیف ایران در دو ماه، و در ماه نخست ریاست جمهوری در صدد خواهد بود به وعده های انتخاباتی خود در قبال خاورمیانه عمل کند و قهرمانانه وارد میدان شده، جنگ را پایان خواهد داد.

✅واقعیت این است که وضعیت جبهه مقاومت اصلا مناسب نیست. التهابات داخلی کشور نیز فروکش نکرده، در چنین موقعیتی وارد کردن کشور به جنگی که افق بیرون رفت پیروزمندانه از آن متصور نیست، خردمندانه نیست. پیشوایان ما هم در دوران سخت یا پیشنهاد صلح داده اند یا پیشنهاد صلح ارائه شده را پذیرفته اند. از سیره آنان هیچگاه نمی توان جنگ ابدی بین کفر و  ایمان را،  استنباط و استخراج کرد. اجتناب از جنگ ویرانگر با کمی خردمندی و دور شدن از جنگ طلبان و تامل در پیامدهای جنگ مقدور است. پیروزی ما در این است حداقل در دو ماه پیش رو، در شطرنج اسرائیل بازی نکنیم.

✅ در تاریخ پانصدساله اخیر، توهم نامیرایی مرشد اعظم، توهم شکست ناپذیری شمشیر نادری، توهم امداد ملائک در جنگ دوم ایران و روس، توهم ژاندارم منطقه، مصائب فراوان بر این ملت وارد کرده است. بیایید این بار از سر توهم سخن نگوئیم، جنگ را آنگونه که هست ببینیم. نظام نباید اجازه دهد گفتمان گروه اندک، "بکشیم یا کشته شویم در هر دو حال پیروزیم"، گفتمان " ما می‌خواهیم زندگی کنیم" را به حاشیه براند.

✅ معلوم نیست در میان این تندروها چقدر نفوذی وجود دارد؟ اما از دل منابع تاریخی می‌توان داده هایی بسیار پیدا کرد که نشان می‌دهد نفوذی ها برای پنهان کردن وابستگی خود و فریب افکار فرمانروایان و ملت، شعارهای جذاب داده اند.
جمعه ۱۸/ ۰۸/ ۱۴۰۳
https://t.me/ishszh48

✍  اسماعیل حسن زاده؛
"دختر دانشگاه آزاد،؛ از امر شخصی تا امرسیاسی:

✅ دراغلب جوامع حدفاصل امر شخصی و امر اجتماعی بسیار باریک است. در نظام های سیاسی، امر اجتماعی به آسانی به امر سیاسی بدل می شود. روابط قدرت، به امر اجتماعی شکل می دهد، قدرت نیز امر سیاسی را می‌سازد.لذا هر امر اجتماعی، خواه ناخواه امر سیاسی است.

✅ امر سیاسی بر تخاصم و تمایز استوار است. امر سیاسی، "ما/ آنها"، "خودی/ غیرخودی"، " دوست/دشمن" را می‌سازد. هرچند وجود تمایز در جامعه، به معنی وجود دشمنی و تضاد نیست، اما اگر در چارچوب ایدئولوژیک قرار بگیرد، بشدت سیاسی می‌شود.

✅اسلام سیاسی تولید کننده امر سیاسی است و توانمندی زیادی در تبدیل امر شخصی به امر اجتماعی و به تبع آن به امر سیاسی دارد. زیرا خیلی زود "دیگری" را تهدیدی بر موجودیت "خود" قلمداد می‌کند. بجای اینکه تخاصم و تمایز را به نفع وحدت نفی نماید، آن را برجسته نموده و از تولید و ازیاد "دیگری/دشمن" مشعوف و مفتخر می‌گردد.

✅هرچه دامنه امر سیاسی در جوامع گسترده باشد، به راحتی توسط ضد خود یعنی امر شخصی به چالش کشیده می‌شود. جمهوری اسلامی توانمندی خاصی در تبدیل امر شخصی به امر سیاسی دارد. بنابراین امکان مبارزه با آن نیز فراخ و غیر قابل کنترل است. برای نمونه وقتی یکی از سلبریتی ها حجاب متعارف روسری را به حجاب متعارف چادر تغییر داد. نظام می‌توانست آن را امر شخصی تلقی نماید، اما سریع به امر سیاسی تبدیل کرد. سلبریتی مزبور قدر دید و بر صدر نشست. اما وقتی عکسی از سلبریتی دیگر، بدون روسری منتشر شد بلافاصله امر سیاسی شده حاکمیت واکنش نشان داد، سلبریتی مذلت دید به بند کشیده شد.

✅رویداد "دختر دانشگاه آزاد" نیز با سرعت زیاد، به امر سیاسی تبدیل شد. هرچند نهاد امنیتی دانشگاه و رسانه ها سعی میکنند آن را امر شخصی نشان دهند، و اختلالات روانی ناشی از طلاق را موجب بی حجابی غیر متعارف دانسته اما نتیجه نخواهند گرفت؛ زیرا حجاب در ایران خواه ناخواه، امر سیاسی است. انکار و تکذیب هم مانع تبدیل امر شخصی به امر سیاسی نمی‌شود. چون آگاهانه در مورد نقیض آن، تلقی امر سیاسی شده بود. سیاسی شدن "دختر دانشگاه آزاد" به علت قلبهای مریض یا  رسانه های معاند نیست، بلکه به علت ذات سیاسی حجاب است.

✅اگر حکمران، خردمندانه به تفکیک امر شخصی و امراجتماعی/سیاسی بپردازد، دامنه امر شخصی را گسترش دهد، در موارد مشابه دچار چالش امر سیاسی نخواهد شد. شاید انتقادات رئیس جمهور بر "طرح نور" که در هیجانات تبلیغات از آن به عنوان"طرح سیاه" یاد کرده بود؛ دامنه امر شخصی را گسترش دهد و مانع تبدیل حجاب از امر شخصی به امر سیاسی شود. البته برای رسیدن به آن نیز راه پر فراز و نشیبی در پیش است. معلوم نیست حکمرانی خردمندانه، در پیش رو داشته باشیم.
دوشنبه.     ۱۴۰۳/۰۸/۱۳
https://t.me/ishszh48

✍اسماعیل حسن زاده؛
"از فرسودگی تا تخریب سرمایه روانی جامعه ایران"؛

✅ذهنیت تاریخی از عناصر هویت بخش جوامع امروزی، رابطه تنگاتنگی با روان و روح جمعی ملت‌ها دارد. جهتگیری مثبت و منفی ذهنیت تاریخی به تقویت روان جمعی و به تبع آن افزایش یا کاهش سرمایه روانی می انجامد. در چند دهه اخیر ایران، سرمایه روانی نه تنها تقویت نشده، بلکه دچار فرسایش، تضعیف و تخریب شده است.

✅فرسایش سرمایه روانی جامعه، آثار خود را در تضعیف اعتماد سیاسی به جا گذاشته است. در دو دهه اخیر بازار شایعات و اتهامات بویژه نوکری، خیانت و وابستگی نخبگان و خواص به بیگانگان داغ شده است. شبیه این دوره را می‌توان در دوره اشغال ایران در جنگ دوم جهانی و سقوط دولت ملی مصدق شناسایی کرد.

✅ امروزه بی اعتمادی سیاسی به هیات حاکمه به حدی رسیده است که اگر به دروغ شایعه شود که فلان مقام برجسته جاسوس ک گ ب، سیا یا موساد بوده و هست، جامعه آن را طبیعی قلمداد می‌کند، کوچکترین تردیدی در پذیرش آن به خود نمی دهد. برای توجیه پذیرش و تایید این شایعه، عملکرد و تفکر غیرملی حاکمان را متذکر می‌شود.

✅در یک سال اخیر به ویژه جنگ اسرائیل علیه حماس و حزب الله، روان جمعی ایرانیان به شدت تخریب شده است. نشانه های آن را می توان در دامن زدن به برخی شایعات، اخبار جعلی و بدون مدرک، مشاهده کرد. در هفته های اخیر شایعه اتهام جاسوسی یکی از مقامات امنیتی نظامی مطرح شد، جامعه با طبیعی انگاری، از کنارش گذشت؛ حتی زحمت تجسس بیشتر و درک واقعیت را بر خود نداد و آن را امر مسلم پنداشت.

✅درگیری پراکنده نظامی با دولتهای دیگر، در دوره تخریب روان جمعی به مصلحت نیست. چون اکثریت مردم تمایلی به حمایت از جنگ نخواهند داشت. همان گونه که در پایان هشت سال جنگ عراق علیه ایران، به فرسایش روان جمعی و خستگی از جنگ رسیده بود، امروزه نیز شرایط به شدت نامساعد است. شایعه شلیک موشک به پاکستان در تعقیب جیش العدل و دست داشتن دولت جمهوری آذربایجان در حمله اسراییل به گوش می رسد.  حتی روان جمعی تخریب شده، درگیری ایران و اسرائیل را رویکرد مشترک دو دولت متخاصم برای خدمت به نظام سلطه ارزیابی می‌کند. روان جمعی تخریب شده به شایعات بیش از اخبار واقعی توجه می‌کند.

✅رسانه ملی در تخریب روان جمعی نقش یگانه ای دارد. فرصت دادن به مجریان بیسواد و فرصت طلب و دعوت شخصیت های کوتوله  برای اظهار فضل و شجاعت، مشکل ساز شده است. اخیرا مجری از مهمان موسسه رویان می‌پرسد آیا ممکن است ترور سیدحسن نصرالله براثر تزریق واکسن کرونا باشد؟ متاسفانه مهمان بیسواد سیاسی حرف او را تایید می‌کند. چرا رسانه ملی نمی‌خواهد بپذیرد ترورهای اخیر، ناشی از نفوذ در ساختار امنیتی ایران و حزب الله بوده که از طریق نیروی انسانی، الکترونیکی و دیجیتالی صورت گرفته است. وقتی رسانه ملی امری به این روشنی را پنهان می‌کند، چرا نباید انتظار تخریب روان جمعی را داشته باشیم. اگر اینها واقعیت است پس آنان قادر به هرکاری هستند. آیا تخریب روان جمعی توسط رسانه ملی، آگاهانه است یا ناآگاهانه؟ مساله دیگری است. آیا با پنهان کردن واقعیت ها، مشکل حل میشود؟

✅ تمایل بخشی از جامعه، برای تضعیف حاکمیت، نشانه خوبی نیست. این دسته ادعا می‌کنند دولت تمامیت خواه مقتدر در عرصه خارجی، مانع هر گونه تغییر و اصلاح روندهای جاری درون جامعه خواهد شد. مخالفان براین باورند که امکان هرگونه گشایش منطقی به دور از هیاهو،  در داخل ممکن نیست؛ این دسته معتقدند، مداخله محدود خارجی می‌تواند در ساختار یکپارچه قدرت سیاسی گسست ایجاد کند و این را به نفع مردم و دموکراسی ارزیابی می‌کنند. هرچند این تحلیل پشتوانه تاریخی ندارد و اغلب از زبان سیاسیون تاریخ نخوانده جاری می‌شود، البته نمی‌توان انتظار داشت همه افراد، تفکر سیاسی خود را بر منطق روند تاریخی ارائه دهند. این نگاه برخی از مخالفان است، اما متاسفانه پیروانی در داخل کشور نیز دارد.

✅ روان جمعی بر آمده از ذهنیت تاریخی تحقیر شده، هنوز روسیه را به عنوان دولت فریبکار می‌شناسد و از اینکه نظام، توجه به شرق را جایگزین منطق پیشین انقلاب یعنی بیطرفی و تعادل در نظام جهانی کرده، انتقاد دارد. در وضعیت تخریبی باید با عقلانیت مادی یعنی تامین منافع کشور پیش رفت. شعارهای برآمده از ایدئولوژی دهه ۵۰ و ۶۰ نمی‌تواند انسجام اجتماعی و سیاسی ایجاد کند. اگر دغدغه دفاع از منافع ملی داریم تنها قدرت موشکی کفایت نخواهد کرد؛باید دل مردم را بدست آورد. شعار  و دروغ کارآمدی خود را در این زمینه از دست داده است. عفو عمومی، اعتماد به مردم، احترام به خواسته های آنان، ارائه آزادی های مدنی و سیاسی، بهبود وضعیت اقتصادی و... مقدمه وفاق و آشتی ملی خواهد بود.کشتی در حال به گل نشستن دولت جدید نیز نه تنها روزنه گشایی نخواهد کرد، بلکه شکست آن، ته مایه های امید را از بین خواهد برد.
پنجشنبه ۱۴۰۳/۰۸/۱۰
https://t.me/ishszh48

اسماعیل حسن زاده:
    "واقع گرایی در سپهر سیاسی ایران پسا انتخابات ۱۴۰۳"؛

✅سیاست میدان بده بستان و بازی برد برد است؛ همانگونه که در عالم سیاست دوست و دشمن دایمی نیست. سیاست در ایران کمی پیچیده است. الیگارشی مالی، نظامی، امنیتی، دینی و قدرتمندی فوق العاده نهادهای انتصابی بر پیچیدگی مساله افزوده است. بدون محدودسازی منافع الیگارشی و نهادهای انتصابی نمی‌توان توسعه را پیش برد. جامعه برای رسیدن به توسعه پایدار باید، هزینه بدهد تا زمان بخرد و جامعه مدنی را تقویت نماید. چینش فهرست وزیران نشان داد که سیاست در ایران در مسیر پیشین خود پیش می‌رود و انتخابات تغییری در مسیر اصلی آن ایجاد نکرده است. اما امکان اندکی فراهم شده است.

✅ انتقادات فراوان ایجابی و سلبی توسط اصلاح طلبان و تحول خواهان درباره فهرست وزیران در فضای مجازی شده است: ۱-گروهی از رای دادن خود پشیمان شده و معتقدند پزشکیان بر اعتماد رای دهندگان خیانت می کند. ۲- گروهی دیگر معتقدند پزشکیان، قالیباف یا جلیلی دیگری است که ادبیاتش فرق می‌کند و فهرست هم پیامد این تفکر است. ۳- گروهی هم بر این باورند که از شعارهای وفاق ملی پزشکیان همین در می‌آمد و او از پیش باور بر وفاق ملی را مطرح کرده و بدان عمل نموده است. از دو جناح اصول گرا(۹ نامزد) و اصلاح طلب و کارگزار(۱۰ نامزد ) برای وزارت معرفی کرده است.دیدگاه من به دسته سوم نزدیک است.

✅پزشکیان قهرمان توسعه و ناجی ایران نیست. او امیرکبیر، مصدق و فاطمی هم نیست، او خودش هست. برای گرم کردن انتخابات وارد عرصه شد و خود را ذوب در ولایت معرفی کرد(سخنرانی دانشگاه تهران)، تا آنجا که سپهرسیاست اجازه داده، بازی کرده و واقع گرایی پیشه نموده است. او خود را اصلاح طلب اصولگرا به عبارتی اصلاح طلب مشروط معرفی می کند. او عدالت را در عرصه انتخابات مطرح کرده که  پیشتر و پررنگتر از آن را محمود احمدی نژاد مطرح کرده بود. عدالت شعار اصلاح طلبان، اصولگرایان و بالاتر از همه انقلاب اسلامی است که نه تنها تاکنون بدان نرسیده بلکه آن را به پای امنیت قربانی کرده اند؛ البته از امنیت نیز طرفی نبسته است.

✅ رویکرد انتقادی بیش از اینکه متوجه فهرست وزیران باشد، باید  پیگیر مستمر ودایمی شعارهای عینی پزشکیان( رفع فیلترینگ، جمع آوری طرح نور و تنش زدایی و برجام) باشد. ایجاد تاخیر تاریخی در  حاکمیت جلیلیون پیامد مهمی است بدست آمده است. قطعا فهرست صددرصد اصلاح طلبانه پیشرو و تحول خواه از تیغ نهادهای امنیتی نمی‌گذشت یا در مجلس زمین گیر می‌شد. هسته سخت قدرت، محافل و مافیاها، دولت سایه و منتفعان از ثروت اجازه چنین کابینه را نمی‌دادند. ایشان  با انتصاب عارف اصلاح طلب محافظه کار برای معاونت، با زبان رسا اعلام کرد که با نظام سر جنگ ندارد.

✅ پزشکیان با این فهرست، می تواند قالیباف را با خود همراه کند؛ می‌دانیم او نقش غیرمستقیمی در پیروزی پزشکیان داشت و به بیت نزدیک و محرم رهبری است. مرد چرخش های ۱۸۰درجه است. او زخم خورده پایداریان است؛ زبان آنها را بهتر می‌فهمد و ابزار کنترل آنان را دارد. اصلاح طلبان در انتخاب ریاست مجلس با او همکاری کرده و نتیجه اش را در انتخابات ریاست جمهوری‌ دیدند. باید صلاحیت وزیران با کمترین مشکل روبرو شود. پزشکیان برای رفع فیلترینگ، متوقف ساختن طرح نور، تنش زدایی و برجام به او نیاز دارد. آیا بدون نظر مساعد مجلس می‌توان قانون جامع راهبردی را دور زد؟ قطعا خیر. رئیس جمهور یک پنجم قدرت را آن هم به صورت مشروط در اختیار دارد.

✅واقعیت آن است که رهبر با توجه به قانون اساسی و تجربه چهل ساله اش به عنوان مقام اول و دوم، نظارت بر  برخی نهادهای مالی، امنیتی، قضایی و نظامی نقش فوق العاده در ساختار قدرت دارد. بر چه کسی پوشیده است چند وزارت خانه کلیدی مانند اطلاعات، خارجه، کشور، دفاع و  ارشاد بدون نظر او معرفی نمی‌شود. بدون تایید رهبری هیچ رویدادی بنیادی در توسعه مسائل داخلی و خارجی روی نمی دهد. حتی   مسعود پزشکیان و جواد ظریف نیز بدون اجازه ایشان کاری نمی‌کنند و نخواهند کرد.

✅ استعفای جواد ظریف ضربه جدی بر پیکر دولت پزشکیان نخواهدبود. زیرا بنطرم او آگاهانه از ادامه همکاری از دولت پزشکیان کنار کشید. استعفای او از واقع گرایی سیاسی و شناخت ساختار قدرت ایران نشات گرفته است.او نشان داد قدرت طلب نیست و مجاهده برای پیروزی اصلاح طلبان باور سیاسی اش بوده است. به نظرم ظریف وظیفه ملی اش(ممانعت از قدرت گیری بنیادگرایان) را انجام داده است. شاید تداوم حضورش بر آینده دولت و روند توسعه تدریجی آسیب برساند و قطعا چنین می شد. آمدن و رفتن او از خودگذشتگی و ایثار بود. او باید بدون آسیب برای توسعه سالهای آتی بماند و نقش سازی کند. البته این نظر ناظر بر قهرمان سازی نیست، چون عصر قهرمانان به پایان رسیده، اما هنوز کارگزاران نقش ساز هستند.
۱۴۰۳/۰۵/۲۳
https://t.me/ishszh48

Telegram

نقد و نظر

اسماعیل حسن زاده عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه الزهرا(س)

✍اسماعیل حسن زاده؛
"نامتوازنی قدرت اهل شمشیر و اهل قلم؛ نظامیان و دیوانیان"(۲)

✅ در دوره پیشامدرن، نظامیان به دلیل خاستگاه قبیله ای حکمرانان و نیاز آنان به قدرت نظامی، دست برتر داشتند. در معدود دوره های تاریخی، بنابه ضرورت و نیاز جامعه به توسعه و اصلاحات، دیوانیان با "قدرت قلم" غلبه می یافتند، اما بزودی موقعیت خود را با خشونت به نظامیان واگذار می کردند.

✅ در دوره جدید، با قدرت گیری رضاشاه با ماهیت نظامی و تداوم آن در دوره محمدرضاشاه، برتری نظامیان پی گرفته شد. نظامیان طبقه اجتماعی مشخصی را تشکیل دادند که در مجتمع ها و شهرکهای مستقل با امکانات کامل، بیمه مخصوص، حقوق بالاتر با کمک‌های غیرنقدی، وام‌های ویژه، مدارس ویژه، امکانات تفریحی، اوقات فراغت ویژه و...زندگی می کردند. نظامیان رده بالا از رانت‌های خاص نیز برخوردار می شدند. اما محمدرضاشاه اجازه نداد آنان به عنوان شخصیت حقوقی وارد سیاست، بازار کار و صنعت و خدمات شوند.

✅ در دوره جمهوری اسلامی انتظار می‌رفت خاص خواری نظامیان و تبعیض موجود رفع شود، اما با وقوع جنگ تحمیلی همه انتظارات برباد رفت، جامعه ایران را بیش از پیش به سوی نظامیگری سوق داد، حتی غلیظ تر و پر رنگتر و مشهودتر از دوره پهلوی؛ ارزش‌ها و نمادهای نظامی از کتاب‌های درسی تا خیابان و کوچه هاگسترده شد و به ارزش‌های حتمی احترام بدل شدند. شاید در دوره جنگ غیر از این هم انتظاری نمیرفت. 

✅با پایان جنگ، نظامیان برای خود ماموریت جدید حضور در تمامی عرصه ها را تعریف نمودند و حضورشان در سیاست را نیز در دوره پساجنگ با استدلال  دفاع از انقلاب و ضرورت انکارناپذیر مسجل ساختند. بتدریج گلوگاه انتخابات یعنی تاییدیه داوطلبان را نیروی انتظامی و بعد اطلاعات سپاه در اختیار گرفتند. در کنار آن با ایجاد سازمان‌های سازندگی پروژه های زیربنایی، مخابرات، تجارت، صنعت و نفت را صاحب شدند. در برهه هایی نیز برای تصاحب مناصب نهادهای انتخابی یعنی قوه مقننه و مجریه خیز برداشتند. گاهی کامیاب و گاهی ناکام بودند. آنچه مسلم است اینکه نظامیان در ایران امروز به قدرت بی همتا تبدیل شده اند.

✅ آنان از نظر تشکیلاتی، مجزا از دولت‌ها و مجالس منتخب هستند و هیچ قانونی آنان را پاسخگو در برابر نهادهای منتخب نکرده است. حتی رئیس جمهور کشور نیز نمی‌تواند مقام دون پایه نظامی را توبیخ یا مورد سوال قرار دهد و هیچ ابزاری برای اعمال اراده خود بر آنها را ندارد. اما یک مقام نظامی و حتی دون پایه ترین مقام امنیتی می‌تواند وزیر یا رئیس جمهور را دچار مشکل سازد. در قانونی ترین و ابتدایی ترین گام آنها توان اعمال نفوذ در استعلام  صلاحیت  مقام معرفی شده را دارند و هیچ مقامی نیز به اسناد و مدارک استعلامات آنها جز خودشان دسترسی ندارند. هر زمان بخواهند می توانند صلاحیت منصب داری آنان را سلب کنند.

✅ تجربه تاریخی نشان می‌دهد اصلاحات در جامعه که ناترازی قدرت بین دیوانیان و نظامیان به نفع نظامیان بوده، تحقق نیافته و یا در مراحل نخستین، محدود و نابود شده است. رئیس جمهور پزشکیان، با این ناترازی مواجه است و تا زمانی که نسبت قدرت نظامیان و دیوانیان به تراز و تعادل نرسد، اصلاح ساختارها دشوار خواهد بود. آمدن و رفتن رئیس جمهور تاثیری در تاکتیک‌ها و استراتژی آنها ندارد. برای همین وقتی رئیس جمهور طرح نور را طرح سیاه معرفی میکند، آنها با قدرت تداوم گشت ارشاد/طرح نور را مطرح می‌کنند. وقتی نیروی نظامی خطا کند،  تا زمانی که به جامعه درز نکرده و تحت فشار افکار عمومی قرار نگرفته باشند، خطا را اعلام نمی کنند، چون معتقدند، اعلام آن نیروی نظامی را تضعیف می کند، تحت فشار افکار عمومی اعلام می‌کنند فرد خاطی تنبیه شد، هیچ مقام دیوانی حق پرسش از چند و چون مجازات ندارد. درحالی که وقتی مقامی دیوانی خطایی بکند باید نظامیان و امنیتی ها مدارک و اسناد تخطئی را گرد آوری و تحویل قوه مقننه بدهند. بین نهادهای نظامی و قضایی و سازمان‌ زندان‌ها  رابطه سیستمی وجود دارد. حتی محافظت از مقامات دیوانی و قضایی نیز در اختیار نظامیان است.

✅البته از رئیس جمهور که اختیاری در قوای نظامی و امنیتی ندارد، نمی‌توان انتظار داشت، نظامیان را از کف خیابان به پادگان‌ها برگرداند، حتی متوقف کردن گشت ارشاد/طرح نور نیز با دستور او ممکن نیست؛ بلکه باید با خواهش و تمنا از مقامات نظامی یا فرمانده کل قوا چنین امری را جا بیندازد. اگر فرمانده کل قوا بر ضرورت اصلاحات یقین پیدا کند، می‌تواند به خروج نظامیان از سیاست و صنعت و...دستور دهد؛ این هم امری دشوار و تا حدی ناشدنی است؛ چون اگر نظامیان احساس کنند منافع صنفی و شخصی شان به خطر افتاده، قدرت ایستادگی در برابر همه مقامات را دارند. قانع سازی آنان برای عدم تصاحب مناصب دیوانی امری دشوار است. امروزه تقویت دیوانسالاری یک ضرورت است.
۱۴۰۳/۰۵/۲۰
https://t.me/ishszh48

Telegram

نقد و نظر

اسماعیل حسن زاده عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه الزهرا(س)

✍  اسماعیل حسن زاده؛
دشواری‌های پزشکیان در مدیریت دولت: مشکل گردش نخبگان(۱)؛

✅ حاکمیت جمهوری اسلامی در طول ۳۰سال اخیر، موفق به تربیت نیروی جوان  برای مدیریت کشور نشده و گردش نخبگان در آن با مانع روبرو شده است. "نسل جوان انقلاب مهمترین مانع برای تجربه اندورزی جوانان امروزی است." سن مقامات قضائی، کشوری و لشکری بین ۶۵ تا ۹۸ سال است. مثلا در ریاست شورای نگهبان از اول انقلاب تاکنون هیچ تغییر مدیریت و تفکر روی نداده است.  گردش نخبگان در بین مقامات انتصابی وضعیت بدتری دارد.

✅ پیروزی مسعود پزشکیان روزنه امید اندکی در نخبگان حاشیه ای یا منتطر و مردم عادی ایجاد کرد. اما او نیز تاکنون موفق نشده مشکل جوانگرایی در حوزه دولت را حل کند؛  البته در وضعیت فعلی کشور شدنی نیست. مثلا  اگر وزیر یا استاندار و فرماندار  ۴۰ ساله در برابر امام جمعه ۷۰ ساله یا رئیس قوه ۶۷ ساله یا رئیس شورای نگهبان ۹۸ ساله قرار گیرد، چه حرفی برای گفتن خواهد داشت؟ استدلال و راهکار وزیر جوان را با این جمله "هنوز شما به دنیا نیامده بودید ما فعالیت انقلابی می‌کردیم." عقیم خواهند ساخت. پدیده مادام العمری در مدیریت برخی مقامات انتصابی، جلو هرگونه پویایی و گردش مقامات انتخابی را می گیرد.

✅ متاسفانه بجای اینکه، بالاتر رفتن سن مسئولان راموجب انجماد ذهن، ناتوانی جسم و عدم پویایی در مدیریت بدانیم، با تجربگی و مهارت نام نهاده ایم. به نظر می‌رسد حاکمیت ایران به نوعی به محافظه کاری عملی گرفتار شده که فعلا سعی دارد واکنش جامعه و رویدادهای احتمالی را عقب بیندازد. حاکمیت گرفتار سیاست" روزمره گی" شده است و سیاست مشخص برای گردش نخبگان ندارد. تا زمانی که نظام سیاسی به سوی تحزب نرود، نباید انتظار گردش نخبگان را داشت. تا زمانی که طول مدیریت همه مقامات در کشور مدت دار نشود، از شایسته سالاری نمی‌توان سخن گفت.

✅واقعیت آن است که تنها مرگ، جوانان انقلاب را از مناصب جدا خواهد کرد. برای آن هم، زمان طولانی،  انتظار و صبر ایوبی لازم است؛ گسست موجود بین مسئولان رده بالا و نسل جوان ریشه در منصب پرستی جوانان انقلاب دارد. این روند امکان تربیت مدیران جدید را از جامعه سلب کرده و حاکمیت را گرفتار نوعی ناترازی وزن  مقامات و مشکل ساختاری کرده است.

✅ مشارکت دادن نخبگان اصولگرا، ساختار و عملکرد دولت جدید را دچار تناقض خواهد کرد. این مساله هم حامیان اصلاح طلب را ناراضی خواهد ساخت و هم، نظر اصولگرایان را جلب نخواهد کرد. زیرا بنیاد تفکر اصولگرایی بر تمامیت خواهی است نه مشارکت جویی و همکاری؛ دعوت از پرویز فتاح و عدم پذیرش دعوت، نشان می‌دهد که اصولگرایان نیز تمایلی بر مشارکت در دولت پزشکیان ندارند. زیرا می‌دانند تصمیم سازان اصولگرا و بنیادگرای پایداری، بر دشمنی با دولت اصلاح طلب  مصمم هستند و شکست آن را پیگیری خواهند کرد.  در ساخت ذهنی اصولگرایان اعم از نظامی و سیاسی، اصلاح طلبی مساوی با کفرگویی، غربگرایی، بی دینی و خیانت و غیره است. تحلیل‌های روزنامه کیهان و برخی فقهای مجلس خبرگان این مساله را نشان می‌دهد. نخبگان اصولگرا حضور در نهادهای انتصابی وابسته به  رهبری و سپاه را بر مشارکت در دولت پزشکیان ترجیح می‌دهند. دوست دارند سالهای انتظار برای کسب مجدد قدرت در دولت در این نهادها مشغول باشند.چون عملکرد آنان در این نهادها از انتقاد، نظارت  و بازرسی دور است و آزادی عمل زیاد و پشتوانه قدرت قوی‌تری دارند.

✅ نخبگان اصولگرا به لحاظ فکری و جناحی نمی‌توانند با تیم اکثرا اصلاح طلب پزشکیان کنار بیایند. مگر می‌شود تفکر تمامیت خواه موقتا خود را طرفدار وفاق ملی بداند؛ زیرا آنان بنیاد تفکر دولت اصلاح طلب را قبول ندارند. حتی اگر کسی هم پیدا شود، در طول مدیریت و وزارتش  باید دوروئی پیشه کند و نفاق بورزد. مثلا اگر بر دولت، وزیر کشور نظامی تحمیل شود، او از رئیس جمهور تبعیت نخواهد کرد؛ چون منتخب او نیست، بجای اجرای برنامه های دولت به اجرای منویات هم فکرانش خواهد پرداخت. وزیر  نظامی بویژه وزیر کشور نظامی تداوم همان راه خسارت بار پیشین خواهد شد. 

✅ واقعیت آن است افزودن چند وزیر اصولگرا، نه دولت پزشکیان را دولت وفاق ملی خواهد ساخت، و نه جلوی مشکل تراشی آنان خواهد گرفت و نه  گردش نخبگان را به وضعیت مطلوب خواهد رساند. به نظرم، رئیس جمهور بیش از اینکه وقت خود را به جلب نظر اصولگرایان تلف سازد، باید این هوشیاری سیستمی را ایجاد نماید تا جوانان اصلاح طلب در معاونت ها، مدیرکلی و شوراها حضور یابند تا فرصت کسب تجربه برای دور دوم فراهم شود.
در دور بعدی معاونان و مدیران فعلی به مقامات بالاتر ارتقا یابند. ظاهرا  دولت پزشکیان فعلا تمایل دارد محافطه کارانه پیش برود.
۱۴۰۳/۰۵/ ۱۶
https://t.me/ishszh48

Telegram

نقد و نظر

اسماعیل حسن زاده عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه الزهرا(س)

✍اسماعیل حسن زاده؛
"میراث خون اسماعیل: گام بلند فلسطین برای استقلال":

✅در دو روز اخیر تحلیل‌های مختلف پیرامون ترور اسماعیل هنیه رهبر سیاسی حماس، توسط تحلیلگران ایرانی و خارجی ارائه شده و اغلب آنها بر تشدید درگیری‌ها و جنگ منطقه ای تاکید دارند. چه ایران پاسخ بدهد و چه منتظر فرصت دیگری برای جبران این جسارت اسرائیل باشد، فلسطین با "خون اسماعیل" به وحدت خواهد رسید و بزودی استقلال خود را بدست خواهد آورد‌.

✅  ترور همیشه به جنگ منجر نمی‌شوند. گاهی راه را برای صلح و ثبات می گشاید. اسرائیل که خشن ترین و وحشیانه ترین کشتار انسانی را در غزه فلسطین و ضاحیه لبنان انجام می‌دهد با کشتن یک رهبر سیاسی یا فرمانده جنگ، پیروز میدان نخواهد بود. چون ترور نشانه شکست سیاست جنگی است. اسرائیل می‌داند با کشتن هنیه و فواد شکر مقاومت متوقف نخواهد شد. چون مقاومت نبرد نظامی نیست بلکه نبرد اندیشه و هویت جویی انسان های مظلوم است. با این ترور جهان بیش از پیش بر ضرورت صلح و پایان کشتار تاکید خواهد کرد.

✅ اگر به تاریخ منطقه نگاه کنیم ترور احمدشاه مسعود در افغانستان و ترور آیت الله حکیم در عراق، نه تنها مقاومت این دو کشور را متوقف نکرد بلکه خون این مجاهدان بر صلح بزرگ و تشکیل دولت جدید انجامید. تا یعقوب، یوسف خود را فراموش نکرد، بدان نرسید. دیروز فلسطین " اسماعیل" خود را از دست داد، قطعا صلح و استقلال فلسطین بدست خواهد آمد. گاهی برای دستاوردهای بزرگ، قربانی های بزرگی نیاز است. فلسطین با تقدیم بیش از چهل هزار شهید و خون رهبر سیاسی حماس، بیش از پیش به استقلال خود نزدیک شده است.

✅ ترور هنیه در ایران، درسی فراموش نشدنی و پیامدی بزرگ برای ایرانیان دارد. حاکمیت باید در نظام امنیتی خود تجدید نظر کند. این تجدید نظر بدون پشتوانه مردمی، کفایت مالی، توسعه یافتگی، مقبولیت مردمی، مشروعیت سیاسی و... امکان پذیر نخواهد شد. ترور شهید فخری زاده و شهید هنیه توسط اسرائیل، دزدیدن اسناد هسته ای از اصفهان، بمب گذاری کرمان و دهها عملیات تروریستی نشان می‌دهد نظام امنیتی دارای گسست هایی است. چه این عملیات تروریستی با پرتابه، پهپاد، انتحاری و... باشد، نشان می‌دهد نفوذ در ساختار امنیتی کشور وجود دارد که چنین عملیاتی رویداده است. در زمان جنگ، نمی‌توان نظام امنیتی را تقویت کرد. تقویت نظام امنیتی، دستاورد دوران صلح است.

✅ انتقام سریع گاهی ممکن است بازدارندگی ایجاد کند، گاهی نیز به جنگ یا تخریب گسترده می انجامد. بدیهی است اسرائیل این ترور را برای جلوگیری از پیشرفت تفکر رئیس جمهور جدید مسعودپزشکیان در صلح خواهی و ثبات جویی انجام داده است. کشیده شدن پای ایران به یک درگیری نامنظم و مقطعی، کشور را بیش از پیش منزوی و اقتصاد آن را نابود کرده، خسارت وارده بر کشور را افزون خواهد ساخت. اسرائیل از حمایت بی چون چرای آمریکا و اروپا مطمئن است و آمریکا نیز تشدید درگیری( نه جنگ تمام عیار) بین اسرائیل و ایران را برای تضعیف بیش از حد ایران و نابودی امید تازه ایرانیان دنبال می‌کند.

✅ روسیه نیز خواهان جنگ یا درگیری مستمر و بزرگ در منطقه جهت انحراف افکار عمومی دنیای غرب از مساله اوکراین است. بازی روسیه با منافع ایران در سوریه بسیار واضح است. روسیه با اسراییل روابط بنیادین دارد. بخش مهمی از اسراییل مهاجران یهودی روسی است که هنوز روابط مناسبی با کشور پیشین خود دارند. تا شهادت قاسم سلیمانی بعلت همراهی روسیه خسارت وارده به نیروهای ایرانی در سوریه اندک بود. اما در دوره پساسلیمانی روسیه منافع خود را دنبال میکند،خسارت ایران افزایش مضاعف یافته است.

✅ملت و حکومت ایران برای حفظ منافع خود نباید به خواست شرق یا غرب توجه کند. باید ببینند منافع در انتقام است یا انتظار؛ توسعه نیازمند ثبات، وفاق و محبت بین ملت و حاکمیت در داخل است. حاکمیت نباید ملت را رقیب و دشمن خود بداند، باید خواست ملت را در نظر بگیرد. برای شکست دادن اسرائیل دشمن شماره یک، نیازمند کسب افکار عمومی ایرانیان و جهانیان است. وجود اسرائیل مقتدر با دشمن سازی مداوم همراه است. وقتی ایران  مسیر رویارویی خود را تغییر دهد و بر ملت محبت ورزد و خواست آنان را در دستور و برنامه خود قرار دهد، اسرائیل شکست خواهد خورد. واقعیت آن است جنگ موشکی اسرائیل را ازپا در نخواهد آورد، بلکه ایران متحد و متفق، ایران توسعه یافته و پرنفوذ در منطقه و جهان، آن را از پا درخواهد آورد.

✅همسایگان ما از عرب و غیر عرب نیز به ظهور ایران قوی با روابط حسنه بین حاکمیت و ملت علاقه ای ندارند. حتی آنان تشکیل دولت فلسطین را نیز از اولویت سیاست خارجی خود خارج کرده اند. آنان ایرانی ضعیف و آشوبناک را خواستارند. فعالیت محافظه کارانه آنان در مساله غزه و لبنان این امر را نشان می‌دهد.تامل و تفکر در نحوه انتقام مساله جدی است که هوشیاری می‌طلبد. ۱۴۰۳/۰۵/۱۱
https://t.me/ishszh48