گوش‌های من چیزهایی را می‌شنوند که دیگران قادر به شنیدنش نیستند. و چیزهای کوچک و دوری که مردم معمولاً نمی‌توانند ببینند را می‌بینم. این حس‌ها ثمره یک عمر آرزوست، آرزوی نجات پیدا کردن، آرزوی به کمال رسیدن. همانطور که دامن برای تکان‌خوردن به باد نیاز دارد، من هم از چیزهایی تشکیل شده‌ام که همه‌شان متعلق به من نیستند. گردنبند مادرم را به گردنم می‌آویزم و کتاب‌های پدرم را می‌خوانم. این منم، همانطور که گل نمی‌تواند رنگش را انتخاب کند، ما هم تماماً مسئول چیزی که از آب در‌می‌آییم نیستیم. وقتی این را بفهمی آزاد می‌شوی، و به بلوغ رسیدن یعنی آزادی.

به نظر می‌رسد که وجودم احتیاج شدیدی به آغشته‌شدن در نوری دارد‌. در انتظار دورهٔ بلوغی جدید. آه! ای کاش به چشمانم دید تازه‌ای ببخشم و آلودگی کتاب‌ها را از آن بشویم و بیشتر به این آسمان آبی که می‌نگرند شبیه گردانم. آسمانی که امروز سراسر روشن و درخشان است.

از اول آبان Twin Peaks رو شروع کردم و واقعاً بهترین تصمیم ممکن.?

یکی دیگر از هراس‌های من این بود که مبادا زندگی شبیه ادبیات از کار در نیاید. ‏و بعد یکی از تسلی‌هایم این شد که چه خوب! دست‌کم ادبیات مانند این زندگی نیست.

کمتر از صد صفحه از "جان شیفته" مونده و منم دارم رسماً باهاش تموم می‌شم.

کمتر از صد صفحه از "جان شیفته" مونده و منم دارم رسماً باهاش تموم می‌شم.