نتایج بیست و دومین انتخابات کمیته‌ی ناظر بر نشریات دانشگاه شیراز

آقای محمد علی فلاحی ۲۴ رای
(به نمایندگی از انجمن فرهنگ و سیاست و انجمن های علمی)
آقای حسین حق‌گو ۲۴ رای
(نماینده ی بسیج دانشجویی)

آقای مجید یاری ۲۳ رای
(نماینده ی انجمن فرهنگ و سیاست)
آقای محمد حسین نسیمی ۲۳ رای
(نماینده ی جامعه ی اسلامی)

خانم مینا رستگار ۲ رای
(نماینده ی انجمن وفاق و توسعه)
خانم فاطمه هاشمی کشکویی ۲ رای
(نماینده ی انجمن وفاق و توسعه)

از همکاری و اعتماد شما مدیرمسئولان فرهیخته ی دانشگاه شیراز بابت انتخاب و رای دهی به دو نماینده ی انجمن فرهنگ و سیاست سپاسگزاریم.

امید داریم که در ادامه ی این مسیر صدایی رسا برای مطالبات شما بزرگواران در کمیته ی محترم ناظر بر نشریات دانشگاه باشیم.

متاسفانه در این انتخابات شاهد کارشکنی های بسیاری از جانب تشکل‌های همسو در دانشگاه شیراز بودیم که این آزادی خواهی ها در ظاهر و قدرت طلبی ها در باطنشان نتوانست خدشه‌ی جدی به اراده‌ی ما در پیگیری این مسیر وارد سازد.

باشد که قلم ما ابزاری صلح آمیز برای جهان و جهانیان قرار گرفته و آگاهی و فرهیختگی به عنوان ملاک های شایستگی نهادینه شود.
@farhangosiasat

متن سخنرانی :

انجمن فرهنگ و سیاست علی رغم عدم تمایل برای حضور در این برنامه به علت اطاله ی بیش از اندازه ی تغییرات دانشگاه و استمرار وضعیت نابه سامان و طاقت فرسای پیشین امروز متنی را در باب روز دانشجو و رسالت این نقطه ی عطف تاریخی قلم زده است که ان را قرائت خواهم کرد که به هیچ عنوان به معنای به رسمیت شناختن وضع فعلی مدیریت دانشگاه شیراز نیست و نخواهد بود.
و در همین راستا از عدم حضور معنادار استاندار محترم فارس در این برنامه تشکر به عمل می آوریم.

امروز روز دانشجوست؛ سکانسی از سه لکه خون بر دامان استکبار و استبداد و استرداد.
که حالا دیگر از تمامی این مفاهیم والای آزادی خواهی در دانشگاه، تنها و تنها همان گردن هایی مانده که همه ساله به حراج تیغ ها در می آیند؛ با آرمان های بزرگتر گردن‌‌ها و برای حفظ ایدئولوژی های سخیف و کوچکتر گردن زن ها.

در وصال با تاریخ معاصرمان است که درمی یابیم چقدر از آنچه می بایست باشیم دورمان کرده‌اند. حداقل در ۱۷ شهریورها، ۱۶ آذرها و در ۱۸ تیرها رسالت آنهمه جوان بر خاک افتاده، همان «سینه سرخانِ سینه بر سیخ و بیست و دو سالگان سینه بر سنگ» پرواضح بود. آنها سنگ‌فرشی شدند بر راه استقلال و استقلال خواهی تاریخ ایران، تا مام وطن فرزندان جسورتری بزاید. نمی دانستند که ما را همه روزه در خود می میرانند و لکه های خون برایمان عادی تر از آن می شود که برای هرکدام بزرگداشتی بگیریم و بر سوگ اینهمه جانِ به ستم مرده بنشینیم.

به مرور یادمان می رود که هرکداممان آخرین بار کجا مردیم؛ آخرین فریادمان را پشت کدام تریبون کشیدیم؛ آخرین بار کدام یک از هم بازی ها نئشمان را بر کوچه های کودکی مان به دوش کشید، و آخرین سیگارمان را با فندک کدام یک از رفیق هایمان، قبل از آخرین کلاسمان روشن کردیم و دست در دست هم رفتیم تا جهان را با هرآنچه در چنته داشتیم متحول کنیم.

اینها به ظاهر دانشگاه را سیاسی می خواستند و چنان سیاست زده اش کردند که هرگز نفهمیدند آنان که جانشان برای این خطه خاک در می رود، همان هایی هستند که در کودکی خودکار لای انگشت های کوچکشان شکاندند و حالا در اوج جوانی، قلم در گلویشان می‌شکنند و شعارهایشان را در خیابان ها...

چه حیف است سرزمین آدم دست نااهلانی بیفتد که بویی از وطن پرستی در مشام لاش خورشان نپیچیده و جز سیطره ی ناشایسته سالاری درسی نخوانده اند. آنان که یک شبه ایران را به عنوان ارث پدری زیر پاشان تاختند، دانشگاه را از هرآنچه سرمایه ی اجتماعی، محتوای علمی، آزادی بیان و گفتگوی مسالمت آمیز بود تهی کردند. صدرحمت به اسکندر و چنگیزخان و مسببان ترکمانچای و گلستان.

ایرانِ من، ای آنچه از دل جنگ ها و انقلاب ها سربلند و پا برجا سربرآوردی، ای سرزمینی که خائنانِ پست و وطن دوستانِ شریفی به خود دیدی، ای خاکی که دلیران و شیرانت پشت میله ها هنوز از تو می نویسند و از تو را می خوانند چه کسی می داند که تابِ پابرجا ماندنِ تو تا چه اندازه است؟

کاش آنان که امروز اداره ی کشور را به دست گرفتند، خیلی زودتر از آنچه دیر شود، بفهمند که این آخرین بارقه های امید در این مملکت است؛ این آخرین فشنگ های آخرین سربازهاست. امروز رسالتی بزرگ به سنگینی تاریخ تمدنی این آب و خاک بر دوششان است و در صورت سهل انگاری، دانشگاه و دانشجویان در حفظ آنچه ایران میخوانندش، از هیچ مبارزه ی سخت و نرمی فروگذار نمی کنند.

دانشجو، تو پیشگام، پیشرو و متفکری. آینده ی تاریخ معاصر ایران را از آن خود کن، مسیر بازتولید هویت ملی را بر مردم ات بگشا و از این ورطه ی نابه‌سامانی بیرونشان بکش، که آنچه در دست ها و در ذهن توست، قوت جان بخشی به تمام این تغییرها را دارد. دانشجو، صدای مطالبه ات فراگیر، قلمت در راه آزادی خواهی روان و روزت گرامی باد.

انجمن فرهنگ و سیاست دانشجویان دانشگاه شیراز

آرش مرادی،
دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه شیراز،
طی یادداشتی تحلیلی برای کانال انجمن فرهنگ و سیاست دانشگاه شیراز پیرو ترور اسماعیل هنیه در تهران نوشت:

اسرائیل امروز سیاست خارجی پزشکیان را ترور کرد.

البته این گفته به معنای قائل شدن به یک دکترین در سیاست خارجی روسای جمهوری ایران نیست؛ همچنین به معنای اهمیت بیش از اندازه‌ی نهاد ریاست جمهوری در سیاست خارجی نیست. چنانکه ظریف، مسئول تیم انتقالی پزشکیان، به آن معترف است؛

اما اسرائیل به دنبال چه بود؟
اسرائیل در ترکیه، قطر یا هر کشور و منطقه جغرافیایی می‌توانست این ترور را انجام دهد. این ترور با چند هدف عمده انجام شد. با توجه به شناخت دقیقی که اسرائیل از فرایند تصمیم‌گیری در ایران داشت، می‌دانست که الگوها و محرکه‌های سیاست‌گذاری در ایران به راحتی از فرایندهای منطقی ارج می‌شود و تحت تاثیر تلاطمات بین‌المللی، مسئولیت‌های هزینه‌زایی را برای سیاست خارجی ایران ایجاد می‌کند. در نتیجه گفتمان‌هایی مثل انتقام سخت یا وعده صادق، بسان شمشیری بر گردن خردورزی در سیاست خارجی کشیده خواهد شد که نتیجه‌ی این امر، کنش‌هایی‌ست که تنها مسبب تقویت جایگاه اسرائیل در مناسبات بین‌المللی می‌شود. از آنجا که ایران نمی‌تواند پاسخ درخور و  متناسب را به اسرائیل بدهد، همین عدم تناسب باعث شکست در ایجاد بازدارندگی خواهد شد.

اسرائیل با قرار دادن ایران در موقعیت آچمز، تلاش دولت پزشکیان برای ایجاد شکاف در اتحاد آتلانتیک میان اروپا و آمریکا را به حاشیه برد؛ چرا که دولت پزشکیان در بستر ناتوانی نهادی در تاثیرگذاری بر سیاست خارجی ایران از یک سو و پاسخ به متغیرها از سوی دیگر و همچنین ضرورت پاسخ به انگاره‌های هویتی، ناچار می‌شود در همان مسیری قدم بردارد که اسرائیل می‌خواهد؛ این یعنی عدم تفاوت عمده میان دولت اصلاحات پزشکیان با دولت اصولگرای رئیسی. چرا که هر دو در تلاشند هویت شیعی را گسترش دهند، اسرائیل را از منطقه حذف کنند و در راستای حمایت از گروه‌های شبه نظامی وارد معادلات ریسک‌پذیر شوند، به دور از واقعی بودن یا نبودن این تصویر.

اسرائیل با این اقدام نشان می‌دهد که الگوهای رفتاری جمهوری اسلامی فارغ از تصاحب قوه مجریه در دست هر کدام از جناح‌ها، یکسان خواهد بود. با ترسیم این تصویر، نهادینه کردن آن شکاف‌ها میان دولت پزشکیان و اروپا بیشتر و بیشتر خواهد شد. اسرائیل خواهد توانست اجماع گسترده‌تری علیه ایران و نیروهای پروکسی‌اش ایجاد کند.
به راستی دولت پزشکیان قبل از شروع سیاست خارجی پزشکیان به پایان رسید.

انجمن فرهنگ و سیاست دانشگاه شیراز
@farhangosiasat