عزت‌الله ضرغامی در گفت‌وگو با هاتف صالحی در برنامهٔ ⁧چهارراه⁩ از فقدان راهبرد مشخص برای برخورد با مخالفان در حکومت جمهوری اسلامی سخن می‌گوید.
‏ایشان دچار «خطای شناخت» شده و تحلیل اشتباه خود را نیز بر آن مبنا استوار کرده است.

‏در دورهٔ حکومت پهلوی، استراتژی نظام برای مخالفان، «راهبرد مهار» بود که در آن از مرکزیت یک نهاد امنیتی(ساواک)، خنثی‌سازی گروه‌ها با استفاده از گروه‌های دیگر، هدف قرار دادن گروه‌های زیرزمینی و مسلح به عنوان چالش امنیتی، بهره‌گیری از نیروی نظامی برای سرکوب شورش‌ها و فقدان نیروی انتظامی ضد شورش استفاده می‌شد که در این راهبرد، «سرکوب» یک «شیوه» محسوب می‌شود.

‏اما در دوران حکومت جمهوری اسلامی، همین «سرکوب» به جای «مهار» به راهبرد اصلی در مواجهه با مخالفان تبدیل می‌شود که از مؤلفه‌های فیزیکی زیر بهره می‌برد:
‏- ایجاد نهادهای متعدد اطلاعاتی و امنیتی
‏- خنثی‌سازی گروه‌های مخالف از طریق حامیان مردمی
‏- بهره‌گیری از نیروهای انتظامی ضد شورش و یگان‌های نظامی در سرکوب
‏- سیطرهٔ نگاه امنیتی به عموم مخالفان اعم از مسلح و غیرمسلح
‏- استفاده از «کشتار» اعم از خیابان، اعدام و ترور به‌عنوان یک شیوه در این راهبرد

‏تفاوت‌های اصلی میان راهبردهای مهار و سرکوب کاملاً مشخص است. در عین حال راهبرد سرکوب غیر از مولفه‌های فیزیکی مذکور، از پارتمترهای روانی نیز بهره می‌برد که مجال توضیح آن در این مقال نیست.

‏یادآوری می‌کنم که:
‏در استراتژی مهار، کشتن مخالفان یک عارضهٔ ناگزیر است که تلاش برای کنترل و محدود کردن تعداد آن است اما در استراتژی سرکوب، کشتن یک شیوه برای تحقق این راهبرد است؛ در نتیجه تعداد مخالفان کشته شده در جمهوری اسلامی ده‌ها برابر دورهٔ پهلوی‌ می‌شود.
‏در راهبرد مهار، عمدهٔ زندانیان سیاسی و امنیتی را فعالان گروه‌های مسلح و زیرزمینی تشکیل می‌دهند اما در راهبرد سرکوب، عموم زندانیان سیاسی و امنیتی را فعالان مدنی، اجتماعی، محیط زیستی، کنشگران شناخته شده و حتی عموم غیرسیاسی مردم شکل می‌دهند؛ فلذا تعداد زندانیان سیاسی در جمهوری اسلامی صدها برابر دوران پهلوی می‌شود.

‏بر خلاف دیدگاه آقای ضرغامی، معتقدم جمهوری اسلامی در برابر عموم مخالفانش از گروه‌های سیاسی گرفته تا عموم معترضان مردمی، راهبرد سرکوب را اتخاذ کرده و اجرا می‌کند.

@tarikhan

«هر جایزه‌ای را نمی‌توان پذیرفت»

‏بنیاد ریچارد نیکسون جایزهٔ سالانهٔ ⁧ #معمار_صلح ⁩ خود را به ⁧ #شاهزاده_رضا_پهلوی ⁩ تقدیم کرده است.
‏اظهار خرسندی شاهزاده و شادمانی هواداران ایشان از دریافت این جایزه برایم جای سوال دارد.
‏آیا واقعاً هر جایزه‌ای از هر نهادی، ارزشمند است؟

‏بنیاد ریچارد نیکسون از سال ۱۹۸۳ در کتابخانه و موزهٔ پرزیدنت نیکسون تأسیس شد و از سال ۱۹۹۵ جایزهٔ سالانه‌ای را با عنوان «معمار صلح» طراحی و به شخصیت‌های منتخبش تقدیم می‌کند. ریاست این بنیاد را «رابرت چارلز اوبراین» بر عهده دارد که یک حقوق‌دان جمهوری‌خواه و مشاور امنیت ملی کاخ سفید در دو سال پایانی ریاست‌جمهوری «ترامپ» بود و یکی از بانیان توافق دوحه بین آمریکا و طالبان در فوریهٔ ۲۰۲۰ بود که در نهایت به خروج سربازان آمریکایی از افغانستان در دولت «بایدن» و استقرار «امارت اسلامی طالبان» در کابل منتهی شد.

‏نگاهی به جوایز اعطا شدهٔ معمار صلح در سال‌های گذشته می‌تواند نمایان‌گر بخشی از نگرش‌های این بنیاد پیرامون صلح در جهان باشد:
‏- سال ۲۰۰۰ جورج بوش(پدر)، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و فرمانده جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱
‏- سال ۲۰۰۱ دیک چنی، وزیر دفاع ایالات متحده در زمان بوش پدر و جنگ خلیج فارس
‏- سال ۲۰۰۳ جورج شولتز، وزیر خارجه ایالات متحده در دولت دونالد ریگان و هم‌پیمان صدام حسین در زمان جنگ تحمیلی علیه ایران
‏- سال ۲۰۰۵ ریچارد مایرز، رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا در جنگ عراق سال۲۰۰۳ و کهنه‌سرباز جنگ ویتنام
‏- سال ۲۰۱۰ دونالد رامسفلد، وزیر دفاع آمریکا در زمان حمله به عراق سال ۲۰۰۳
‏- سال ۲۰۲۱ مایک پومپئو، وزیر خارجه در دولت «ترامپ» ، یکی از بانیان توافق دوحه میان آمریکا و طالبان، هم‌پیمان سازمان مجاهدین خلق و کسی‌که شاهزاده رضا پهلوی را به ارتباط سیستماتیک با سپاه پاسداران متهم کرد. برندهٔ دیگر آن سال، رابرت اوبراین رئیس بنیاد نیکسون بود.
‏- سال ۲۰۲۲ هنری کسینجر متهم به دخالت مستقیم در کودتای ۱۹۷۳ شیلی، حمایت از جنگ کثیف در آرژانتین در دههٔ ۱۹۸۰ و حمایت از نسل‌کشی بنگال‌ها توسط پاکستان در ۱۹۷۱
‏- سال ۲۰۲۳ جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و آغازگر جنگ در افغانستان و عراق

‏پرسش من این است که معیار انتخاب برندگان جایزهٔ معمار صلح در بنیاد نیکسون دقیقاً چیست که این تعداد از جنگ‌طلبان و جنگ افروزان یک قرن اخیر، جزو آنها قرار گرفته‌اند؟
‏بر همین مبنا از خرسندی شاهزاده رضا پهلوی و طرفداران‌شان بابت دریافت این جایزه تعجب کردم.
‏آقای پهلوی انسان جنگ طلبی نیستند و همواره از صلح و دموکراسی سخن گفته‌اند، گرچه اقدام چندان قابل توجهی هم در راستای برقراری صلح در جهان انجام نداده‌اند. اما نکتهٔ اصلی این است که یک کنشگرِ دارای پایگاه و سرمایهٔ اجتماعی، نیازمند به دقت بیشتری پیرامون محافل مرتبط با خود و اطرافیانش است. به نظر من اعطای چنین جایزه‌ای از آن بنیاد، مصداق نقض غرض است، همچنانکه تعداد قابل توجهی از برندگان پیشین آن واقعاً منادی صلح و آرامش در جهان نبوده‌اند.

‏«در چنین شرایطی شاید بهتر بود که شاهزاده از دریافت این جایزه و با استناد به سوابق بنیاد نیکسون در ادوار گذشته، امتناع می‌ورزیدند و با یادآوری نقض غرض مدیران آن نهاد، صلح‌طلبی واقعی خود را به رخ همگان می‌کشیدند.»

‏ذکر این نکته را هم ضروری می‌دانم که تأکید ایشان به صلح‌طلب بودن مردم ایران، به‌جا و شایان تقدیر و تحسین بود:« …این افتخار متعلق به مردم ایران است؛آن‌ها معماران واقعی صلح هستند.»

‏کنشگران، اقدام می‌کنند و ناظران به نقد می‌کشند تا در کنار هم بهترین‌ها را برای آینده رقم بزنند. این مطلب را به‌عنوان نقد یک تحلیلگر ایرانی نسبت به کنش یک هم‌وطن محترم و سیاست‌ورز تأثیرگذار نوشته‌ام و همچنان با احترام به خاندان پادشاهی و علاقمندان آن و همینطور منتقدان ایشان در میان مخالفان حکومت، بر این باورم که گذار از جمهوری اسلامی نه «فقط» با شاهزاده رضا پهلوی امکان دارد و نه «بدون» ایشان.

@tarikhan

? چگونه خامنه‌ای یک فرد میانه‌رو و کمتر شناخته‌شده را به ریاست جمهوری رساند؟

?️ نویسنده: پریسا حافظی

?خبرگزاری رویترز

? پنج‌شنبه ۱۸ جولای ۲۰۲۴ میلادی

مترجم: روح‌الله رحیم‌پور?

? مقامات اطلاعاتی در ماه اردیبهشت قبل از انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری به آیت‌الله علی خامنه‌ای رهبر ایران گزارش تلخی دادند: به دلیل مشکلات اقتصادی و سرکوب آزادی‌های اجتماعی، بیشتر ایرانیان در نظر داشتند که انتخابات را تحریم کنند و مشارکت تنها حدود 13 درصد خواهد بود.

? پنج نفر از افراد مطلع گفتنه‌اند که در آن زمان خامنه‌ای تصمیم گرفت یک انتخابات کاملاً سازمان‌دهی شده را برنامه‌ریزی کند و زمینه را برای مسعود پزشکیان، میانه‌روی کمتر شناخته شده اما مورد اعتماد، فراهم آورد تا در رقابتی که ظاهزاً در کنترل تندروها بود، به ریاست جمهوری برسد.

@tarikhan

جامعهٔ نیازمند به ⁧ #سازمان_رأی⁩ و ⁧ #سازمان_تحریم⁩ !!

‏در جوامع در حال گذار، انتخابات‌ها می‌توانند مجالی برای تمرین «مردم بودن» باشند.
‏مردم، جمعیت متکثری‌ست که درونش هر کسی به دلیلی به هر نامزدی رأی می‌دهد یا به هر دلیلی به هیچ کاندیدایی رأی نمی‌دهد اما امکان طرح نظرش را پیدا می‌کند و دیگران نیز حاضر به شنیدن دلایلش هستند.
‏«جمعیت متکثر» را انسان‌هایی با افکار گوناگون و امکان طرح استدلال‌های متفاوت توسط افراد مختلف تشکیل می‌دهد.
‏گام بعدی، «جامعهٔ نقاد» می‌تواند باشد که محصول پارادایم‌شیفت در جمعیت متکثر با ویژگی‌های زیر است:
‏- پذیرش موجودیت افراد با افکار متفاوت
‏- پذیرش امکان نقد شدن توسط دیگران
‏برای رسیدن به «جامعهٔ نقاد» راه طولانی در پیش است اما اگر دولتی بتواند نهادهای واسط اجتماعی و مدنی مثل نهاد انتخابات را تقویت کند، سرعت پارادایم‌شیفت از جمعیت متکثر به جامعهٔ نقاد را افزایش می‌دهد. از این‌رو صندوق رأی به‌همراه مجموعهٔ فعالان مشارکت‌کننده و مشارکت‌نکننده یا تحریم‌کننده امکان شکل‌گیری ⁧ #نهاد_انتخابات⁩ را فراهم می‌آورد.
‏همهٔ این افراد در مدار صندوق رأی معنادار می‌شوند و به همین نسبت، نهاد انتخابات را معنادار می‌کنند. مهم، فعال بودن است چه با صفت رأی‌دهنده، چه در مقام تحریم‌کننده و چه با شمایل عدم مشارکت.
‏پس از انتخابات ۱۴۰۳ فضای عمومی برای پذیرش موجودیت این سه طیف توسط همدیگر به‌وجود آمده است که نمایهٔ آشکاری از جمعیت متکثر است و می‌توان ادعا کرد که جامعهٔ ایرانی در حال تمرین «مردم» بودن برای گذار از جمعیت متکثر به جامعهٔ نقاد است.
‏حالا نوبت سازماندهی و سامان‌یابی این گوناگونی‌هاست. هر دلیلی که برای رای دادن یا رأی ندادن اقامه شده، می‌تواند دال مرکزی برای یک سامانهٔ پویا در نهاد انتخاباتی باشد که افراد با نگرش‌های مشابه، بر محور هرکدام از آن‌ها گرد هم آیند، سازمان‌های مدنی مشارکت و عدم مشارکت در انتخابات(سازمان رأی و سازمان تحریم) را شکل دهند و به نقد هر کدام از دلایل دیگر بپردازند.
‏سخن پایانی اینکه، برای قدم گذاشتن در جامعهٔ نقاد می‌توان از امکان و فرصت انتخابات یا همان صندوق رای به عنوان یکی از ابزار ممکن، استفاده کرد به شرط اینکه صندوق رأی به نهاد انتخابات بدل شود و این نهاد نیز نیازمند شکل‌گیری، انسجام و فعالیت پویای همزمانِ «سازمان‌ رأی و سازمان تحریم» است.

#تاریخ_خوان
#روح_الله_رحیمپور

@tarikhan