کاش می‌شد تلپورت کنم هُلند، توی بغل خالم گریه کنم، بخوابم اون نازم کنه باهام حرف بزنه.

دلم می‌خواد تا فردا ظهر، بمیرم بصورت موقت.

لایت یاگامی اسممو بنویس

اینجارو نبینین براتون ازین آهنگا می‌زارم، تو خلوتِ خودم و ایرپادم، داریوش پخش می‌شه.

جیش دارم، دلم چیز برگر می‌خواد، وسط جاده‌ هم هستم ازونور آنتنم قطع و وصل می‌شه. خدایا.

lyrics hit different when you can relate

می‌دونی این راسته که می‌گن بالاخره یه روزی می‌رسه که حقیقت رو همراه با چایِ تلخِ صبحونه قورت می‌دی، یه چایِ تلخ و پررنگ. سعی می‌کنی صدای قار و قور معدت رو ایگنور کنی، نفس های عمیق بکشی، لرزش و تیک عصبی دست و پاهات رو کنترل کنی. سعی می‌کنی به خودت مسلط باشی و توی سرت همش تکرار کنی که “ الان بالاخره همه چیزو فهمیدم “ پس باید دیگه حالم بد نباشه، باید دل بکنم و رها کنم، باید دیگه نگران نباشم و استرس نداشته باشم، باید پاشم، باید دست خودمو بگیرم باهم بریم به زندگیمون برسیم. راستش هرچیزی رو نمی‌تونم بگم، چون می‌ترسم، چون اگر دهن باز کنم، دست و دلم می‌لرزه، پشیمون می‌شم، نظرم برمیگرده، پودر می‌شم، می ریزم کف زمین، اونوقت دیگه با جارو خاک انداز هم نمی‌شه جمع و جورم کرد. آره من دیگه خیلی وقته که بهت نمی‌گم دوستت دارم و هنوز به یادتم، چون می‌دونم فایده ای نداره و تو دیگه ارزشش رو نداری. آره حالا دیگه بالاخره وقتشه تا چایِ سرد، تلخ، و مونده‌ام رو بزور قورت بدم بدون اینکه چیزی برای تسکین دردش به خوردِ خودم بدم.

لطفا ری‌اکشن های آبی و خوشگل ( اجباری? )