گوشه‌ای دنج و پرنور

تنهایی و خلوتم را دوست دارم. قدم زدن و روی ماسه‌ها نشستن و به دریا خیره شدن را هم دوست دارم و شاید در همین حدود نوشتن را. از آن‌جایی که با نوشتن رفاقتی دیرینه داریم دلم گاهی برایش تنگ می‌شود، خیلی هم تنگ می‌شود. و همیشه حواله‌اش داده‌ام برای روزگاری دیگر. برای زمانی‌که در گوشه‌ی دنج و روشن خودم بدون هیج اجبار و وظیفه‌ای دیگر مثل همان قدم زدن و به دریا خیره شدن صفحه کلید زیر انگشتانم برقصد و واژه‌ها جاری شوند.

اما مشکل این‌جاست که هنوز در کنار این دوست داشتن‌ها وظایفی هم برایم ردیف شده‌اند. مثلاً تدریس که هم خسته‌ام ازش و هم اجباری بیرونی و ضروری برای انجامش ندارم، اما نتوانسته‌ام نادیده‌اش بگیرم و کاملا حذفش کنم. بارها استدلال کرده‌ام و پذیرفته‌ام که اجباری به انجامش نیست، اما چیزی از دل قدم زدن‌ها و از خلوت‌ترین لحظه‌های رخوتناک غرق شدنم در خلاء سرک می‌کشند و چون خاری می‌خلند که چیزی از قلم افتاده. و اینگونه است که خلوتم مشوش می‌شود.

برای این که خلوت خودم را با دلی آرام‌تر داشته باشم دوستانی بسیار عزیز قسمت‌هایی از این وظایف را به عهده گرفته‌اند و برنامه‌های مجموعه را در بخش‌های مختلفش به پیش می‌برند. که فعلا در فاز اول جنبه‌های رسانه‌ای مجموعه به صورت آزمایشی در بخش‌های مختلف زیر فعال شده‌اند، که می‌توانید در لینک‌های زیرآنها را دنبال کنید. و امیدوارم که این‌جا آن قسمت از گوشه‌ی دنج و پر نوری باشد که فقط برای دل خودم می‌نویسم.

? وب‌سایت، اینستاگرام، کانال تلگرام و کلاب هاوس «انستیتو هنر داستان»:

? storycenter.ca

▪️ Instagram

▪️ Club house

▪️ Telegram

HADI | زاویه دید