و می‌دونید، دیگه نه می‌خوام درک کنم که چرا اینجوری شد، نه می‌خوام حق بدم به پاتولوژی آدم‌ها، نه می‌خوام عصبانی باشم از دست خودم، نه می‌خوام یادم بیاد تک به تک چیزهایی که فکر می‌کردم حقیقت داشتن و نداشتن، نه می‌خوام یه روز حالم بهتر شه و بتونم به زندگی برگردم، نه می‌خوام بعدی وجود داشته باشه و نه قبلی. فقط می‌خوام هیچ‌چیزی، هیچ‌چیزی، مطلقا هیچ‌چیزی وجود نداشته باشه. هیچ حسی، هیچ فکری، هیچ تحلیل مداومی از سرگذشت آدم‌های قبلی و بعدی و ترسیم مداوم خطوط زمانی. من فقط می‌خوام هیچی نبینم و نفهمم و نشنوم و به خاطر نیارم.

اون قسمت که Rue حتی نمی‌تونست از تخت بیاد بیرون و تا دست‌شویی خودش رو برسونه...
اوضاع واقعا اینجوریه که هرچیزی میتونه باعث گریه‌ام بشه.

گفت: آدمی تا جایی ظرفیت دانستن دارد. تا همینجا که می‌دانم، برای لحظه‌لحظه رنج کشیدنم کافی است، نمی‌خواهم چیز بیشتری بدانم.

این رو زمانی نوشته بودم‌ که احساس می‌کردم همه‌چیز عوض شده اما بهم نمی‌گفتی چرا..‌.

واقعا Hope و The Search رو اینقدر بلند با هندزفری گوش میدم که بعدش حدود نیم‌ساعت هر دو گوشم سوت می‌کشه.

Yeah, the sales can rise
Doesn't mean much though when your health declines
See, we've all got somethin' that we trapped inside
That we try to suffocate, you know, hopin' it dies
Try to hold it underwater but it always survives
Then it comes up out of nowhere like an evil surprise
Then it hovers over you to tell you millions of lies
You don't relate to that? Must not be as crazy as I am

به تهدید توی صداش اونجا که میگه
I said don't touch it, now y'all done it
اعتیاد پیدا کردم.

???????????

کاش آدمی‌زاد می‌تونست نیاز بدنش به غذا و احساس گشنگی رو در مواقعی که حالش خوب نیست خاموش کنه. من نمی‌خوام بپزم و بجوم و قورت بدم و ظرف‌هاش رو بشورم. نمی‌خوام چنین کار مسخره و روتینی رو دنبال کنم و تظاهر کنم همه‌چیز خوبه و آرزوی نابودی ندارم.