📝 چند قاب از تحریرهای پدر

همو که آغازگر تحریرهای عاشقانه و عاشقانه‌های ماندگار قلم بر ابروبادهای زندگی شد.
عمرت دراز باد پدر
@adelsepehr

📝 یک داستان واقعی
به قلم عادل سپهر

تقدیم به عالیجناب هنر نستعلیق
استاد غلامحسین امیرخانی

سال های میانی دهه شصت، کودکی شش ساله بودم و بدور از هیاهوهای تاریخی آن روزگار، دیوارهای خانه پدری با رقص دستان پدر بر برگ های تذهیب و ابروباد، قاب های ماندگاری از هنر خوشنویسی را جلوی چشمان کودکانه ام نمایان می ساخت.

هنوز بخوبی به یاد دارم دو قاب بزرگ با جوهری ناب که نمایش جوهره پدری در خوشنویسی بود.

دو تصویر از آن جلوه های هنری و هر دو از غزل های لسان الغیب:

تنها نه ز رازِ دلِ من پرده برافتاد
تا بود فلک، شیوهٔ او پرده‌دری بود

و دیگری با مرکبی سرخ:

بر آستان جانان گر سر توان نهادن
گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد

امروز که صدای دلنشین شما استاد عزیزم را با خوانش غزل زیبا سعدی شنیدم، برگشتم به همان سال های دور کودکی، زمانی که پدرم با یک کتاب کوچک رسم الخط شما، آغازگر تحریرهای کودکانه و بازی قلم میان انگشتان کودکی شد که اکنون هر چند آن انگشتان را اثری از آن ظرافت های کودکانه نیست، اما آثار ظرافت های نوشتاری به یادگار مانده از هنر شما استاد بزرگ خوشنویسی، در تحریرهای عاشقانه همراه من است.

آری، یک رسم الخط غلامحسین امیرخانی با همان تحریر دلنشین قلم پدر بر سپیدی صفحه اول با برشی از گلستان سعدی در باب تربیت که:
پسرم، نور بصرم
حکیمی پسران را پند همی داد که جانان پدر هنر آموزید که هنرمند هر جا رود قدر بیند و در صدر نشیند، آغازگر سرمشق ها و سیاه مشق های کودکانه با قلم های دزفولی و خیزران بر صفحات کتاب فیلی آن روزها شد و چه زیبا بود همراهی آموزه های پدر در کنار رسم الخط شما عالیجناب خطوط خوش نستعلیق.

روزی که در دوره دبستان و همراهی استاد شهرستانی، مقام دوم خوشنویسی نستعلیق را در استان بدست آوردم با چه ذوقی به پدر گفتم خیلی سخت بود بیت انتخابی برای تحریر نستعلیق:

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

و لبخند مغرورانه پدر چقدر به من چسبید. حالا نزدیک سی و هشت سال از شروع آن بازی های عاشقانه قلم بر ابروبادهای زیبا می گذرد و من اکنون فرسنگ ها از آن عاشقی های کودکانه دور شدم، اما در میانه عمر به قدر تپش های قلب با عشق همراه و چه خوش است تحریر عاشقانه های سعدی که تنها اوست که سخن دل داند:

ملامتم نکند هر که معرفت دارد
که عشق می‌بستاند ز دست عقل زمام

مرا که با تو سخن گویم و سخن شنوم
نه گوش فهم بماند نه هوش استفهام

اگر زبان مرا روزگار دربندد
به عشق در سخن آیند ریزه‌های عِظام

بر آتش غم سعدی کدام دل که نسوخت؟
گر این سخن برود در جهان نماند خام

عمرتان دراز باد استاد فرزانه

عادل سپهر
کسی که با شما تحریر عشق کرد
t.me/adelsepehr

📝هنگامه حافظ خوانی با صدای پرصلابت فریدون فرح‌اندوز ساقی! به نورِ باده برافروز جام ِ ما مطرب! بگو که کارِ جهان شد به کام ِ ما ما در پیاله عکس ِ رخِ یار دیده‌ایم ای بی‌خبر ز لذت ِ شرب ِ مدام ِ ما! هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده‌ی…

? افسونگر از خالق زمستان
مهدی اخوان ثالث

منشین با من، با من منشین
تو چه دانی که چه افسونگر و بی پا و سرم؟
تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من
چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست؟
یا نگاه تو، که پر عصمت و ناز
بر من افتد، چه عذاب و ستمی ست؟
دردم این نیست ولی
دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم
پوپکم! آهوکم!
تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
مگرم سوی تو راهی باشد
چون فروغ نگهت
ورنه دیگر به چه کار آیم من
بی تو؟ چون مرده ی چشم سیهت
منشین اما با من، منشین
تکیه بر من مکن، ای پرده ی طناز حریر
که شراری شده ام
پوپکم! آهوکم!
گرگ هاری شده ام
@adelsepehr

? هنگامه فیلم کوتاه

هفته پیشین با یکی از دانشجویان هنردوست و اهل هنر هفتم، گفتگویی پیرامون فیلم های کوتاه سال های اخیر داشتیم. از من پرسید کدام فیلم کوتاه با مضمون اجتماعی و سیاسی، برای من قابل تقدیر و تماشایی بود، گفتم تنبیه از کریستوف صابر.

در روزگاری که تنبیه آن هم از نگاه صابر برای مردمان گربه خاورمیانه مقوله‌ای آشنا است، تماشای یازده دقیقه تنبیه شاهکار صابر خالی از لطف نیست.

شاهکاری محصول سال ۲۰۱۴ و با دریافت بیش از نود جایزه بین‌المللی

راستی چقدر تنبیه برای ما ایرانیان آن هم در سال های اخیر آشنا است.
آیا بهاری در راه است!!؟؟
@adelsepehr

? هنگامه غزل خوانی
با خوانش پر صلابت استاد فریدون فرح اندوز
@adelsepehr

?هنگامه غزل حافظ

زاهدِ خلوت‌نشین، دوش به مِی‌خانه شد
از سرِ پیمان بِرَفت، با سرِ پیمانه شد

صوفیِ مجلس که دی، جام و قدح می‌شکست
باز به یک جرعه می، عاقل و فرزانه شد

نرگسِ ساقی بِخوانْد، آیتِ افسون‌گری
حلقهٔ اورادِ ما، مجلسِ افسانه شد
@adelsepehr

? رنج از نگاه خالق بیگانه و افسانه سیزیف، آلبر کامو

با خودی هرگز نگردد دل ز درد و غم جدا
هر که از خود شد جدا شد از غمِ عالم جدا
صائب تبریزی

@adelsepehr