آقای رئیس‌جمهور، دیکتاتور پوتین است و ده حقیقتی که نادیده گرفتنشان به ضرر ماست
داگلاس ماری (منتشر شده در نیویورک پست)
ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران)
بخش اول
*
هفتۀ گیج کننده و به هم ریخته‌ای در دیپلماسی بین‌المللی  را پشت سر گذاشته‌ایم. هفته‌ای با پیامدهایی شدید برای اوکراین، آیندۀ جایگاه آمریکا در جهان و میراث رئیس‌جمهور ترامپ.
رئیس‌جمهور ترامپ به‌درستی می‌خواهد به خونریزی در اوکراین پایان دهد. رنج‌ها، وحشتناک و بن‌بست موجود، بی‌رحمانه است. اما در میان سیل نظرات تندی که این هفته از کاخ سفید بیرون آمده، دست کم ۱۰ حقیقت وجود دارد که هر رأی‌دهنده آمریکایی باید به آن‌ها پایبند بماند.
در عجلۀ ترامپ برای پایان دادن به خونریزی، این حقایق همان معیارهایی خواهند بود که هر توافقی بر اساس آن‌ها سنجیده می‌شود و هنگام نوشتن کتاب‌های تاریخ با آن تعریف خواهد شد.
نادیده گرفتن یا جدی نگرفتن این حقیقت‌ها پیامدهای عظیمی برای دهه‌های آینده خواهد داشت:
حقیقت شمارۀ ۱
ولادیمیر پوتین این جنگ را آغاز کرد، برخلاف آنچه رئیس‌جمهور ترامپ چند روز پیش گفت.
در فوریۀ ۲۰۲۲، ارتش پوتین، پس از تجمع گستردۀ نیروهایش در مرزهای اوکراین، یورش تمام‌عیاری را به اوکراین آغاز کرد. در خارج از پروپاگاندای روسیه، هیچ روایت منطقی‌ای وجود ندارد که اقدامات «تهاجمی» ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین یا ناتو را مقصر بداند و بتواند چنین اقدام نظامی را توجیه کند. این حمله پس از آن بود که پوتین پیش‌تر در سال ۲۰۱۴ کریمه را تصرف کرد و جنگی را در دونباس، در شرق اوکراین، به راه انداخت.
و این شامل دیگر جنگ‌هایی نمی‌شود که او آغازگرشان بود، مانند جنگ علیه کشور کوچک گرجستان در سال ۲۰۰۸.
ترامپ کاملاً درست می‌گوید که این جنگ «هرگز نباید شروع می‌شد.» به نظرم درست است که اگر او در کاخ سفید بود، این جنگ شروع نمی‌شد. اما این پوتین بود، نه زلنسکی، که جنگ را آغاز کرد.
حقیقت شمارۀ ۲
روسیه برای تصرف و گسترش می‌جنگد. فدراسیون روسیه در سال ۲۰۲۲ به اوکراین حمله کرد. فارغ از نظرتان دربارۀ اوکراین یا رهبری آن، اوکراین کشوری مستقل است که از نظر بین‌المللی به رسمیت شناخته شده است. پوتین با امید به بلعیدن کامل این کشور، به آن حمله کرد. در مقابل، اوکراین هیچ‌گونه جاه‌طلبی سرزمینی در روسیه ندارد.
و بی‌رحمی اقدامات روسیه را به یاد داشته باشید. جنایات جنگی و بی‌رحمی‌های بی‌شمار ارتش پوتین شامل ربودن حدود ۲۰،۰۰۰ کودک اوکراینی نیز می‌شود. چه کسی می‌خواهد در دنیایی زندگی کند که در آن قوی‌ها می‌توانند ضعفا را به‌سادگی ببلعند و هزاران کودک را بربایند؟ چرا ایالات متحده آزادسازی این کودکان را در صدر فهرست مطالبات مذاکراتی خود قرار نداده است؟
حقیقت شمارۀ ۳
اوکراین برای استقلال خود می‌جنگد. بیشتر اوکراینی‌ها نمی‌خواهند بخشی از روسیه باشند. آن‌ها نمی‌خواهند از مسکو بر آن‌ها حکومت شود. اکثریت قاطع آن‌ها خواهان زندگی در یک کشور مستقل و دارای حق حاکمیتی هستند که کنترل آیندۀ خود را در دست دارد.
حقیقت شمارۀ ۴
اوکراینی‌ها روس نیستند. برخلاف آنچه پوتین در مقاله‌ای در سال ۲۰۲۱ نوشت، اوکراینی‌ها و روس‌ها «یک ملت ــ یک کل واحد» نیستند. این ادعایش هم که «اوکراین مدرن کاملاً محصول دوران شوروی است» کاملاً دروغ است.
اوکراینی‌ها و روس‌ها دو گروه قومی جداگانه‌اند. زبان و تاریخ متمایزی دارند.
حقیقت شمارۀ ۵
پوتین یک دیکتاتور است. پوتین از زمان به قدرت رسیدنش در سال ۱۹۹۹، با مشت آهنین کا‌گ‌ب بر روسیه حکمرانی کرده است. او رسانه‌های مستقل را بی‌رحمانه سرکوب کرده، به انتخابات آزاد و منصفانه پایان داده، جامعۀ مدنی را نابود کرده و رقیبان سیاسی‌اش را به قتل رسانده است. نه‌تنها در داخل روسیه، بلکه در سراسر جهان. اگر افراد داخل روسیه هرگونه مخالفتی با جنگ ابراز کنند، زندانی می‌شوند.
حقیقت شمارۀ ۶
زلنسکی دیکتاتور نیست. زلنسکی فردی در خارج از دنیای سیاست بود که در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۹ پیروز شد که انتخاباتی نسبتاً آزاد و منصفانه بود. او 57 درصد محبوبیت دارد، نه 4 درصدی که ترامپ ادعا کرد.
برخلاف روسیه، اوکراین رسانه‌های مستقل پویایی دارد که دولت را پاسخگو نگه می‌دارند ــ‌علیرغم ادعاهای موجود در فضای مجازی و تبلیغات ربات‌های روسی.
بسیاری از اوکراینی‌ها آزادانه از نحوۀ ادارۀ جنگ توسط دولت انتقاد می‌کنند. زمانی که بریتانیا در دهۀ ۱۹۴۰ برای بقای خود در برابر نازی‌ها می‌جنگید، انتخابات برگزار نکرد. {ادامه در بخش دوم}
https://t.me/yusefmasoud/816

**باستان‌دوستی و لیبرالیسم

اینکه ما آرزو داریم ایرانی لیبرال داشته باشیم— لیبرال در سیاست، فرهنگ و اقتصاد — هیچ ضدیتی با عشق و علاقه به ایران، و فرهنگ‌های ملی و قومی‌ش نداره. لیبرالیسم نیامده است تا دلبستگی‌های فرهنگی، دینی و ملی را از دست مردم بگیرد و به آنها بقبولاند اول دل از گرو هر مهر وعلاقه‌ای خالی کن، بعد پاک و ناب و عاری از هر علاقه‌ای بیا و لیبرال شو!

اصلاً چنین برداشتی در نفیِ خاستگاه تاریخی و کارکرد لیبرالیسمه. مگه لیبرالیسم می‌خواد بساط کلیسا رو جمع کنه؟ در کجا لیبرالیسم با کلیسا ضدیتی ماهوی و حذفی در پیش گرفت؟ نه! لیبرالیسم فقط از کلیسا خواست به اصول لیبرالیسم تن بدهند تا بستر همکاری اجتماعی سازنده با سایر گروه‌های اجتماعی شکل بگیرد.

اصلاً لیبرالیسم برای این آمد تا همکاری اجتماعی جایگزین حذف رقیب بشه. فقط همه، چه دینداران خداجو و آخرت‌طلب، چه زورمداران و اربابان دنیا، همه و همه باید اصول لیبرال رو می‌پذیرفتند و دست از دعاوی توتالیتر و خودکامه می‌کشیدند.

نگاه لیبرالیسم به دلبستگی‌های دینی، معنوی و هویتی انسان این بوده. نمی‌گه این دلبستگی رو بذار کنار، بلکه می‌گه بیارش در چارچوب نظم لیبرال و مدعای توتالیتر و جهانشمولش رو به دیگران تحمیل نکن.

حالا چطور ممکنه لازمهٔ چنین لیبرالیسمی نفی ایران‌دوستی باشه؟ حذف میهن‌دوستی باشه؟ مگه لیبرالیسم ادیان رو حذف می‌کنه که حالا دنبال حذف میهن‌دوستی باشه؟

لیبرالیسم فقط با مجموعه اصولی، رفتار میهن‌دوستانه رو "تنظیم" می‌کنه. به فرد میهن‌دوست اصول پیشرفت و بهروزی رو یاد می‌ده (همون‌طور که به فرد دیندار یاد می‌ده). به فرد میهن‌دوست یاد می‌ده تکثیرها و آزادی‌های فردی، آزادی سیاسی و فرهنگی، آزادی اقتصادی و صلح داخلی و بین‌المللی باعث بهروزی مردم می‌شه و اگر کسی میهن‌دوسته و عاشق مملکت و مردمش، راهش پذیرش این اصوله.

بنابراین، علاقه به هویت ایرانی، دلبستگی به تاریخ هزاران‌ساله و علقه‌های فرهنگی الزاماً با لیبرالیسم منافات نداره. اصلا لیبرالیسم اومده تا نشون بده چطوری تفکرات و معنویات و هویت‌های متکثر به‌گونه‌ای مولد و صلح‌آمیز کنار هم قرار بگیرند.

اینکه برخی لیبرالیسم رو با علایق ملی-میهنی در تضاد می‌دونند و زود ادعای فاشیسم می‌کنند، در واقع نه لیبرالیسم رو فهميدند، نه علایق ملی-میهنی و نه فاشیسم رو.

مگر قرار نیست مای لیبرال برای هویت‌های قومی آزادی قائل باشیم؟ اگر مخالف استیلای فرهنگی خاصی هستید، از سرکوب فرهنگی، از توتالیتر شدن یا دیکتاتوری در هراسید، درمان تزریق لیبرالیسم و ارزش‌های لیبرال به جامعه است، نه شمشیر کشیدن بر هویت‌ها! چه در اینجا هویتِ بزرگ ایرانی-باستانی باشد، و چه هویت خُردتری درون این هویت بزرگ‌تر. برای مثال، اصلاً مگه قرار است پیش‌شرط لیبرال شدن، بی‌دین شدن باشد؟ مگر هدف لیبرالیسم صرفاً غیر این است که فرد دیندار را صرفاً تابع اصول لیبرال قرار دهد، نه اینکه دین را کلاً از دل او بزداید. لیبرالیسم اصلا آمده تا از علایق و غرایز انسان‌ها دفاع کند — و صرفاً شروط مشخصی بر این علایق نهاده است.

آسوده‌خاطر ایران را دوست بدارید، فرهنگش، تاریخش، باستانش، تکثرش، وحدتش، تنوعش، اقوام و زبان‌هایش، فارسی و فرهنگ عمومی‌اش. اگر زهر خطرناکی در عشق به هر یک از اینها وجود داشته باشد، اصول لیبرال پادرزهر آن است. نوش، این شراب هزاران ساله ایرانی!**

@garajetadayoni | گاراژ

«ایران، ۱۳۵۳»

ویدئویی باکیفیت از ایرانِ ۵۳. تصویری کاملاً مدرن که همهٔ نشانه‌های اوایل دههٔ ۱۹۷۰ را در خود دارد. در نگاه به گذشته تنها می‌توان از شکاف‌هایی که میان ظاهر و باطن این جامعه وجود داشت حیرت کرد. هیچ منجمی نمی‌توانست پیشگویی کند این جامعه یک دههٔ بعد چه شکل و شمایلی خواهد داشت. امروز هم چنین شکافی در ظاهر و باطن جامعه — البته به نحوی معکوس — وجود دارد. و چه کسی می‌تواند بگوید ایرانِ ۱۴۱۳ چگونه خواهد بود... گرچه می‌توان بو کشید. درست مانند وقتی بوی دریا به مشام می‌رسد، اما هنوز یکی دو کوه مانده تا لاجورد دریا نمایان شود...

دیدن این پنج دقیقه را بسیار توصیه می‌کنم. امیدوارم در انتخاب موسیقی و ادیت چندان بدسلیقگی نکرده باشم.

#مستند

@tarikhandishi  |  تاریخ‌اندیشی

ایلیچ رامیرز سانچز ملقب به کارلوس تروریست مشهور مارکسیست در پایان دهه هفتاد میلادی به استخدام دستگاه اطلاعاتی حافظ اسد درآمد و یک شبکه تروریستی نیرومند در اروپا برای رژیم سوریه بنیان گذاشت. نگاهی به پرونده کارلوس که در دهه هفتاد میلادی مشهورترین تروریست جهان و به اصطلاح مطبوعات آن دوران سلیبریتی جهانی تروریسم بود، بر ضلع تاریک دیگری از کارنامه رژیم اسد در سوریه نور خواهد افکند. زمانی که به اشاره حافظ دفتر روزنامه وطن‌العربی در پاریس منفجر شد و سپس سفیر فرانسه در بیروت و چندین روزنامه‌نگار و فعال سیاسی مخالف سوریه در لبنان کشته شدند، مدتی طول کشید تا دستگاه‌های اطلاعاتی غربی دریابند که مسئول این جنایات گروه کارلوس است.

کارلوس فرزند یک کمونیست ثروتمند ونزوئلایی بود که سه پسرش را بر اساس اجزای سه گانه نام بنیانگذار شوروی سوسیالیستی نام‌گذاری کرده بود: ولادیمیر، ایلیچ و لنین. کارلوس پیش از آنکه در سال هفتاد و نه به استخدام حافظ اسد در آید، مسئول ارشد عملیاتی جبهه خلق برای آزادی فلسطین شاخه ودیع حداد بود که توسط عراق، لیبی، شوروی و یمن جنوبی حمایت می‌شد. گروه حداد مسئول پر سر و صداترین عملیات تروریستی آن سال‌ها از جمله گروگان‌گیری سران اوپک در وین بود که به سفارش صدام حسین صورت گرفت.

کارلوس با کشتن سه افسر امنیتی فرانسه در پاریس در سال هفتاد و چهار مشهور شد و پیش از آن مدیریت عملیات گروگان‌گیری سفارت فرانسه در لاهه توسط ارتش سرخ ژاپن را هم بر عهده داشت. او در جلسه مشهور بغداد که در آن یوری آندروپوف رئیس مقتدر کا‌گ‌ب سفارش ترور انور سادات را در مقابل تمام گروه‌های به اصطلاح مبارز عرب مطرح کرد، حضور داشت‌

زمانی که در نتیجه برخی اختلافات، کارلوس از حداد و عراقی‌ها جدا شده و تنها شده بود، سوری‌ها با پیشنهاد وسوسه‌کننده‌ای سراغش آمدند. آنها با استفاده از روابط نزدیک خود با بلوک شرق، یک پایگاه عملیاتی دائمی در بوداپست و یک خط امن ترانزیت اسلحه از دمشق به مسکو و برلین شرقی برای گروه کارلوس تامین کردند. کارلوس مهمترین اعضای گروهش را از دوستان آلمانی‌اش یعنی بقایای گروه تروریستی مارکسیست بادرماینهوف در آلمان غربی انتخاب کرد. یکی از زبده‌ترین آنها بیوه آلمانی محمد بودیه از اعضای ارشد گروه حداد بود که در سال هفتاد و سه توسط موساد در پاریس کشته شده بود. یکی دیگر ماگدالنا کوپ بود که با کارلوس ازدواج کرد و دو سال بعد در یک عملیات بمب‌گذاری در پاریس که سفارش حافظ اسد بود، دستگیر شد. کارلوس ضمن درخواست آزادی او تهدید کرد که پاریس را به خون می‌کشد. بی اعتنایی به درخواست کارلوس موجب شد که او در واکنش در یک عملیات وحشیانه و خونین یک قطار درون‌شهری در پاریس را منفجر کند. مرحله نهایی عملیات یعنی قرار دادن ساک بمب درون قطار توسط بیوه آلمانی محمد بودیه انجام گرفت. پس از تهدیدات ریگان و وحشت شدید مسکو و بوداپست، مجارستان گروه کارلوس را در سال ۸۶ ۱۹ اخراج کردند و آنها ناچارا به سوریه آمده و تحت حفاظت دستگاه اطلاعاتی سوریه قرار گرفتند. کارلوس در چهار سال باقیمانده فعالیتش چند عملیات ترور دیگر را برای رژیم اسد به انجام رساند. از جمله ترور دو فعال سوری اخوان‌المسلمین در آلمان و یک یا دو فعال لبنانی مخالف سوریه در بیروت. هنگامی که دیوار برلین فروریخت و بلوک شرق در آستانه سقوط کامل گرفت، سوری‌ها برای آنکه خطری متوجه آنها نشود، کارلوس را اخراج کردند. کارلوس که بیمار شده و شرایط دشواری داشت، در سودان عمرالبشیر پناه گرفت تا آنکه دستگاه اطلاعاتی فرانسه او را شناسایی و در سال ۱۹۹۴ دستگیر کرد. او محاکمه و به حبس ابد محکوم شد. او اکنون در فرانسه زندانی است. هوگو چاوز چند سال پیش او را قهرمان آزادی نامید. اینها را گفتم تا بدانید که رژیم اسد به هیچ‌وجه یک حکومت معمولی اقتدارگرای سکولار نبود که در واکنش به سرشت مخالفانش مجبور به خشونت بی حد و مرز شده باشد.

تصویر متعلق به الویس برونر افسر ارشد عضو اس‌اس و همکار آدولف آیشمن در ستاد فرماندهی هولوکاست در جنگ جهانی دوم است که بعد از جنگ دوم به سوریه گریخت و طراح سیستم مخوف بازجویی و شکنجه در سازمان امنیت حکومت بعثی حافظ اسد و اسلافش شد. برونر و چند همکار دیگر آلمانی‌اش که اعضای سابق گشتاپو بودند، سال‌ها در سیستم امنیتی حافظ اسد نقش کلیدی ایفا کردند. پس از یک تلاش ناموفق در دهه شصت میلادی سرانجام موساد در سال هزار و نهصد و هشتاد یک بمب نامه‌ای برای برونر فرستاد که یک چشم و سه انگشتش را گرفت. مقایسه حکومت خاندان اسد در سوریه با دیکتاتوری‌های معمولی غیر ایدئولوژیک و متحد غرب در جهان سوم، وقاحت یا بلاهت محض است. ایدئولوژی بعث آمیزش شومی از نازیسم و استالینیسم است. میشل عفلق تئوریسین ارشد ایدئولوژی بعث رسالت سیاسی پیروانش را متحد کردن تمام اعراب در یک واحد سیاسی و مبارزه بی امان با امپریالیسم غرب می‌دانست. او اعراب را امت واحدی می‌دانست که رسالتی جاودانه دارند: اعاده عظمت گذشته و به خاک مالیدن پشت امپریالیسم غرب در خاورمیانه. اینها بندهای مهم اساسنامه حزب بودند که در سال چهل و هفت میلادی در جلسه‌ای در قهوه‌خانه الرشید دمشق تصویب شد و برای ده‌ها سال خاورمیانه را در امواج مخوف قتل‌عام و شکنجه غرق کرد. ایدئولوژی بعث سه ضلع داشت: وحدت اعراب، آزادی از یوغ امپریالیسم غرب و سوسیالیسم. میشل عفلق دقیقا همچون علی شریعتی به دیکتاتوری ارشادگر و هدایت کننده اعتقاد داشت و دمکراسی لیبرال را یک فریب غربی زیان‌بخش تلقی می‌کرد. شباهت بسیاری از اندیشه‌های عفلق با علی شریعتی حیرت‌انگیز است. عفلق هم همچون شریعتی و نظایرش عمیقا به سوسیالیسم معتقد بود اما با مارکسیسم مرزبندی داشت. عفلق سکولار معتقد بود که مارکس و مارکسیست‌ها جنبه معنوی و روحانی انسان را فراموش کرده‌اند. از دل این اندیشه‌ها مخوف‌ترین سیستم حکومتی غیر کمونیست در جهان سوم متولد شد. بعثی‌ها علیرغم ستیز با غرب و نزدیکی به شوروی، نقشی همانند نازی‌ها را در برابر کمونیست‌های خاورمیانه ایفا کردند. در سال‌های دهه پنجاه و شصت میلادی بیش از پنجاه یا شصت هزار نفر در نزاع وحشتناک بعثی‌ها و کمونیست‌ها در عراق و سوریه سلاخی شدند. تصادفی نیست که امروز زندان صیدنایا به عنوان مخوف‌ترین مکان جهان و آشویتس خاورمیانه شناخته شده‌است. خشونت بعثی‌ها به هیچ وجه همچون یک دیکتاتوری معمولی، واکنشی و صرفا در جهت بقا در قدرت نبود. خشونت بی منتهای آنان، ترکیب وحشتناکی از خشن‌ترین نسخه‌های بدویت کهن و خون آشام در بابل و امپراتوری عربی و الگوهای توتالیتر نازیستی و استالینی بود، خشونت همچون عضوی از بدن یا دستگاه تنفسی‌شان بود. بعثی‌ها با خشونت رابطه‌ای شورمند و زیبایی شناسانه داشتند. هم ایدئولوژی‌های جدید الهام بخششان و هم فرهنگ سیاسی کهن و بدوی آنها در ترکیبی شوم و غریب به آنها اجازه می‌داد که به انسان‌ها نگاهی همچون تکه‌های چوب داشته باشند و هیچ دغدغه‌ای درباره وحشیانه‌ترین سطح متصور از جنایات بیهوده و بی دلیل به خود راه ندهند.

‏ایگور کریلُف فرمانده‌ی دفاع بیولوژیکی و شیمیایی ارتش روسیه و دستیارش در اثر انفجار بمب کشته شدند. این بمب در یک اسکوتر پارک‌شده جنب مجموعه‌ای آپارتمانی در مسکو جاسازی شده بود.

@Soudabeh_Qaisari

.
‏از خونه فرار کردم و رفتم درکه به امید هوای سالم‌تر! اونجا هم به حدی آلوده بود که سردرد و چشم‌درد گرفتم. برگشتم خونه وسط شهر.
فقط یه شوفاژ کوچک روشنه، یه لامپ کم مصرف و یخچال. دارم یخ می‌زنم و حالا پیام رئیس‌جمهورشون رو دیدم که درخواست همراهی ازمون داره. امر دیگه‌ای ندارید ارباب؟
من معمولا زمستان‌ها ترجیح میدم لباس بیشتر و جوراب بپوشم تا این که خونه رو زیادی گرم نگه دارم. کلا با گرما مشکل دارم‌ با این حال، مرتبا پیام هشدار مصرف برام میاد!
از شدت آلودگی داریم خفه می‌شیم و با انواع بیماری‌های حاصل از اون درگیریم. دیگه چی از جون ما می‌خواهید؟!
?️گه تو مدیریت‌تون.‌..

@Soudabeh_Qaisari

روش‌های دموکراتیک فقط در جایی امکان‌پذیر است که همه احزاب سیاسی بر بیشترین اصول توافق دارند.دلیلی قوی وجود ندارد که هر تغییر بنیادی می‌تواند به شکلی صلح‌آمیز بدست آید.

فاشیسم و دموکراسی
جورج اورول