روزی که می‌خواستم بروم معلم بشوم به حقوقش فکر نکردم، در جواب فردا توان خرید یک جفت کفش برای بچه‌ت نداری، به تمام بچه‌هایی فکر کردم که یک جفت کفش ندارند، در جواب می‌خواهی بروی آبرویمان را ببری، سرم را بالا گرفتم و گفتم همینه آبرو، فی‌الواقع این روزها برای هیچ نمی‌جنگم جز معلم شدن و معلم بودن، دیگر زیاد هم به تو فکر نمی‌کنم، به امیر‌محمد گلکار که هیچکس دوستش ندارد و خاورمیانه و آخوند، دیگر بحث هم نمی‌کنم، با یک لیوان آب بغض‌هایم را فرو می‌خورم، راستی دیگر چای هم نمی‌خورم، دوباره یک جنگجوی اندوهگین واقعا واقعی شده‌ام، هر صبح کلاه خود نامرئی‌م را می‌گذارم روی سرم و می‌گذرم، در جواب تمام حالت چطور است های جهان می‌گویم عالی و راه می‌روم گردن افراشته، جنگجوی غمگین بودن خیلی سخت‌ است، سخت‌تر آن است که در یک وطنِ این همه آشفته بجنگی، که شب بخوابی و صبح بازنده‌تر باشی که جایت یک جایی آن ته‌های هرم خوشبختی باشد، که معمولی باشی، که بدانی لابه‌لای تیتر خبرها گمت می‌کنند و یادشان می‌رود که برایت بجنگند.

من خیلی حال روحی‌م هایده‌س، آخه خسته از هرچی که بود، خسته از هرچی که هست.

من آتیش بیار معرکه نیستم، من خود معرکه‌م.

تو رو تنها نمی‌ذارم گرچه تنها جا می‌مونم*

کاش یه نیروی سحرآمیز داشتم تا می‌تونستم دور اشخاص موردعلاقه‌م یک هاله‌ی نامرئی بکشم و اجازه ندم غم، غصه، دلتنگی و آخوند وارد اون هاله بشه.

اما خب من هنوزم از تو به عنوان رفیق‌ترین آدم زندگی‌م یاد می‌کنم حتی با اینکه دوری و دورم.

من سحرخیز نیستم، مضطربم.

رضا امشب بهم گفت بی‌تربیتِ بداخلاق🥰🥰🥰

من چی‌‌اَم خانوم روزدار یا امیر محمد گلکار؟!

زندگی کوتاه تر از اونیه که توش کارای سطحی نکنی.