نمی‌شه دیگه آقا جان. فراموش نمی‌شه. تلاش ما بی‌فایده ‌و اَحمقانه‌ست.

من بیشتر از همه از خودم دلخورم که آگاهانه غمگین بودن رو انتخاب میکنم و شادی، حالتی از بِه‌زیستی رو در من ایجاد نمیکنه

به عنوان آدمی که به خوابش بیش از حد اهمیت میده، این همه شب بیداری رو نمی‌دونم چطور توجیه کنم؟

زندگی همه‌اش که مردن نیست، اگر به این آسانی‌ها بود، در واپسین شبهایی که خودم را از تو گرفته بودم، به جای گریه کردن، مچاله شدن و سوختن زیر دوش حمام، تیغ را به مچ دستم نزدیک می‌کردم و تمام می‌شدم، همه‌ش که خودم نیستم تا تمام بشوم، تو هستی، مامان هست، دایره‌ی هر روز نقطه‌‌ترِ دوستانم هست، از اینها بگذریم سینما و ادبیات و موسیقی هم مرا مسموم کرده، مریض شده‌ام به زندگی و آدم، نمی‌توانم از چیزی دل بکنم، همه‌ش فکر می‌کنم بعد از مرگم دیگر احتمال دیدن دوباره‌ی تو خوشحالم نمی‌کند و غمگین، کسی با جان و دل حملات عصبی مامان را پذیرا نمی‌شود، زری تنها می‌ماند، دیگر نمی‌توانم برای بار هزارم معروفی بخوانم، منصفی بشنوم و ناگهان درخت را ببینم و یاد تو نیفتم. زندگی همه‌ش که مردن نیست‌. تو هستی و تعدادی آدم دیگر، همه‌ش تو هستی.

من، صاحب غمگین‌ترین قلب جهانم. تو، ساکن. •فروز•

روزی که می‌خواستم بروم معلم بشوم به حقوقش فکر نکردم، در جواب فردا توان خرید یک جفت کفش برای بچه‌ت نداری، به تمام بچه‌هایی فکر کردم که یک جفت کفش ندارند، در جواب می‌خواهی بروی آبرویمان را ببری، سرم را بالا گرفتم و گفتم همینه آبرو، فی‌الواقع این روزها برای هیچ نمی‌جنگم جز معلم شدن و معلم بودن، دیگر زیاد هم به تو فکر نمی‌کنم، به امیر‌محمد گلکار که هیچکس دوستش ندارد و خاورمیانه و آخوند، دیگر بحث هم نمی‌کنم، با یک لیوان آب بغض‌هایم را فرو می‌خورم، راستی دیگر چای هم نمی‌خورم، دوباره یک جنگجوی اندوهگین واقعا واقعی شده‌ام، هر صبح کلاه خود نامرئی‌م را می‌گذارم روی سرم و می‌گذرم، در جواب تمام حالت چطور است های جهان می‌گویم عالی و راه می‌روم گردن افراشته، جنگجوی غمگین بودن خیلی سخت‌ است، سخت‌تر آن است که در یک وطنِ این همه آشفته بجنگی، که شب بخوابی و صبح بازنده‌تر باشی که جایت یک جایی آن ته‌های هرم خوشبختی باشد، که معمولی باشی، که بدانی لابه‌لای تیتر خبرها گمت می‌کنند و یادشان می‌رود که برایت بجنگند.

من خیلی حال روحی‌م هایده‌س، آخه خسته از هرچی که بود، خسته از هرچی که هست.

من آتیش بیار معرکه نیستم، من خود معرکه‌م.

تو رو تنها نمی‌ذارم گرچه تنها جا می‌مونم*