دیروز داشتم کتابخونه‌م رو مرتب می‌کردم و اول کتاب هارو نگاه می‌کردم که نوشته بودن:
برای غزل‌خواهر دِل، برای‌ غزلِ عزیز، برای مهربانیِ چشم‌هات..
تک به تک این جمله‌ها، تاریخ ها تمام چیزی بود که اون لحظه نیاز به دوباره دیدنشون داشتم.
هیچوقت از دیدن اسمم انقدر شگفت‌زده نشده بودم و کاش بدونید «غزلِ عزیز» کسی بودن یعنی چی؟

ماهـــور

اگر دردی داری برو و برای دریا تعریف کن، برای درخت‌ها، ابرها، ماه، برای گلدان‌های کنار پنجره؛ درد را مگر می‌شود با انسان‌ها درمیان گذاشت؟

ماهـــور

ماهـــور

هرکس را صبح امیدی است در دل‌های شب.❤️

ماهـــور

کاش زندگی کمتر مزاحم کتاب خوندنم بشه و اینقدر من رو مجبور به ترک کردنِ دنیای جادویی خودم نکنه.

ماهـــور

? 0:35

میخوامت تو رو، از وقتی رؤیامونو
شنیـده تـلــفــن کـارتـی پــــادگــــان

ماهـــور

نوازشم کن وقتی گرفته حالم?

ماهـــور

هرگز نمی‌شود آن طور که باید و شاید به کلمات اعتماد کرد. کلمات ظاهر بی‌آزاری دارند، ابداً به نظر نمی‌رسد که ممکن است خطرناک باشند، بیشتر به باد هوا شباهت دارند، به صداهای کوچک دهن، نه شورند نه بی‌نمک، و به محض اینکه از دهن بیرون می‌آیند از راه گوش به وسیله تودۀ نرم و خاکستری مخ درک می‌شوند. هیچ‌کس به کلمات خودش شک ندارد و مصیبت از همین‌جا شروع می‌شود.

متن از کتابِ سفر به انتهای شب