زمان داره بهت می‌گه شبیه خودت شو.

"آخی، آهنگمون."

رفتی، ولی بعد از این، با کسی این‌کارو نکن، که من هنوز، مریضم، عوضی.

من اگه هیولای زیرِ تختم بودم بهم دست می‌دادم.

دستم یه‌جوری کنار تختم آویزونه که قشنگ انگار منتظرم هیولای زیر تختم بهم دست بده.

بابام همین الان خیلی رندوم اومد تو اتاق با صدای خیلی آروم گفت هم آب‌میوه داریم، هم شیر، هم کیک، کیک‌و گذاشتم کنارِ چایی‌ساز. ؟؟؟؟!!!!

اطلاعاتِ زیادی ازش ندارم هنوز، فقط می‌دونم که تنها زندگی می‌کنه‌و هیچ‌کس خونه‌ش نمی‌ره تا اون‌جا همیشه براش امن بمونه؛ می‌گه اگه یکی بیاد، بره، خاطره‌ش تو خونه‌م که هرگوشه‌ش هرلحظه جلوی چشممه واسم بمونه، دیگه حس امنیت‌و "مشکلارو گذاشتیم پشت در اومدیم تو خونه و حالا می‌تونیم دیگه بهشون فکر نکنیم‌و به جاش درس بخونیم، کتاب بخونیم، فیلم ببینیم، آشپزی کنیم، کار کنیم." نمی‌کنم، حس می‌کنم مشکلاتم باهام اومدن تو خونه، و وقتی دارم کتاب می‌خونم‌و به نظر خودم همه‌ی مشکلا پشتِ درن، اینا هی جلوی من سرو صدا می‌کنن‌و می‌گن ببین، ما این‌جاییم، و نمی‌ذارن حتی وقتی دارم کتاب می‌خونم مغزم خالی باشه. خونه قبلیش‌و وسایلش رو هم به همین دلیل عوض کرده. حتی به همین دلیل تمااام کارای اسباب کشی فقط با خودش بوده. می‌گه آرامش تنها چیزیه که واسه داشتنش همه‌کار می‌کنم. واسه همین اصلا از ارتباطاتِ انسانی می‌ترسه. آدمِ ترسویی نیست، مثلا واسه جنِ خونه‌ش اسم هم می‌ذاره ولی آدمِ جدیدی می‌بینه که ممکنه بخواد وارد دایره‌ی امنش بشه مغزش بوقِ اضطراری رو روشن می‌کنه وای نه این الان می‌اد جوِ آرومِ این‌جارو متشنج می‌کنه. حالا شاید طرف واقعام این‌کارو نکنه، ولی خب ریسک نمی‌کنه‌و به نظرش به هم خوردنِ آرامشش ارزشش‌و نداره. با دست راستش می‌نویسه ولی با پای چپش گل می‌زنه، نمی‌شه گفت اجتماعی نیست چون در روز با آدمای خیلی زیادی برخورد داره، ولی خب هیچ‌کدوم از اون ارتباط‌ها حتی به فالو کردنِ پیجِ هم‌دیگه هم نمی‌رسه؛ حالا شماره‌و هرروز حرف زدن‌و فلان که بماند. قهوه می‌خوره بیدار می‌مونه قهوه می‌خوره بیدار می‌مونه، قهوه می‌خوره ولی با این‌که کافئین وارد بدنش شده خوابش می‌بره چون به هر حال آدمه و نیاز داره بخوابه. مشکلی با این‌که اینارو این‌جا بنویسم نداره و با خوندنش قراره یه لبخندِ کج بزنه. اگرم می‌خواست نزنه چون من نوشتم قراره بزنه، می‌زنه. آدمِ باحالیه‌و اینارو این‌جا گفتم که اگه یادمون رفت چیزی که بتونه یادمون بیاره باشه.

شاید براتون جالب باشه بدونین خونه هنوز بوی روغن سوخته می‌ده.

فقط نمی‌دونم چرا وقتی یک‌نفر بهم می‌گه: "خوش‌ به حال اون کسی که تو دوستش داری"، دلم می‌خواد یک فصل خدا گریه کنم.

دلم می‌خواد نوزده روز بخوابم.